ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ - ΔΕΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 ''Ο Δημιουργητής''

Στην πλάση γεννιούνται νότες και πεθαίνουν από τη φύση τους

δίχως ποτέ να κηδευτούν

πεινασμένα γεράκια παρασύρονται από τους ήχους

ψάχνοντας την τροφή τους στα βράχια

ερπετοειδή, σαύρες, μαζεύονται για λίγα αποφάγια πλάι στις καλαμιές

ασυνόδευτες, λησμονημένες νότες αναζητούν πεντάγραμμο

για να έχουν λόγο ύπαρξης

αιχμηρά παπούτσια σέρνονται στις παραλίες

και κατατροπώνουν την μοίρα των ερώτων

ενίοτε ένας εκσκαφέας των παλινδρομήσεων των ήχων

που απορροφώνται στα έγκατα

- χλωμός, ρακένδυτος στρατιώτης, υπηρέτης της αλήθειας -

ορκισμένος αρνητής υπό τους ήχους των κυμβάλων

σηκώνει το μολύβι, σημαδεύει στην πληγή

κι ας σμίγουνε τα όρνεα μπροστά του

στα χέρια μάζευε τις λέξεις της αυγής

που μίλαγαν τα βότσαλα κι η αλμύρα

ικέτης των ερώτων, της γαλήνης μαχητής

των απομακρυσμένων εργαλείων της γλώσσας ένας δημιουργητής

να ζωγραφίζει καστροπολιτείες σε αμμουδιά

όπου πολλοί ταξιδευτές κουρσέψαν πριν εκείνος αγαπήσει

και πήρε ένα στίχο από το χώμα

κανείς δεν τον λαμβάνει αληθινά

νομίζουν πως απώλεσε τα αλλότρια

μα το μελάνι σφίγγει και γεμίζει η χαρακιά

όπου απ’ τη μοίρα είχε η πραμάτεια του αφήσει

πρόθυμος την τελευταία πνοή ν’ αφήσει

κι η νύχτα κατατρώγει τα ψωμιά του

των απομακρυσμένων φθόγγων της γλώσσας, ο συγγραφέας-ποιητής

και να που απολαμβάνει τη σειρά του

κοίτα να τον δεις, πιο χαμηλά απ’ τη θωριά σου

μπλέκεται στα κάλλη σου και χάνει τη ζαριά

τα πάντα που απ’ τη φύση του έχει χάσει.

(22/08/2021)

                🍁  

''Άτιτλο''

Θέλω να σου πω

πως φτάνει κάπου εδώ και σώνεται η ζωή

κι αν πεις πως δεν χόρτασα, να θυμάσαι πως δεν την ευχαριστήθηκα

γιατί είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι τα ηλιοβασίλεματα

την πρωϊνή βροχή, τις στάλες στο παραθύρι

την υγρασία. Το φως, στο σκοτάδι της νύχτας.

Είναι δύσκολο να έχεις όλα αυτά που σου λείπουν

για να τα εγκαταλείπεις δίχως σφάλμα

να τα αφήνεις να μεγαλώνουν αυτούσια

να τα μοιράζεσαι με τις ενοχές σου

να μαρτυράς για τις υπερβολές σου

κι ύστερα να ξεχύνεσαι στο σύμπαν.

Εδώ, που τώρα δα σταματούν οι χτύποι

αρχίζει μια κοσμο-συμπαντική γενετική ιστορία

το στίγμα μιας πιθαμής σώματος

που χωρά ανάμεσα στη συζυγία του Κρόνου με τον Δία.

Και οι μέρες μας έτσι θα κυλούν. Τι νόμιζες;

πότε αναλαμπές και πότε σκοτάδι

λίγο να μπαίνει το φως και λίγο θάνατος

και στο τέλος να μένει μονάχα μια γλυκιά ανάμνηση..

(25/12/2020)

                  🍁  

''Ξεκίνησε να βρέχει''

Ξεκίνησε να βρέχει

πάει καιρός που τώρα βρέχει κάθε μέρα

να δεις τις στάλες πως διασπώνται στα πλακάκια που βαδίζαμε

βαδίζαμε σκυφτοί και σιωπηλοί

άυλοι άνθρωποι, αδειανοί

σα να μην είχαμε ανταλλάξει μια κουβέντα

ένα χάδι, μια αγκαλιά ή ένα φιλί

μες στον πολύπαθο έρωτά μας

σα να μην ήμασταν εμείς, οι τελευταίοι μιας στιγμής

που ερωτικά σ’ ένα κορμί είχαμε ενώσει

- πώς είχες νιώσει; -

νιώθω απίστευτη οργή, θλίψη κι ανάγκη και θυμό

νιώθω αμέτρητα "γιατί" να μ’ έχουν ζώσει

πως θέλω κάπου να μιλήσω, να ξεσπάσω

νιώθω εγκατάλειψη μ’ απίστευτο λυγμό

- κι αντιλαμβάνομαι πως όλα έχουν τελειώσει -

πάει καιρός που βρέχει τώρα κι απ’ τα μάτια μου

αυτά τα μάτια αν θυμάμαι είχες λατρέψει

βλέπεις, τα πίστευα όλα ο τρελός, πολλά τα λόγια

και ό,τι άκουγα και μ’ άγγιζε είχα κλέψει

- πολλές θυσίες για να κλέψω κομματάκι-κομματάκι την καρδιά σου -

πολλές οι μέρες και τα δάκρυα με πνίγανε κι υπέμενα

πολλά μου κάτσαν’ στο λαιμό και τα κατάπινα

κι όλα που είχαν μαζωχτεί με κατατρώγανε

μα απαντούσα, πως εσένα είχα διαλέξει

ευχαριστώ λοιπόν, που χόρτασα με κλάματα

κι απ’ την ανάγκη ν’ αποδείξω τις αξίες μου

λυπάμαι μόνο - και κοίτα με κατάματα -

αν κάπου έσφαλα ... και σου ζητώ συγνώμη

θέλω να φύγω από ‘δω με καθαρή συνείδηση

και για τα λάθη μου συγνώμη να ζητήσω

από τον φίλο, τον εχθρό ή τη γυναίκα μου

ό,τι κι αν πλήγωσα ζητώ να το εξαγνίσω

βλέπεις, εκεί που θα ανταμωθούμε πάλι

μόνο γαλήνη θα υπάρχει και τα αισθήματα

δε θα μπορείς να διασκεδάζεις με τα χρήματα

θα ‘σαι ένα ράκος απ’ τη μέρα που θα φύγω

- σημάδι δείχνει ο καιρός κι είναι ευκαιρία να διακόψει αυτή η αγάπη -

αυτή η πολύπαθη, η αγνή, αυτή που είχαμε ορκιστεί

πως θα κρατούσε μια ζωή, μέσα απ’ τα λάθη

άλλο να μη μακρηγορώ

δε ψάχνω μέσα από τους στίχους μου να κλαίγομαι

απλά θυμήσου ταχτικά, να μου προσέχεις τα παιδιά

κι όσο για μένα ... ε! βγήκα λίγο να ξεσκάσω.

(21/11/2014)

               🍁  

''Παραμονή Χριστούγεννα''

Ανάμεσα στο ψέμα κι η αλήθεια μας

εκεί είναι κρυμμένο το καλό μες το κακό

της έχθρας τα παιχνίδια στη μαγεία μας

αιώνιο το αποτέλεσμα για κάποιον χωρισμό

αγάπη που χωρίστηκε στα δύο

παλάτι που γκρεμίστηκε κι απόμεινε μισό

φεγγάρι π’ αποκόπηκε να γίνει φυλαχτό

οι στίχοι σου αγάπη μου, κορδέλα στο λαιμό

μαντήλι στα μαλλάκια σου, λουράκι στον καρπό

να μ’ έχεις κάπου επάνω σου να φέγγω

- ιδού η τιμωρία μας -

μα τώρα είναι το φως μου λιγοστό.

Τα μάτια μου γερμένα, κουρασμένα απ’ το κρύο

στην άκρη π’ ανταμώσαμε τα δυο

γνέθω απόψε ένα δικό μας παραμύθι

- παραμονή Χριστούγεννα -

να έχει όσο γίνεται πιο μαυρισμένη τύχη

ο χάρος με αντάμωσε στην πόρτα

τις περασμένες τις φορές, του γλύτωσα από θαύμα

μα σήμερα ζητούσε την ψυχή μου ή εσένα

κι αντάλλαγμα δε βρήκα να του δώσω. Διάλεξα εμένα.

Η όμορφη ψυχή σου έρωτά μου, έτσι απλά δε χαραμίζεται

δε δίνεται γι’ αστείο, δε χαλιέται

δε σπαταλιέται η αγάπη ν’ απογίνει μαύρο κλάμα

ούτε κυλάει σα νεκρώσιμο ποτάμι

που αδειάζει σε μια λίμνη με ξερόχορτα, η αγάπη

εμμένει, επιμένει, παραμένει και διαχέεται

και βρίσκει τρόπο όταν φτάσει η στιγμή να μεταλαμπαδεύεται

- για όλα σου, του έδωσα εμένα, έρωτά μου -

εμένα που με πρόδωσε η αχάριστη ζωή

ζωή φέρνει τα όνειρα κι εκείνη μας τα παίρνει

ζωή γεννά ο έρωτας κι αν κάποτε χαθεί

νομίζεις πως δεν πρόλαβες, δεν ένιωσες ακόμα

της ευτυχίας τις στιγμές, ποτέ να τις γευτείς.

- Του έδωσα εμένα, έρωτά μου, μη θυμώνεις -

νιώθω απλά πως δε γεννήθηκα, δεν έφτασα στη γη

μισός τί να πρωτόμαθα, μισός τί χάρες είδα;

μονάχα ένα χάροντα να μου ζητάει ψυχή

κι αυτή που παραδίδω εδώ δεν είναι η ψυχή μου

πλαστή είναι και κάλπικη, αέρινη ψυχή

κούφια και άδεια, μάτια μου, γιομάτη από λύπη

για λύπηση, για πέταμα, μία και μοναδική.

(24/12/2008)

              🍁  

''Σημαίνεις πολλά''

Σημαίνεις πολλά

έχεις χαράξει μια πορεία στο νου, που τα βράδια αγρυπνώντας

η μνήμη τρελαίνει τις σκέψεις. Ίσως το χθες να μην έσβησε

κι ίσως να άντεξε έτσι το βλέμμα, να περιφέρεται

ανάμεσα στους διαδρόμους της φαντασίας

τρία χρόνια γύρω-γύρω από τη θύμηση και την απόγνωση

δε μου ‘λειψε ούτε μια στιγμή απ’ τα περασμένα

όλα φωτογραφήθηκαν στη συνείδηση

κι εγώ συνέχιζα τη ζωή μου βήμα-βήμα, ολομόναχος όπως πάντα

γνώρισα κόσμο, γυναίκες που με λαχταρούσαν

θαυμάστριες της ψυχής μου. Ποθούσα το σώμα τους. Μα όχι τα μάτια τους

τα δικά σου έμεναν καρφωμένα στην καρδιά, σαν βέλη που τη μάτωναν απ’ τον έρωτα

Σε σκεφτόμουν στο κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε και παραμιλούσα

δεν αισθανόμουν ότι έλειπες. Ήσουνα δίπλα μου, στο πλευρό μου, φύλακας άγγελος

η καλή νεράιδα του παραμυθιού. Χαριτωμένη και πανέμορφη όπως πάντα

με τα διάφανα φτερά σου πετούσες ψηλά

κι ερχόσουν κατευθείαν στην αγκαλιά μου να ξαποστάσεις

εύθραυστη, λεπτεπίλεπτη, διάφανη και κρυστάλλινη

κάποιο πρωινό, θα έφευγα μαζί σου, για το ταξίδι στον Έρωτα

εγώ ρακένδυτος όπως με γνώρισες

- παιδί του δρόμου και των επαναστάσεων -

Όλοι με μπερδεύουν τώρα με εικοσάχρονο φοιτητή

γεννήθηκα λίγο πιο ανώριμος απ’ τους άλλους

ευφάνταστος, που ψοφάει για τα παραμύθια με τις νεράιδες

ήθελα βλέπεις τα αισθήματά μου να ξεχειλίζουν, από τα μάτια, τη μιλιά, τα χέρια

ήθελα πάντα να ‘μαι ο σκλάβος της γοητείας σου

να προσκυνώ το κορμί σου, να το φιλάω πόντο-πόντο

κι εσύ να χαίρεσαι, να γελάς, να διατάζεις πάνω στο μαρμάρινο βάθρο σου

να εξουσιάζεις τη ζωή μου. Με κάρφωναν οι ματιές σου

με εξουσίαζαν τα βέλη του βλέμματός σου, όπως σπινθηροβολούσαν σαν τις αστραπές

ώρες που με κοιτούσες μες τα μάτια. Ξεχύνονταν και πλήγωναν τα φυλλοκάρδια

- και τα στόχευαν ακαριαία -

είχες για όπλο, μια φαρέτρα με βέλη και τη γοητεία σου

για να τραβάς τ’ αρσενικά απ’ το μανίκι

μα εγώ σ’ αγάπησα και σε πόνεσα. Ήθελα να σ’ έχω μέσα στα χέρια

να γεμίζεις την αγκαλιά μου, τη ζωή μου ολάκερη

να σου χαϊδεύω τα μαλλιά, την ώρα που διηγούμαι ιστορίες για μάγους και ιππότες

με πανοπλίες και ξίφη - Το δικό μου μαγικό ραβδάκι, είναι το μολύβι μου -

το στόμα το κρατώ ερμητικά κλειστό, μήπως και ξεχάσει με το χρόνο να μιλάει για σένα

έμαθα να οσφρίζομαι με τα μάτια και τη φαντασία

ν’ αλητεύω στο κορμί σου κάνοντας κύκλους με το μαρκαδόρο

πάνω στο μπλοκ της ιχνογραφίας - Το χαρτί δεν ξεχνά ποτέ -

μένουν τυπωμένες οι λέξεις πάνω του, να θυμίζουν κάτι απ’ την αγάπη

ό,τι κι αν πει κανείς, θα ξεχαστεί. Κι αν βρίσει, ο θυμός θα ημερέψει

πού να ‘σαι τώρα αγαπημένη; Εσύ θα με εντοπίσεις, θα με διαβάσεις, θα με ανακαλύψεις

μα εγώ θα σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα. Αέρινη!

κι η ζωή θα συνεχίζεται σαν τα παραμύθια δίχως τέλος. Καληνύχτα!

τραβάω ανηφόρα γι’ απόψε, μα σ’ έχω στο πλευρό μου και δε φοβάμαι. Καληνύχτα!

Σημαίνεις πολλά…

(21/05/2007)

               🍁  

''Τα βράδια που κυοφορούνται οι μεγάλες ιδέες''

Διπλώσανε οι στίχοι μου σε κάτασπρο πανί

στο πιο υψηλό, με εξόρισαν, της λησμονιάς κατάρτι

με τα μαλλιά μου ξέπλεκα και σείονταν οι ιστοί

κι απάνω που τα έλυσα, τυλίχτηκα μ’ εφιάλτες

μια μελωδία με νότες στο κορμί να συγγραφεί

τουλάχιστον να ‘χει ένα μέρος να κρυφτεί η αλήθεια

τα βράδια που κυοφορούνται οι μεγάλες ιδέες

τα βράδια ξεμυτούν και οι αλήτισσες ώρες

που σέρνουν τους μεθυστικούς τους στίχους

με φθόγγους και αλαλαγμούς αφύσικους

βγαλμένους από λυπημένες απορίες..

Συγκίνηση, θα πει κανείς. Συμπόνοια. Σύμπνοια;

Η εύνοια των προνομιούχων συρφετών

των όχλων, δύστυχων ιστοριών μας

των αλληλουχιών που δέσανε ακατάλληλη στιγμή

κι ακούμπησε ημίγυμνη η περηφάνια στο οδόστρωμα

κι απώλεσε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ανθρώπινης.

Ντροπή μας ! Φώτα ρε, για τους πεζούς

Φώτα για τους περαστικούς και για τον ποδηλάτη

Φώτα για τον ηθοποιό που σχίζεται για να Ποιήσει ήθος

Φώτα και για τον Καλλιτέχνη που πλημμύρισε με στίχους τα τραπέζια

[και με μπογιές πασάλειψε την πολυθρόνα της γιαγιάς.

Φώτα ρε, γι’ αυτή τη νότα που αβοήθητη ψυχορραγεί

[λίγο πριν πέσει απ’ το πεντάγραμμο αναίσθητη.

Φώτα και για τον προβολέα, στην οθόνη

που μόλις παίχτηκε το έργο της ζωής μας

και γύρισε κακήν κακώς τ’ ανάποδα η ταινία

κι απ’ το φινάλε φτάσαμε στα κρεμαστά πανό.

Διπλώσανε οι στίχοι μου σε κάτασπρο πανί

στο πιο υψηλό, με δέσανε, της λησμονιάς κατάρτι

με τα μυαλά τ’ ανέμελα και σείονταν οι ιστοί

κι άξαφνα κατέπεσα στο πιο βαθύ αμπάρι

τουλάχιστον να ‘χει ένα μέρος να κρυφτεί η αλήθεια

τα βράδια που κυοφορούνται οι μεγάλες ιδέες.

(08/05/2020)

               🍁  

''Οδηγός Marketing και προώθησης προϊόντος''

‘’..έξω αφήκαν το κλειδί του Μανωλιού

έξω απ’ την κάμαρα του δόλιου κι ορφανού

κι η αδερφή του η Κατίνα, κοίμισε όλη την Αθήνα..’’

φτιάξε ένα καινούργιο προϊόν

συσκεύασέ το, στόλισέ το, γνωστοποίησέ το

προώθησέ το μ’ ένα εύπεπτο σιγκλάκι

πλήρωσε μερικούς διαφημιστές

ασήμωσε δικούς σου καλοθελητές

απηύθυνε ρητορική μίσους

φύτεψε έχθρες, να καρπίσεις πελατεία

να μαζέψεις ψήφους, να θερίσεις έσοδα

κι ας μην πουλάς με την Δημοκρατία, ιδεολογία

μιας και η Δημοκρατία ισοπεδώνει τις απόψεις

φτιάξε ένα brand name προϊόν

IDEOLOGIA ™®

κι αμόλησέ το ελεύθερο με άγνωστο περιεχόμενο

έχοντας εξωθήσει μερικές ελπίδες να πορεύονται

για το δικό σου νέο κι εύπεπτο προϊόν Δημοκρατίας

φυσάει απρόσμενα στην καινούργια γη

το μένος του ανέμου θεριεύει

θερίζει τα δένδρα που ξεγυμνώνονται

μπορείς να σπείρεις περιβόλια

να φτιάξεις κήπους με μενεξέδες

σε περιμένει η παρθένα γη να την κοιμίσεις

μέσα στα κάλλη της και τη θερμή αγκαλιά της

είναι πρωτόγνωρες οι ευθύνες

κι είναι πρωτόγονα τα αισθήματα

κάθε κορυφή να κατακτήσεις

- μη λησμονήσεις –

(04/03/2020)

               🍁  

''Χλωμό Σαββατόβραδο''

Και να μια μελωδία π’ ακούγεται, ξεχασμένη

καιρός πάει πολύς που άκουγα και διάβαζα για νέους κόσμους

εδώ να μασουλάω Μαγιάτικο ψωμί, με ελαιόλαδο και δυόσμο

πόσα φεγγάρια μάτια μου να περιμένεις ακόμα;

γεμίσανε τα φεγγάρια, αδειάσανε

περάσανε μήνες, χρόνια, δεκαετίες

γεμίσανε τα ποτήρια με πίκρες, φαρμάκι από χάπια και αηδία

σπάσανε τα ποτήρια με μια μανία τόση, σε ραγισμένους τοίχους

σπάσανε πάνω τους τα μπολ, τα πιατικά

σε στίχους που με κλάματα και με φωνές βαφτήκαν

και σκέπασε η ερημιά την πλάση κι όλα χαθήκανε...

και οι ψυχές ολούθε να περπατούνε, σα στοιχειωμένες οι κάμαρες

κι έξω και μέσα η ερημιά να πλανάται στον ορίζοντα

άγνωστες ψυχές να περπατάνε στο πλευρό σου ...τί φρίκη!

άλλες σ’ ακολουθήσανε και πήρανε το κατόπι σου

κι άλλες γίναν το έλκηθρο για την καταστροφή σου

κι όταν είδαν την ανημποριά που κουβαλάς στις πλάτες σου

εσύ που μόχθησες να τις κερδίσεις με τις βολές σου

εσύ που περπάτησες χιλιόμετρα, που έφτυσες αίμα

που κουβάλησες, που βράχηκες απ’ το χαλάζι

που ξεποδαριάστηκες να μαζεύεις και να μαζεύεις τόσα χρόνια

κι όταν είδαν την ψυχή σου ...λάκτισαν

κι όταν είδαν τη ζωή σου, τις ομορφιές σου, τα πάθη σου

όταν σε είδαν να κλαις απαρηγόρητος

ή άκουσαν τα επιβεβαιωμένα σου λόγια στην αφοσίωση

κι όταν γεύτηκαν τους εγωισμούς σου, τις αξίες σου, τις ιδέες σου

τότε ήταν που σ’ αποχαιρέτησαν κουνώντας στοργικά το μαντήλι

πόσα φεγγάρια περιμένεις ακόμα μάτια μου να γεμίσουν;

δώσαμε τα χέρια, δώσαμε την ψυχή μας

τις πενιχρές μας οικονομίες για την αγάπη μας

πουλήσαμε τα, δεδουλευμένα απ’ τα χρόνια μας, αποκτήματα

δώσαμε τη στοργή και υπομείναμε του κόσμου τις κατραπακιές

μέχρι που αρρωστήσαμε, δακρύσαμε, απελπιστήκαμε

στο τέλος σβήσαμε, πέφτοντας, σαν άλλα πεφταστέρια

καθόμαστε εδώ και συγκεντρώνουμε αναμνήσεις

συλλέγουμε όμορφες στιγμές, να μπουν στη βιβλιοθήκη με το τζάμι

πες μου! αλήθεια ναυαγήσαμε, άλλοτε σκληρέ και ψυχρέ κόσμε;

απόκοσμε πελαγίσιε ορίζοντα, μασουλάμε βότσαλα να ξεχάσουμε το θυμό μας

πονάω! μέσα μου, γύρω μου κι εκτός μου

εδώ που υπάρχω, πονάω ακόμα...

και νυχτιές σαν και τούτη, με ξαστεριά κι ομίχλη

- χλωμό Σαββατόβραδο -

ψάχνω εναγωνίως να δω αν γέμισε το φεγγάρι.

(02/05/2015)

               🍁  

''Πασχαλιά''

Ανοίξτε τα παράθυρα της Άνοιξης

μ' αγάπη να γιομίσουν τα κελιά μας

με χρώματα να βάψουν τα φιλιά μας

πιο ρόδινος να γίνει ο ουρανός

ανοίξτε τα παντζούρια στα υπόγεια

πολύτιμα αισθήματα να μάσουμε

πιο κόκκινη να φέγγει η καρδιά μας

περήφανος να στέκει ο Αυγερινός

στα γκρίζα πρωινά τα πικραμένα

ας διώξουμε τα δάκρυα της μοναξιάς

ας δώσουμε τα χέρια, στα όνειρά μας

τα χείλη πια να σμίγουν με φιλιά

στους άχρωμους καιρούς και τη μιζέρια

βοηθήστε ν' αγγίξουμε τ' αστέρια

τη λάμψη αυτή να βρούμε απ' τον Απρίλη

που σήμερα γιορτάζει η Πασχαλιά.

(20/04/2006)

               🍁  

''Σύννεφο''

Μακρύναν τα μαλλιά μου και γίνανε χιλιόμετρα

σε λίγο θ’ ακουμπήσουν το κατώφλι σου

να μην τρομάζεις απ’ το χτύπημα στην πόρτα

δώσε ένα σάλτο κι ανέβα στο χαλί

ακολούθησε εκείνο το περίεργο σύννεφο, με τ’ αξύριστο πρόσωπο

και τη μεγάλη μύτη

ακολούθησε τα σημάδια μου, μετρώντας τα βήματά σου

τα χνάρια που αφήνεις στο έδαφος, είναι πληγές

απ’ τον λαβωμένο μας έρωτα

σκίσαμε την αγάπη, σαν ένα χαρτόνι

κι από μέσα της πετάχτηκε

εκείνος ο κόκκινος διαβολάκος, με την τρίαινα

- χαμογέλασε αυθόρμητα κι έτριψε τα χέρια του -

με είδε που μακρύναν τα μαλλιά μου

στον ώμο κουβαλάω το σταυρό του μαρτυρίου μου

με πνίγει η αδικία

βήχω για να διώξω από πάνω μου κάθε ευθύνη

το βλέμμα μου χαμηλωμένο στη γη

κι έτσι όπως είμαι, δε θα ματαδείς τα μάτια μου

παρά μονάχα τα μακριά μαλλιά μου

και για οδηγό εκείνο το περίεργο σύννεφο

με τ’ αξύριστο πρόσωπο και τη μεγάλη μύτη.

(12/11/2007)

Γιώργος Σ. Κόκκινος

Ο Γιώργος Κόκκινος ξεκίνησε τη συγγραφική του δραστηριότητα το 2004 κι έκτοτε συνεχίζει να γράφει αποσπασματικά, στίχους, ποιητικά κείμενα και άρθρα αποκλειστικά στο διαδίκτυο ως διαδικτυακός εραστής της τέχνης του Λόγου. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2007) και έχει στο ενεργητικό του το Γ΄ Βραβείο ποίησης του διαγωνισμού της ΠΕΛ για το έτος 2006. Είναι μέλος επίσης του σωματείου ''Το σπίτι του Καλλιτέχνη'' (2021). Γεννήθηκε στην Κηφισιά Αττικής τον Σεπτέμβρη του 1977 και ζει ακόμα στην Αθήνα, έχοντας επιπλέον στο ενεργητικό του συνεντεύξεις, δημοσιεύσεις σε περιοδικά (Λογοτεχνικά, Κινηματογράφου και ποικίλης ύλης) - έντυπα και του διαδικτύου: Περί-Γραφής, Εξιτήριον, Ποιείν, Βακχικόν, Λογοτεχνικά Επίκαιρα, FreeMinds, Se-Skepseis, Sparmatseto, Θεματοφύλακες Λογω-Τεχνών, Πνευματική Ζωή, Νέα Αριάδνη, Συμπαντικές Διαδρομές, Εκδοτικά Νέα, MusicHeaven, Apostaktirio, pontokomicom.blogspot, MemoryLife Magazine, Homo Universalis, Idimokratia, Εφημερίδα Κηφισιά, Εφημερίδα Αμαρυσία, Εφημερίδα Ευρυτανικά Νέα, Magazino1, Culture365, Depart, Your e-Articles, MyFilm και ShortFilm

Έχει συμμετοχές σε ετήσια ημερολόγια και ανθολογίες ποίησης:

''Ανθολογία - Ποιήματα και τραγούδια για την Φωτογραφία'' (Fotoart 2021)

"Μενεξέδες εφήμερη ομορφιά" (Κηφισιά 2009)

"Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε μέρα 2008" (Εμπειρία Εκδοτική 2007)

"Τα λουλούδια της ψυχής μας" (Έκδοση stixoi.info 2006)

Διετέλεσε συντάκτης στο eBooks4Greeks από τον Αύγουστο του 2018 έως τον Απρίλιο του 2019, ενώ στο eBooks4Greeks, στο openbook, στο free-ebooks, στο Culture365 και στο Τwirpx, έχουν αναρτηθεί τμηματικά από τον Αύγουστο του 2018 έως σήμερα τα ηλεκτρονικά του βιβλία : "Φυγείν εστί", "Τα Λυρικά", "Πρότερον Θνητοί", "Πρότερον Θνητοί - μεταγραφή σε Μπράιγ", "Κατηγορώ", "Τα Ανένταχτα", "Τα Ανένταχτα II", καθώς και οι συλλογές "Σκάλες" και "Κλίμακες" με το φιλολογικό ψευδώνυμο Προκρούστης. Διανέμονται επίσης δωρεάν οι συλλογές στίχων του ''Άτλας'' και ''Παράθεση''. Η συλλογή "Φυγείν εστί" έχει αξιολογηθεί με κριτική αναφορά από τον Αντώνη Χαριστό για τα "Εκδοτικά Νέα" (Τεύχος 2ο, 4 Ιουνίου 2020). Το βιβλίο "Πρότερον Θνητοί" στην επίτομη έκδοσή του έλαβε μέρος, ως θεατρικό έργο γραμμένο στην Ελληνική γλώσσα, στο διαγωνιστικό τμήμα του ευρωπαϊκού προγράμματος θεατρικών έργων Eurodram 2020 European network for drama in translation.

Συμμετείχε στη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους "ΜΠΛΕ" (25 Απριλίου 2020) με την Σπυριδούλα-Υρώ Γιολδάση, με την ιδιότητα του Παραγωγού της ταινίας, του Κειμενογράφου/Σεναριογράφου και του Τεχνικού ήχου/μοντάζ. Η ταινία μικρού μήκους "ΜΠΛΕ" διαγωνίσθηκε στο International Film Festival of Larissa: ‘προβολές ταινιών από το διαγωνισμό με θέμα Unlocked 2020’. Συμμετείχε επίσης με τρία ποιήματα στην "Μικρή ανθολογία σύγχρονης ανέκδοτης ελληνικής σατιρικής ποίησης" σε επιμέλεια Βαγγέλη Παπαδιόχου (Τόμος συγκεντρωτικός, Ιούνιος 2020)

Το 1994 συνεργάστηκε με τον Βάσο Αδριανό και την Ρένα Βουτσινά για τις ανάγκες μαθητικής παράστασης στο 2ο Λύκειο Κηφισιάς, για το μονόπρακτο των Κιντέρο Σ., Κιντέρο Ι. "Ένα ηλιόλουστο πρωινό". Το πρόγραμμα της παράστασης διατίθεται στο Scribd.

Συνεντεύξεις του έχουν φιλοξενήσει οι ιστότοποι: Your e-Articles, Culture365, FreeMinds, Se-Skepseis, Θεματοφύλακες Λογω-ΤεχνώνΕίναι ιδιοκτήτης του Λογοτεχνικού ιστολογίου "Πορφυράδα" (στο BlogSpot) που βρίσκεται σε συνεχή λειτουργία από τον Μάρτιο του 2007, καθώς και της αντίστοιχης σελίδας Λογοτεχνικών έργων ‘Συμβατός Δότης Συναισθημάτων’ (στο FB). Διατηρεί επίσης την επαγγελματική του σελίδα στο Facebook "Γιώργος Σ. Κόκκινος/George S. Kokkinos".