Painting : Κυριάκος και Ερμίνα - Ερμίνα.
Γνέφει ο μίσχος και κουδουνίζει,
ριγάται, χορεύει και εξευμενίζει.
Κύμβαλα και αγεροχαϊδέματα από τον ουρανό,
χώμα να δώσει τροφή,
να γιγαντώσει τον ανθό.
Διπλός πέλεκυς και φωτιά,
ουρανός και γη σε μια αγνή αγκαλιά.
Και το χάδι είναι απλό αλλά μονάκριβο και θεϊκό.
Όταν έχεις τινάξει τον δαίμονα εαυτό και έχεις αγκαλιάσει ότι είναι αληθινό.
Τόσο απλό σαν μια μπουκιά ψωμί.
Τόσο δροσερό σαν μια γουλιά νερό από δροσερή πηγή.
Τόσο μεθυστικό σαν ένα ποτήρι κόκκινο κρασί...
Γιατί η ζωή είναι απλή...
Απλή και αγνή όταν βγαίνει από τη ψυχή.
Διπλός πέλεκυς και φωτιά,
φλόγα να σου κάψει όλα τα μιαρά και αποκρουστικά,
όταν ο ουρανός δώσει φιλί στη γη
και η ψυχή γίνει κρινάκι σε μια γλάστρα μέσα στου Θεού την αυλή.
22-4-2021
Painting : Θόδωρος Φυλλαρίδης
Η μήτρα της αναπνοής.
Ο σκαπανέας της ζωής μέσα στις παρυφές του κόσμου,
το άδολο βλέμμα της μάνας γης,
η μήτρα της αναπνοής...
Η μήτρα της Αναπνοής!!
Σε ένα μειλίχιο αργόσυρτο ρυθμό,
να σε καθηλώνει σαν χάδι από μετάξι ερωτικό,
μιας ουράνιας κόρης το στήθος το αγνό,
γάλα και άστρα για οδηγό,
με το ηλιάχτιδο το στέμμα για αρχηγό....
Εχασες την αναπνοή σου από το θάμπος το αληθινό!!
Να αγναντεύεις από ψηλά,
γαλάζιο όσο η ψυχή σου να αντέχει και η καρδιά να αναπηδά,
κόρες, νύμφες και γοργόνες πλανεύτρες, ξελογιαστικές,
κάθε κύμα να σε παρασέρνει στις δικές τους αγκαλιές...
Και να χάνεσαι....
Να χάνεσαι σαν αφρός που ξεγλιστρά,
να ιριδίζεις και να τραντάζεσαι σε κάθε δική τους αγκαλιά,
να πλατσουρίζεις με το κάθε αγέρι που σε κλωτσά,
να λαμπυρίζεις με τα φτερά των γλάρων που σου έρχονται κοντά...
Καράβια να κεντούν στο γαλάζιο καμβά,
σιγομουρμουρητά και μυστικά,
σταγόνες να χορεύουν μια από λύπη και μια από χαρά
και η Αμφιτρίτη να υφαίνει από κοχύλια και ιστορία,
ναύτες και καπετάνιοι, Θεές, ήρωες και πλοία ολάκερα για εκστρατεία...
Για δυο χείλη, δυο ζωγραφιστά φρύδια...
Μια συνουσία...
Και να χάνεσαι στο βυθό και μετά να γίνεσαι ένα με τον απέραντο ουρανό.
Και όταν ανταρτεύει...
Το στήθος να ανεβοκατεβαίνει...
Κλαγγές και ήχοι δυνατοί,
να χάνεσαι, να βυθίζεσαι σαν πρώτος έρωτας, αναψοκοκκινισμένος από προσμονή...
Και τα μηλίγγια να χτυπάνε σαν κρόταλα στου ήλιου τη πνοή...
Καίγεσαι και δροσίζεσαι συνάμα...
Πεθαίνεις και ανασαίνεις την ίδια στιγμή...
Πνίγεσαι και σώζεσαι μέσα στο κάθε κύμα,
ιριδίζεις και σκας,
λάμπεις και μεθοκοπάς,
πεθαίνεις και ξαναγεννιέσαι πότε δούλος και πότε βασιλιάς...
Και ΖΕΙΣ.
ΝΑΙ ΖΕΙΣ.
21-4-2021
Πίνακας : Ελενα Κοκαρακη
Μελιτοφόρος...(Α)
Πριν το τέλος γευτώ,
θέλω την αιωνιότητα να καλέσω, στο πύρινο να αναγεννηθώ.
Μια κλωστή και ένα αδράχτι,
τον ουράνιο γιο ο πατέρας θέλει στα σωθικά να κρύψει,
τον θρόνο να μην χάσει...
ΖΩΗ και μέλι,
γάλα με το κέρας της Αμάλθειας η νύμφη να φέρει.
Ανταρτεύουν τα βουνά,
όργανα, κραυγές και βογγητά.
Τραντάζεται συθέμελα η ψυχή,
η ζωή θέλει σαν αγέρας,
σαν ουράνιο άλογο να ριχτεί.
Ορεάδες, αγριολούλουδα, βελάσματα και πουλιά,
μαζί να χορεύουν και να γλεντούν στις πεδιάδες και τα ψηλά βουνά.
Μελοίνος και χείλη όλο γάλα και ψυχή,
θεριεύει η αγάπη, ο άνθρωπος και η ζωή.
Γλυκόφρουτο και ταπεινό,
πυθάρια με καθετί αγαθό,
να ρέει το κέρας με όλο τον πλούτο ολημερίς,
οι κάμποι έχουν γιορτή αποβραδίς.
Στάχυα χρυσά σαν ηλιαχτίδες,
μπλε του ουρανού, κίτρινο του ηλιανθού και κόκκινο βαθύ του έρωτα του παθιασμένου και ζωοποιού,
αιμοφόρες πορφυροσταλίδες.
Όλες με προικιά,
νέκταρ, γύρη μια θεόσταλτη αγκαλιά.
Άλυσσοι ευγενικοί και οινοθήρες από κοριτσίστικα μάγουλα,
σάρκα ροδαλή.
Κύπελλα και βούρτσες πορφυρές,
αμφορείς, καλαιστήμονες και νύμφες θεϊκές.
Θυμάρι και λεβάντα,
δάφνη, δεντρολίβανο και όλη η φύση αράδα...
πάνω στο Δικταίο το βουνό,
ο κεραυνός και η αστραπή έχουν χορό.
28-4-2020
Πίνακας : Θόδωρος Φυλλαρίδης
Μελιτοφόρος (Β)
Γλυκιά μου ψυχή,
έρεβος, φως και προσευχή,
αετοί και νύμφες σε έναν κύκλο από το πρωί,
να υφαίνουν του ηλιάτορα το χάδι και την ευχή.
Μαίανδροι και κύτταρα σθεναρά,
ηλιοκέντητα και καμαρωτά,
βόδια με κέρατα αιχμηρά,
ο έρωτας και η ψυχή έχουν χαρά.
Μελισσόχορτο στα χείλη,
μνήμη και φιλί σαν ζουμερό από χυμό σταφύλι.
Μέλισσες σε παροξυσμό για το υπέρτατο αγαθό,
ζωή, ζωή σε αγαπώ,
κύτταρο που πάλλεται και ταλαντεύεται με ρυθμό.
Όταν ο θυελλώδης άνεμος από τις Αρπυίες,
κραύγαζε δυνατά και εχθρικά,
μέλι και τυμπανοκρουσίες
έρανε η Ίριδα γλυκά.
Κατέστειλε τον κάτω κόσμο και όλα τα άσχημα και μοχθηρά.
Κηρύκειο και φτερά,
φωτιές στις κορυφές και μηνύματα για ελπίδα στην καρδιά.
Ας πιούμε το μελοίνιο κρασί,
να ξορκίσουμε τον θάνατο και να γευτούμε την ζωή.
Πίνακας : Konstantina Kratimenou
Μελιτοφόρος (Γ)
Και μήπως ο χρόνος, ο αιώνας, ο μήνας, το λεπτό, η στιγμή,
είναι νερό που τρέχει,
αφηνιασμένο άλογο,
με τρομερή ροή?!
Και παρασύρει μνήμες, μαθήματα,
ίσως και ζωές,
σε ένα ατέρμονο παιχνίδι με το τώρα, το μετά και το χτες?!
Κόρη με λουλούδια στα χέρια και τα μαλλιά,
η Άνοιξη, η νιότη,
δόντια μαργαριτάρια,
κάτασπρα, δυνατά.
Να ξεζουμίζουν το κάθε δευτερόλεπτο με δύναμη πολλή,
να ρουφούν τον αιθέρα με τεράστια απληστία γιατί το γήρας κάποτε θα' ρθει.
Λουλούδια, χρώματα πολλά,
παλμός του έρωτα,
ζήση και μεράκι στην καρδιά.
Και το κεντρί να την τσιμπάει πονηρά,
να της θεριεύει το κόκκινο,
αίμα στα μάγουλα και στα χείλια τα στιλπνά.
Αυτή την φαρέτρα ο μικρός την κρύβει καλά.
Πετάει στα σύννεφα,
γίνεται ένα με τα πουλιά.
Κρυφογελάει πονηρά και αμέσως τα βέλη λάμπουν από του ήλιου την κάψα σαν φλόγινα σπαθιά.
Τι γλαυκό, τι χρυσαφί,
μυρωδιές από της σάρκας την ανεπαίσθητη προσμονή!
Και οι ρόγες καρποί από γεμάτους χυμούς,
να πιουν τα σπουργίτια, να θερίσουν αλαλαγμούς.
Λυτά μαλλιά και καπέλα να κρύψουν την αψάδα και την φλογή,
ο ήλιος καίει την σάρκα,
θέλει στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού να φανεί.
Να θεριέψει όλο και πιο πολύ,
στο θερινό ηλιοστάσι να γίνει βιγλάτορας και πόθου φωνή.
Της Ανατολής το αγεράκι της ξεσηκώνει τις μυρωδιές,
αγριολούλουδα και γεράνια,
γαρύφαλλα και τριανταφυλλιές,
άγριες και πανέμορφες,
με αγκάθια και στητές.
Σε προκαλούν να τις κόψεις και να ματωθείς,
σταγόνες, παπαρούνες κόκκινες,
να πέσουν καταγής.
Το μάτι του ουρανού θα λάμπει και η Ίριδα θα φεγγοβολά,
λεμονανθοί και πορτοκάλια,
καλάθια με ερωτόλογα πολλά.
Και το χαμόγελο στα χείλη θα κάνει την κάθε ανδρική καρδιά να σφυροκοπά.
Έρωτα εσύ κλέφτη με τα πύρινα φτερά.
29-4-2020
Και μήπως ο χρόνος, ο αιώνας, ο μήνας, το λεπτό, η στιγμή,
είναι νερό που τρέχει,
αφηνιασμένο άλογο,
με τρομερή ροή?!
Και παρασύρει μνήμες, μαθήματα,
ίσως και ζωές,
σε ένα ατέρμονο παιχνίδι με το τώρα, το μετά και το χτες?!
Κόρη με λουλούδια στα χέρια και τα μαλλιά,
η Άνοιξη, η νιότη,
δόντια μαργαριτάρια,
κάτασπρα, δυνατά.
Να ξεζουμίζουν το κάθε δευτερόλεπτο με δύναμη πολλή,
να ρουφούν τον αιθέρα με τεράστια απληστία γιατί το γήρας κάποτε θα' ρθει.
Λουλούδια, χρώματα πολλά,
παλμός του έρωτα,
ζήση και μεράκι στην καρδιά.
Και το κεντρί να την τσιμπάει πονηρά,
να της θεριεύει το κόκκινο,
αίμα στα μάγουλα και στα χείλια τα στιλπνά.
Αυτή την φαρέτρα ο μικρός την κρύβει καλά.
Πετάει στα σύννεφα,
γίνεται ένα με τα πουλιά.
Κρυφογελάει πονηρά και αμέσως τα βέλη λάμπουν από του ήλιου την κάψα σαν φλόγινα σπαθιά.
Τι γλαυκό, τι χρυσαφί,
μυρωδιές από της σάρκας την ανεπαίσθητη προσμονή!
Και οι ρόγες καρποί από γεμάτους χυμούς,
να πιουν τα σπουργίτια, να θερίσουν αλαλαγμούς.
Λυτά μαλλιά και καπέλα να κρύψουν την αψάδα και την φλογή,
ο ήλιος καίει την σάρκα,
θέλει στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού να φανεί.
Να θεριέψει όλο και πιο πολύ,
στο θερινό ηλιοστάσι να γίνει βιγλάτορας και πόθου φωνή.
Της Ανατολής το αγεράκι της ξεσηκώνει τις μυρωδιές,
αγριολούλουδα και γεράνια,
γαρύφαλλα και τριανταφυλλιές,
άγριες και πανέμορφες,
με αγκάθια και στητές.
Σε προκαλούν να τις κόψεις και να ματωθείς,
σταγόνες, παπαρούνες κόκκινες,
να πέσουν καταγής.
Το μάτι του ουρανού θα λάμπει και η Ίριδα θα φεγγοβολά,
λεμονανθοί και πορτοκάλια,
καλάθια με ερωτόλογα πολλά.
Και το χαμόγελο στα χείλη θα κάνει την κάθε ανδρική καρδιά να σφυροκοπά.
Έρωτα εσύ κλέφτη με τα πύρινα φτερά.
29-4-2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου