Η ζωή, ψυχή αναποφάσιστη, με τιμωρεί με σκληρή αγάπη γιατί λέει πως μαζί μου πονά.
Τα αγκάθια της αιθέριας αγκαλιάς της, με τρυπάνε με καλή πρόθεση κάθε μέρα και πιο βαθιά.
Κάθε ματιά της έχει την αίγλη απ’ το σκοτάδι, σαν χαστούκι που μέσα του κρύβει ένα χάδι.
Για να κερδίσω το ανεπαρκές λίγο, πρέπει από εκεί που έρχομαι να φύγω.
Αφήνω τα ίχνη μου πάνω στη κρύα σκόνη, δρόμος το αύριο που σιωπηρά με στοιχειώνει.
Οι φόβοι έχουνε σηκώσει ανάστημα και ο χρόνος κρύβεται στο μεσοδιάστημα.
Η εμπειρία είναι ένα σύνολο από σημάδια που μένουν πάνω μας όταν η ανάσα ταξιδεύει άδεια.
Η αναγγελία μιας επερχόμενης καταιγίδας, το βλέμμα που απ’ τον πόνο ψάχνει ελευθερία.
Δανείστηκα ένα κομμάτι από το μπλε του ουρανού και έφτιαξα ένα ρούχο για τα παράθυρα του νου.
Ότι κρύβεται μέσα του αναδύεται στον μακρινό ορίζοντα κι ας έχει το χρώμα του θυμού.
Κωνσταντίνος Ντζούνης
Υπέροχο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή