ΕΥΤΥΧΩΣ!
Ευτυχώς, υπάρχει η ποίηση! Να φεγγαροδένει τις νύχτες, να λύνει τις ανατολές. Φως ιλαρό να ξεχύνεται, απ' τις πύλες της Εδέμ και να λούζει το λυσίκομο σύμπαν, μ' έρωτος ελιξίρια κι αγάπης ιάματα. Ευτυχώς, υπάρχει η ποίηση να διαβάζει κάτι κι ο Θεός, στον ελεύθερο χρόνο του... να ξαποσταίνει! ® Κατερίνα Πήττα
Ρώτα τους ποιητές! Μην με ρωτάς τι είν' αγάπη... Δεν ξέρω να σου απαντήσω με σαφήνεια. Ρώτα καλύτερα τους ποιητές. Κείνο που ξέρω, είναι να την μυρίζω. Μοσχοβολά η αγάπη. Κείνο που κάνω, είναι ν' ακολουθώ τα βήματά της. Και μ' εκείνον το λυγμό πο 'χει στο βλέμμα της, κείνη τη δόξα στην περπατησιά της, να γεύομαι τον κόσμο. Μην με ρωτάς λοιπόν τι είν' αγάπη. Κείνο που κάνω, είναι να προσκυνώ τα χιοναστράγαλα πόδια της και να ψηλώνω...! ® Κατερίνα Πήττα
Μαμά, κοίταξέ με! Με λένε Μαρία, Ελένη, Μυρτώ, Αντιγόνη... Δυο λίμνες τα μάτια, μα δάκρυ δεν βγαίνει. Καρδούλα κομμάτια. Φωνή φιμωμένη. Συννέφιασ' η μέρα, η νύχτα παγώνει. Πελάτες ζυγώνουν με μαύρο βανάκι, της κόλασης τόπος, μητέρα, που είσαι; Πονάει το σώμα η σάρκα ματώνει και πόσο ν' αντέξω, Ανοίξτε μου δρόμο να φύγω, να τρέξω. Σκιές ξιπασμένες στις λεύκες κρυμμένες. Ανάσα κομμένη, Φτερούγες σπασμένες και πώς να πετάξω; Ζωές καθωσπρέπει πληγές δίχως ίχνος, πλατεία σκοτάδι σβηστός και ο λύχνος. Στο δίπλα αλσάκι, δυο κτήνη ζυγώνουν, με βρόμικα χνώτα. Η πόλη κοιμάται, μα, μην την ξυπνάτε. Ζωές καθωσπρέπει τεράτων σινάφι, νεκρή μ' ατιμάζουν. το στόμα μου φράζουν. Γυναίκα δεν είμαι παιδί 'μαι φωνάζω. Και ξάφνου πονάτε, νοιαστήκατε όλοι! Κανείς δεν ακούει Κανένας δεν βλέπει. Σπαράζω μητέρα. Θεός δεν υπάρχει; Χτυπάνε την πόρτα, Στο σπίτι μας μπαίνουν. Μαμά, μην ανοίξεις γυμνό το κορμί μου κι ας είμαι ντυμένη και ντρέπομαι τόσο... Φοβάμαι, που είσαι; Μαμά, κοίταξέ με. Με λένε Μαρία, Ελένη, Μυρτώ, Αντιγόνη... ® Κατερίνα Πήττα 12/10/2022
Εικόνες : Catrin Welz-Stein
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου