Mohamed Rahal | Alsírskur rithöfundur. - Poem of El Hachemi Ben Smir,

 

Mohamed Rahal | Alsírskur rithöfundur.

Eitt frægasta þjóðljóðið sem samið var á nýlendutímanum, á árunum 1924 til 1950, er eftir þjóðskáldið El Hachemi Ben Smir, skáld sem barðist fyrir byltingunni og var einnig þekktur sem „Hvíti fuglinn“ á sínum tíma. Hann samdi það árið 1877 í kjölfar nauðungarflutninga sem nýlenduyfirvöldin þvinguðu á alsírska þjóðina. Hann skildi eftir sig mikið safn verka, þar á meðal 250 þjóðljóð sem voru sett við tónlist, sem gerir hann að líklega þeim þjóðskáldi sem oftast hefur verið sett við tónlist í bedúínskum lögum. Á þeim tíma, á níunda áratug 19. aldar, voru þeir sendir í útlegð til Nýju-Kaledóníu og Cayenne í Ástralíu. Þar lýsti skáldið löngun fólksins til heimalands síns, Alsír, eftir fangelsun og brottvísun með skipi eftir ára erfiða vinnu. Hann lýsti í smáatriðum öllum þeim stigum sem fólkið gekk í gegnum, þjáningum í nauðungarvinnu, útlegð og fólksflutningum sem landnámsmenn þvinguðu á það. Margir dóu í útlegð. Nauðungarflutningar hættu árið 1924 vegna Miklu arabísku uppreisnarinnar, í kjölfar atburða fyrri heimsstyrjaldarinnar. Þetta ljóð var síðan sett í tónlist í bedúínasöng. Sá fyrsti til að setja það í tónlist í þessum stíl í vesturhluta Alsír var Sheikh Abdel Bouras árið 1950, þar sem hann notaði reyrflautu og qalal (tegund af flautu). Hann flutti það í heild sinni og það var síðar flutt af öðrum sheikhum, einkum Sheikh El Khaldi. Eftir sjálfstæði varð þetta lag aðalviðmið í þjóðlagahefð Óran og listamaðurinn Blaoui El Houari endurvakti það í þjóðlagastíl Óran og bætti við tónlistarlegum úrbótum. Þegar Rai-tónlist varð vinsæl og þekkt í Óran og eftir velgengni fyrstu Rai-hátíðarinnar í Alsír árið 1985, endurvakti Cheb Khaled lagið eftir að hafa fengið leyfi frá Blaoui Houari. Hann setti það inn á plötuna sína "Ya Taleb" (1986), sem hann tók upp eftir að hafa flutt til Frakklands. Hann dreifði síðan Rai um allan heim. Hinn látni Cheb Hasni flutti það einnig árið 1986. Texti ljóðsins er: „Ó, hvað hlutirnir eru erfiðir, ó, hvað hlutirnir eru erfiðir, Óran, fegurðin, hálendið, hvað margar hallir! Ég verð að snúa aftur til heimalands míns og búa þar frjálslega. Ó, hvað hlutirnir eru erfiðir, Óran, fegurðin, hálendið, hvað margar hallir! Ég verð að snúa aftur til heimalands míns og búa þar frjálslega. Ó, hvað hlutirnir eru erfiðir, já, hvað hlutirnir eru erfiðir, ó, land mitt, ég sakna lands míns. Snúðu þér að Óran, snúðu þér við og taktu mig þangað. Sá sem elskar fegurð í Óran mun finna hana. Sá sem er sópaður burt frá uppsprettunni mun aldrei gleyma henni. Ó, hvað hlutirnir eru erfiðir og ég sakna stúlkna lands míns. Jafnvel þegar ég fór og fór, mundi ég eftir landi mínu.“ Hún reiddi mig og ég grét, ég mundi eftir öllum mínum dögum. Ég skildi húsbóndann eftir við gröfina, húsbónda hafsins. Hjarta mitt var þungt, á föstudaginn fann ég konu grátandi við gröfina. Snúðu þér að Óran, snúðu þér við og taktu mig þangað, því í sannleika sagt er maðurinn sigraður og áhyggjur hans aukast. Hjarta mitt var þungt, þá talaði hún og ég spurði hana um hina frægu fegurð. Hjarta mitt var þungt, ég sagði við hana: „Endurtaktu sögu þína, þú fagra.“ Hún sagði við mig: „Bróðir minn dó, hann skildi mig eftir hrokafullan.“ Óran sneri sér við, frá villtri geðshræringu minni, hann gaf mér engar fréttir. Ég fann andvarpið. Hjarta mitt var þungt, ef þið hefðuð grátið, hetjur, hefðuð þið borið þá í skipi. Hjarta mitt var þungt, lásinn var vísvitandi festur. Hjarta mitt var þungt, hópur fólks fjötraður, gangandi með rósinni. Hjarta mitt var þungt, ef þið hefðuð grátið, hetjur, hefðuð þið fundið hita mannfjöldans. Hjartað mitt var þungt...