Cactus, by Usanee Chomnansin
Γιάννης Αντιόχου
-«…Μες στην ερημιά ανθίζουν μόνον ταπεινά τριαντάφυλλα —κανείς πια δεν προσφέρει ταπεινά τριαντάφυλλα— τα κόβω συνθλίβοντάς τα με σταυρωμένα τα δάχτυλά μου, γι’ αυτό το κόκκινο της αγιογραφίας που ξεπηδά όταν τ’ αγκάθια με καρφώνουν. Να βάψω τα μάτια που τους έβγαλα, να βάλω στα χείλια τους φτενά κόκκινα πέταλα. Να σμίξουμε!…»
https://itzikas.wordpress.com/
Cactus and Succulents by Hilda Vandergriff
Τριαντάφυλλο σγουρό
Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρώ
να σού πάρω ένα φιλάκι.
Μα ἡ κυρά τριανταφυλλιά
έχει αγκάθια κι αγκυλώνει
κι όποιος κλέφτει τα φιλιά
ακριβά της τα πληρώνει.
Δι᾿ αυτό μη φοβηθείς,
σαν καλό παιδί οπού ῾μαι,
όταν βλέπω πως ανθείς
σ᾿ αγαπώ και ευχαριστούμαι.
Γιατί έχεις μία πνοή
που τες γειτονιές μυρώνει
κι έχεις βράδυ και πρωί
για τραγουδιστή έν᾿ αηδόνι.
Cactus by Melly Terpening
Σήμερα ξύπνησα με μια βαθιά πληγή στο στήθος
Από μέσα της ανάβλυζε όλος ο πόνος ο ανθρώπινος
Σήμερα βρήκα τα χέρια μου λιωμένα πάνω στο χαρτί
Και μια καρδιά από άχυρο λόγια να ψελλίζει
Οι λέξεις πήρανε μορφή, θηρία γίναν
Κι έξω βροχή, βροχή και σπαραγμός
Κάποιος ούρλιαξε – μη φεύγεις
Η γης προέταξε τα σουβλερά της δόντια
Δυο κορμοί ξεφύτρωσαν απ’ τις ορθάνοιχτες των ματιών τις κόγχες
Ζοφερό νερό τις ρίζες τους ποτίζει
Αντί βλαστάρια, αγκάθια ολέθρια πετάνε
Τα σπάζω μ’ ό,τι έχει περισσέψει απ’ τα διαβρωμένα νύχια μου
Μια μέρα, λέω, τριαντάφυλλα θ’ ανθίσουν
Desert Beauty by Frank Robert Dixon
Στα δυο μου χέρια
άφησες ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
έσφιξα δυνατά πολύ το λουλούδι,
απρόσεκτα αγκάθια…
αίμα γέμισαν τα χέρια,
δάκρυσαν τα μάτια
αίμα της καρδιάς μου…
σ’ αγαπώ!
Against the Grain Print -Athena Mantle
Κ.Καρθαίος - Βάλτε να πιούμε
Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τʼ άφταστα θα ζητούμε;
Βάλτε να πιούμε…
Το συγκρότημα «Διάφανα κρίνα» στον δίσκο τους «Κάτι σαράβαλες καρδιές» το 1998 αποφάσισαν να μελοποιήσουν το ποίημα του Κ. Καρθαίου «Βάλτε να πιούμε». Το Κ. Καρθαίος ήταν ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε ο Κλέανδρος Λάκων, στρατιωτικός που πολέμησε στους Βαλκανικούς, λογοτέχνης και διευθυντής ρεπερτορίου του Εθνικού Θεάτρου. Ο Κ. Καρθαίος πέθανε το 1955.
Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τʼ άφταστα θα ζητούμε;
Βάλτε να πιούμε…
Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει.
Τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι.
Μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε…
Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει.
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι.
Στο περιγιάλι το φαιδρό ας γλεντοτραγουδούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στʼ αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θʼ αφήσει
τʼ αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Πες μας πού πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας πού πάει ο άνεμος, πού πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα.
Καπνοί `ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα.
Καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη.
Μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη.
Μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Νίκος Καρούζος - ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
Σα να μην υπήρξαμε ποτέ
κι όμως πονέσαμε απ’ τα βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη
να φανερωθεί ολόκληρη.
Μια μουσική
άξια των συγκινήσεων μας
δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ’ ένα διάλειμμα του κόσμου
ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα
στεφανωμένη με αγκάθια.
Χαίρετε άνθη σιωπηλά
με των καλύκων την περισυλλογή
ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας.
Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί
ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας.
Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη
και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά
μια μέρα…
Με τη θυσία του γύρω φαινομένου
θα ανακαταλάβει, η ψυχή τη μοναξιά της.
Late Afternoon Tucson Print - Diane McClary
(Πίναξ Ημιτελής)
Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Μα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το ’χουνε ποτίσει.
Αδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό ’πού σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.
(Ωραίο, φρικτό και απέριττο τοπίον!
(Ωραίο, φρικτό και απέριττο τοπίον!
Ελαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Αλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.)
Ανδρέας Κλουτσινιώτης - Μαύρο Τριαντάφυλλο
Καρδιά
από μαύρο τριαντάφυλλο
Άγγιξέ με, νιφάδες του χιονιά,
δάκρυα,
οι ελπίδες μου Αγέννητες πεταλούδες
ψυχορραγούν,
για έναν Ήλιο θεό,
που μάταια ερωτεύθηκαν.
——————
Αγκάθια
από μαύρο τριαντάφυλλο
ανοίξτε μου επτά πληγές
να ματώσει η Σιωπή,
οι ξεχασμένες ενοχές
μνήμες να αναστηθούν,
Πόλεμο ν’ αρχίσουν
με τη λήθη.
——————–
Βελούδινα πέταλα
από μαύρο τριαντάφυλλο
γιατρέψτε τα σπασμένα μου φτερά,
επουλώστε τη Ψυχή
για κάθε τέλος κι αποχαιρετισμό,
από τις Αγάπες που αρνήθηκε,
απ’ τον εγωϊσμό που προσκύνησε,
ηθελημένα, ως Βασιλιά της.
———————–
Άρωμα,
από Μαύρο Τριαντάφυλλο, ακριβό
Ανεμοσύρε με,
κύματα του νόστου, Καράβια έρωτες,
σε μυστικές, ξελογιάστρες θάλασσες.
Το Ονειροφώς της συμπαντικής ομορφιάς σου,
Αστέρι μου έχω για τις ανέλπιδες ρότες.
Ικέτης, σου ζητώ να μη δειλιάσω.
Είμαι ο ταξιδευτής στο Ανεκπλήρωτο.
Baby Makes Three by Marilyn Smith
Ανδρέας Κλουτσινιώτης - Μαύρο Τριαντάφυλλο
Καρδιά
από μαύρο τριαντάφυλλο
Άγγιξέ με, νιφάδες του χιονιά,
δάκρυα,
οι ελπίδες μου Αγέννητες πεταλούδες
ψυχορραγούν,
για έναν Ήλιο θεό,
που μάταια ερωτεύθηκαν.
——————
Αγκάθια
από μαύρο τριαντάφυλλο
ανοίξτε μου επτά πληγές
να ματώσει η Σιωπή,
οι ξεχασμένες ενοχές
μνήμες να αναστηθούν,
Πόλεμο ν’ αρχίσουν
με τη λήθη.
——————–
Βελούδινα πέταλα
από μαύρο τριαντάφυλλο
γιατρέψτε τα σπασμένα μου φτερά,
επουλώστε τη Ψυχή
για κάθε τέλος κι αποχαιρετισμό,
από τις Αγάπες που αρνήθηκε,
απ’ τον εγωϊσμό που προσκύνησε,
ηθελημένα, ως Βασιλιά της.
———————–
Άρωμα,
από Μαύρο Τριαντάφυλλο, ακριβό
Ανεμοσύρε με,
κύματα του νόστου, Καράβια έρωτες,
σε μυστικές, ξελογιάστρες θάλασσες.
Το Ονειροφώς της συμπαντικής ομορφιάς σου,
Αστέρι μου έχω για τις ανέλπιδες ρότες.
Ικέτης, σου ζητώ να μη δειλιάσω.
Είμαι ο ταξιδευτής στο Ανεκπλήρωτο.
Prickly 2 by Athena Mantle
Μάρκος Μέσκος - ΠΑΙΔΙ
Παιδί ονειρεύονταν ποτάμι τον ουρανό
γκρίζο γαλάζιο λευκό
χωρίς αγκάθια ο πορφυρός κάκτος εκεί ψηλά
σημάδι αλαργινό – κανείς δεν το ‘φτασε!
Αδιέξοδα πικρά και απαγορεύσεις απ’ το πρωί
που έπρεπε να υπερβεί·
αν γνωρίζεις εσύ το μυστικό
διαλάλησέ το!
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2013, 56 σελ.
Αλεξάντερ Μπλοκ, [Η γέρικη αγκαθωτή τριανταφυλλιά]
Η γέρικη αγκαθωτή τριανταφυλλιά, σκονισμένη και δίχως φύλλα
κουνούσε μελαγχολικά το κεφάλι στους πρόποδες μιας πανύψηλης πολεμίστρας.
Το τελευταίο τριαντάφυλλο ήταν ολάνθιστο ακόμη χθες το πρωί,
ο ιππότης έκοψε το τριαντάφυλλο, δίχως να το προορίζει για την καλή του.
Ο άνεμος παρέσυρε τα φύλλα και τα σκόρπισε στο φαράγγι,
απέμειναν μόνο τ’ αγκάθια, και τα λεπτά κλωνάρια να σέρνονται
με κακία στα παράθυρα της πολεμίστρας αναζητώντας επίμονα το θήραμα.
Φτωχέ ιππότη! Κλαίει πικρά σαν αψηλό του πύργο,
δάκρυα χύνει το ‘να μετά το άλλο, και κυλούν τα μεγάλα δάκρυα
κατά μήκος του παλιού τοίχους στα κλωνάρια της πονεμένης τριανταφυλλιάς …
Κόπηκε το άνθος. Δεν θα γυρίσει πίσω. Ράγισε η καρδιά.
Σκούριασε το σπαθί, στη μάχη θέλει στην άγρια σφαγή,
τέλειωσαν όλα. Στο τάφο η ευτυχία. Σε θλίψη απαρηγόρητη
Ο ιππότης κλαίει, κλαίει και η φτωχή τριανταφυλλιά.
Πονούν οι δύο τους.
Ο ένας έχασε το τριαντάφυλλο,
το τριαντάφυλλο, που ‘ταν κατακόκκινο στις λαμπερές αχτίδες του παγωμένου
πρωινού…
Έν’ άλλο τριαντάφυλλο έχασε ο άλλος· εκείνο το ευωδιαστό τριαντάφυλλο
που κοκκίνιζε στις αχτίδες του έρωτα και της απέραντης ευτυχίας …
Έτσι, θλιμμένοι και μελαγχολικοί περνούσαν το χρόνο τους
η νύχτα έπεφτε, το πρωινό ξημέρωνε, η μέρα έλαμπε,
χαρούμενα χρώματα έφερνε, ή το δειλινό την πολεμίστρα πορφυρή έβαφε.
Αποκοιμήθηκε ο πύργος. Αποκοιμήθηκαν βαριά κι αυτοί.
ησυχία παντού! Μόνο κάπου μακριά μια πέτρα έπεσε
απ’ τον αρχαίο τοίχο και, βροντώντας, χάθηκε στη βαθιά χαράδρα …
Μια φορά, ένα πανέμορφο πρωινό, όταν ο περίεργος ήλιος
υψώθηκε και, ήρεμα γλιστρώντας πάνω στα τείχη τα ψηλά,
χτύπησε την τριανταφυλλιά, – η τριανταφυλλιά άνθισε: εκατοντάδες
πράσινα κλαράκια θα τρέξουν πάνω στ’ αγκαθωτά κλαριά ψηλώνοντας ολοένα …
Ήταν ένα ξεραμένο χλομό λουλουδάκι, που κανείς δεν το ‘χε δει
π’ άνθισε κι έλαμψε, το ευωδιαστό τριαντάφυλλο
έστειλε στο παραθύρι του ιππότη το άρωμα του …
Ο ιππότης κοιμόταν. Στα χλομά του χείλη τρεμόπαιζε ένα χαμόγελο:
έβλεπε ένα εκπληκτικό όνειρο: όμορφοι ήχοι,
ρυθμικά ακούγονταν από παντού, και το σκοτάδι τύλιγε τη γη.
Μια θεσπέσια μορφή φωτίστηκε στο σκοτάδι από το φως του αστεριού.
Οι ήχοι ολοένα και δυνάμωναν, άξαφνα από το στενάχωρο κόσμο
όρμησαν στην καρδιά του, κι αμέσως η ψυχή του ανταποκρίθηκε
μ’ αόρατες χορδές. Τότε η θεία μελωδία σώπασε
και η μορφή μέσ’ στο σκοτάδι πέταξε κοντά του, και με ανάσα καυτή
τα χείλη της άγγιξαν τα δικά του … και ο ιππότης ξύπνησε.
Ήταν ένα λαμπερό πρωινό. Με το φρέσκο άρωμα της
μεταφέροντας μιαν άλλη μυρωδιά, η πυκνή κόκκινη τριανταφυλλιά
κουνούσε ήρεμα το κεφάλι στο παράθυρο μέσα από τα σκουριασμένα
κλαδιά του παλιού κάγκελου … Και ο χλομός, φτωχός, βασανισμένος
έσκυψε προς το μέρος της τριανταφυλλι΄δας και φίλησε το ανθισμένο
λουλούδι με αγαλλίαση,
γεμάτος ευτυχία, ελπίδα, έρωτα και τρυφερή χαρά ….
Παιδί ονειρεύονταν ποτάμι τον ουρανό
γκρίζο γαλάζιο λευκό
χωρίς αγκάθια ο πορφυρός κάκτος εκεί ψηλά
σημάδι αλαργινό – κανείς δεν το ‘φτασε!
Αδιέξοδα πικρά και απαγορεύσεις απ’ το πρωί
που έπρεπε να υπερβεί·
αν γνωρίζεις εσύ το μυστικό
διαλάλησέ το!
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2013, 56 σελ.
Cactus plant by George Atsametakis
Αλεξάντερ Μπλοκ, [Η γέρικη αγκαθωτή τριανταφυλλιά]
Η γέρικη αγκαθωτή τριανταφυλλιά, σκονισμένη και δίχως φύλλα
κουνούσε μελαγχολικά το κεφάλι στους πρόποδες μιας πανύψηλης πολεμίστρας.
Το τελευταίο τριαντάφυλλο ήταν ολάνθιστο ακόμη χθες το πρωί,
ο ιππότης έκοψε το τριαντάφυλλο, δίχως να το προορίζει για την καλή του.
Ο άνεμος παρέσυρε τα φύλλα και τα σκόρπισε στο φαράγγι,
απέμειναν μόνο τ’ αγκάθια, και τα λεπτά κλωνάρια να σέρνονται
με κακία στα παράθυρα της πολεμίστρας αναζητώντας επίμονα το θήραμα.
Φτωχέ ιππότη! Κλαίει πικρά σαν αψηλό του πύργο,
δάκρυα χύνει το ‘να μετά το άλλο, και κυλούν τα μεγάλα δάκρυα
κατά μήκος του παλιού τοίχους στα κλωνάρια της πονεμένης τριανταφυλλιάς …
Κόπηκε το άνθος. Δεν θα γυρίσει πίσω. Ράγισε η καρδιά.
Σκούριασε το σπαθί, στη μάχη θέλει στην άγρια σφαγή,
τέλειωσαν όλα. Στο τάφο η ευτυχία. Σε θλίψη απαρηγόρητη
Ο ιππότης κλαίει, κλαίει και η φτωχή τριανταφυλλιά.
Πονούν οι δύο τους.
Ο ένας έχασε το τριαντάφυλλο,
το τριαντάφυλλο, που ‘ταν κατακόκκινο στις λαμπερές αχτίδες του παγωμένου
πρωινού…
Έν’ άλλο τριαντάφυλλο έχασε ο άλλος· εκείνο το ευωδιαστό τριαντάφυλλο
που κοκκίνιζε στις αχτίδες του έρωτα και της απέραντης ευτυχίας …
Έτσι, θλιμμένοι και μελαγχολικοί περνούσαν το χρόνο τους
η νύχτα έπεφτε, το πρωινό ξημέρωνε, η μέρα έλαμπε,
χαρούμενα χρώματα έφερνε, ή το δειλινό την πολεμίστρα πορφυρή έβαφε.
Αποκοιμήθηκε ο πύργος. Αποκοιμήθηκαν βαριά κι αυτοί.
ησυχία παντού! Μόνο κάπου μακριά μια πέτρα έπεσε
απ’ τον αρχαίο τοίχο και, βροντώντας, χάθηκε στη βαθιά χαράδρα …
Μια φορά, ένα πανέμορφο πρωινό, όταν ο περίεργος ήλιος
υψώθηκε και, ήρεμα γλιστρώντας πάνω στα τείχη τα ψηλά,
χτύπησε την τριανταφυλλιά, – η τριανταφυλλιά άνθισε: εκατοντάδες
πράσινα κλαράκια θα τρέξουν πάνω στ’ αγκαθωτά κλαριά ψηλώνοντας ολοένα …
Ήταν ένα ξεραμένο χλομό λουλουδάκι, που κανείς δεν το ‘χε δει
π’ άνθισε κι έλαμψε, το ευωδιαστό τριαντάφυλλο
έστειλε στο παραθύρι του ιππότη το άρωμα του …
Ο ιππότης κοιμόταν. Στα χλομά του χείλη τρεμόπαιζε ένα χαμόγελο:
έβλεπε ένα εκπληκτικό όνειρο: όμορφοι ήχοι,
ρυθμικά ακούγονταν από παντού, και το σκοτάδι τύλιγε τη γη.
Μια θεσπέσια μορφή φωτίστηκε στο σκοτάδι από το φως του αστεριού.
Οι ήχοι ολοένα και δυνάμωναν, άξαφνα από το στενάχωρο κόσμο
όρμησαν στην καρδιά του, κι αμέσως η ψυχή του ανταποκρίθηκε
μ’ αόρατες χορδές. Τότε η θεία μελωδία σώπασε
και η μορφή μέσ’ στο σκοτάδι πέταξε κοντά του, και με ανάσα καυτή
τα χείλη της άγγιξαν τα δικά του … και ο ιππότης ξύπνησε.
Ήταν ένα λαμπερό πρωινό. Με το φρέσκο άρωμα της
μεταφέροντας μιαν άλλη μυρωδιά, η πυκνή κόκκινη τριανταφυλλιά
κουνούσε ήρεμα το κεφάλι στο παράθυρο μέσα από τα σκουριασμένα
κλαδιά του παλιού κάγκελου … Και ο χλομός, φτωχός, βασανισμένος
έσκυψε προς το μέρος της τριανταφυλλι΄δας και φίλησε το ανθισμένο
λουλούδι με αγαλλίαση,
γεμάτος ευτυχία, ελπίδα, έρωτα και τρυφερή χαρά ….
Hedgehog Cacti by Debra Mickelson
Γιώργης Παυλόπουλος - Αποκάλυψη
Μ’αγκάθια καίγεται ο ουρανός
τρομαγμένα πουλιά
τινάζονται από τον παράδεισο
άνθρωποι αμίλητοι γυρίζουν
ψάχνοντας στα ερείπια
κι αυτοί που δεν τους δέχεται
κανένας τόπος
καμιά θάλασσα
επιμελούνται
ταπεινά
το άπειρο.
Μ’αγκάθια καίγεται ο ουρανός
τρομαγμένα πουλιά
τινάζονται από τον παράδεισο
άνθρωποι αμίλητοι γυρίζουν
ψάχνοντας στα ερείπια
κι αυτοί που δεν τους δέχεται
κανένας τόπος
καμιά θάλασσα
επιμελούνται
ταπεινά
το άπειρο.
Picky Picky Picky Too by Sandy Tracey
Γιώργης Παυλόπουλος - Ο Ποιητής Και Το Ποίημα
Το ποίημα σκόνταψε ξαφνικά
κι έπεσε πάνω στ’ αγκάθια
Ο ποιητής το κοίταξε αδιάφορος
είχε κουραστεί πια να το προσέχει
Τη νύχτα σα γδύθηκε να κοιμηθεί
είδε το σώμα του ματωμένο γεμάτο αγκάθια
Χιόνιζε και το ποίημα ξεπαγιασμένο
χτύπησε την πόρτα του ποιητή
Έτρεξε κείνος και του άνοιξε
το πήρε και το ζέστανε στον κόρφο του
Όταν το ποίημα ζωντάνεψε
τυλίχτηκε στο λαιμό του ποιητή και τον έσφιγγε
Κάποτε το ποίημα τρελάθηκε
κι άρχισε να παρασταίνει τη μαϊμού
Barrel Cactus by Roleen Senic
Άνθη μάζευα για σένα
στο βουνό που τριγυρνούσα.
Χίλια αγκάθια το καθένα
κι όπως τα ‘σφιγγα πονούσα.
Να περάσεις καρτερούσα
στο βοριά τον παγωμένο
και το δώρο μου κρατούσα
με λαχτάρα φυλαγμένο
στη θερμή την αγκαλιά μου.
Όλο κοίταζα στα μάκρη.
Η λαχτάρα στην καρδιά μου
και στα μάτια μου το δάκρυ.
Μεσ᾿ στον πόθο μου δεν είδα
μαύρη η Νύχτα να σιμώνει
κ᾿ έκλαψα χωρίς ελπίδα
που δε στα ‘χα φέρει μόνη.
Desert Bloom by Hailey E Herrera
Αλεξάντερ Πούσκιν - ΑΓΚΑΘΙ
Η ψυχή μου είναι τριαντάφυλλο
κι είμαι πάνω της αγκάθι...
Μην το πείτε και τ` ακούσουνε
η καλή μου μην το μάθει...
Θε ναρθεί γλυκιά κι υπέροχη
την αυγούλα κάποιου Απρίλη
με χαμόγελο στα μάτια της,
μ` ομορφιά πάνω στα χείλη.
Θαμπωμένη από την κόκκινη
καταματωμένη μου όψη
με τ` αργό της το βημάτισμα,
θα σιμώσει να με κόψει.
Μα το κάτασπρο χεράκι της
που αγαπώ και τρέμω τόσο
θα χαρώ -χαρά περήφανη-
με κακία να τ` αγκυλώσω.
Και μια στάλα απ` το αίμα πέφτοντας
πέταλά μου ματωμένα
θα χαθεί μέσα στο χρώμα σας
θα γενεί μαζί σας ένα...
μετάφραση Γιάννη Αηδονόπουλου από τις Εκδόσεις Κοροντζή
Desert Dreaming by David Palmer
Γ. Σεφέρης - Ὁ Μαθιός Πασχάλης ανάμεσα στα τριαντάφυλλα
Η ψυχή μου είναι τριαντάφυλλο
κι είμαι πάνω της αγκάθι...
Μην το πείτε και τ` ακούσουνε
η καλή μου μην το μάθει...
Θε ναρθεί γλυκιά κι υπέροχη
την αυγούλα κάποιου Απρίλη
με χαμόγελο στα μάτια της,
μ` ομορφιά πάνω στα χείλη.
Θαμπωμένη από την κόκκινη
καταματωμένη μου όψη
με τ` αργό της το βημάτισμα,
θα σιμώσει να με κόψει.
Μα το κάτασπρο χεράκι της
που αγαπώ και τρέμω τόσο
θα χαρώ -χαρά περήφανη-
με κακία να τ` αγκυλώσω.
Και μια στάλα απ` το αίμα πέφτοντας
πέταλά μου ματωμένα
θα χαθεί μέσα στο χρώμα σας
θα γενεί μαζί σας ένα...
μετάφραση Γιάννη Αηδονόπουλου από τις Εκδόσεις Κοροντζή
Desert Gems by Hailey E Herrera
Γιάννης Ρίτσος - Ἡμερολόγια Ἐξορίας
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΞΟΡΙΑΣ Ι
27 Ὀκτωβρίου 1948
Ἐδῶ τ᾿ ἀγκάθια εἶναι πολλά -
ἀγκάθια, καστανά, κίτρινα ἀγκάθια,
σ᾿ ὅλο το μάκρος τῆς μέρας, ὡς μέσα στον ὕπνο.
Ὅταν περνοῦν το συρματόπλεγμα οἱ νύχτες
ἀφήνουν μικρά κουρέλια ἀπ᾿ τη φοῦστα τους.
Τα λόγια που μᾶς φάνηκαν ὄμορφα κάποτε
χάσαν το χρῶμα τους σαν το γιλέκο τοῦ γέρου στο σεντοῦκι
σαν ἕνα λιόγερμα σβησμένο στα τζάμια.
Οἱ ἄνθρωποι περπατᾶνε με τς χέρια στις τσέπες
ἢ κάποτε χειρονομοῦν σα νὰ διώχνουν μία μῦγα
που ξανακάθεται στο ἴδιο μέρος πάλι και πάλι
στα χείλη τοῦ ἄδειου ποτηριοῦ ἢ πιο μέσα
σ᾿ ἕνα σημεῖο ἀπροσδιόριστο κι ἐπίμονο
ὅσο κι ἡ ἄρνησή τους να το ἀναγνωρίσουν.
(απόσπασμα)
Καπνίζω χωρίς να σταματήσω ἀπ᾿ το πρωί
ἂν σταματήσω τα τριαντάφυλλα θα μ᾿ ἀγκαλιάσουν
μ᾿ ἀγκάθια και με ξεφυλλισμένα πέταλα θα με πνίξουν
φυτρώνουν στραβά ὅλα με το ἴδιο τριανταφυλλί
κοιτάζουν περιμένουν να ἰδοῦν κάποιον δεν περνᾶ κανείς
πίσω ἀπ᾿ τον καπνό τῆς πίπας μου τα παρακολουθῶ
πάνω σ᾿ ἕνα κοτσάνι βαριεστισμένο χωρίς εὐωδιά,
στην ἄλλη ζωή μία γυναίκα μοῦ ἔλεγε μπορεῖς ν᾿ ἀγγίξεις
αὐτό το χέρι
κι εἶναι δικό σου αὐτό το τριαντάφυλλο εἶναι δικό σου
μπορεῖς να το πάρεις
τώρα ἢ ἀργότερα, ὅταν θελήσεις.
Bluebonnets and Cactus by Hailey E Herrera
Γιώργος Σεφέρης - Επί ασπαλάθων...
Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...
Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.
31 του Μάρτη 1971
Desert Gems 2 by Hailey E Herrera
Moonlight Serenade by Johnathan Harris
Λουδοβίκος των Ανωγείων - Βάτους και Αγκάθια
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Στίχοι
Θα γίνω γης να με πατείς,
γιοφύρι να περάσεις, θα γίνω και γλυκομηλιά
στον ίσκιο μου να κάτσεις.
Να πέφτουν τ’ άνθη απάνω σου,
τα μήλα στην ποδιά σουκαι τα χρυσά τριαντάφυλλα
τριγύρω στα μαλλιά σου.
Βάτους κι αγκάθια επάτησα
ώσπου να σ’ αγαπήσωκαι τώρα που σ’ αγάπησα
πώς να σου λησμονήσω
πώς να σου λησμονήσω.
Desert Bloom 3 Hailey E Herrera
Οι πίνακες είναι από
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου