ΚΑΛΗΜΕΡΑ - ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

 

πηγή

 Γεώργιος Βιζυηνός -   Καλή νύχτα

Πίσω απ’ άσπρα βουνά,
σκεπασμένα με χιόνι,
δύνει ο ήλιος ξανά
κι αρχινά και νυχτώνει.

Στην ζεστή τους φωλιά
ένα ένα κουρνιάζουν
και σιγούν τα πουλιά
γιατί, βλέπεις, νυστάζουν.

Το φεγγάρι χλωμό
προχωρεί στον αιθέρα.
– Καλή νύκτα, μαμά,
καλή νύκτα, πατέρα!

Kαι η πούλια κρυφή
προσπαθεί ν’ ανατείλει.
– Καλή νύχτα, αδελφοί,
αδελφές μου και φίλοι!

Καλή νύχτα και συ,
παραμάνα Ταρσίτσα,
και μουρμούρα Πισσή
και βουβή μου κουκλίτσα.


(από το βιβλίο: Γεώργιος Bιζυηνός, Tα Άπαντα, Eκδοτικός οίκος «Bίβλος», 1955)

http://www.snhell.gr/

Good Morning Cafe by Cathy Horvath-buchanan

πηγή

Κική Δημουλά - Οι αποδημητικές “Καλημέρες”


Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.
Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μην.
Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.
Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,
η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται διά βίου.
Και εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιος ξέρει τ’ άλλο μου φθινόπωρο;»
Καιρός να γίνεις «τ’ άλλο μου φθινόπωρο».
Άρχισε ψύχρα.

Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

https://www.o-klooun.com/

πηγή

Οδυσσέας Ελύτης  Καλημέρα Θλίψη [Μαρία Νεφέλη]

Η Μαρία Νεφέλη λέει:

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΗ

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι...

Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει·
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού -
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση.

Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν’ αποσπάσεις κάτι απ’ την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
είσαι τέρας
μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
και συντηρείται με το ελάχιστο...

Τρως τρως Μινώταυρε·
είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας
έτσι που πας δε θ’ απομείνει τίποτε.

Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία

http://www.aganargyroi.gr/

Μια καλημέρα

Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου Μουσική: Μάνος Λοΐζος Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου Στο μονοπάτι σαν θα βγεις, Μιας ανοιξιάτικης αυγής, Να μη ξεχάσεις να της πεις Μια καλημέρα της ζωής Μια καλημέρα είν' αυτή Πες τη κι ας πέσει χάμω Πες τη κι ας πέσει χάμω Παλάτια χτίζουν οι θεοί κι εμείς πάνω στην άμμο κι εμείς πάνω στην άμμο Με τα χαράματα σαν βγεις Από την πόρτα της ζωής Μια καλημέρα να της πεις Κι ας είσαι μόνος μες στη γη

πηγή

Τάσος Λειβαδίτης -   Αγαπημένη μου

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ έβρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Ύστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…

Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.

Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.

Θά ’θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…

Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Θα’ θελα να φωνάξω το όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια στους φράχτες…

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τα’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.
… Μες στην αγάπη μας είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα…

Καλημέρα γειτόνισσες
να και κει, αγάπη μου, εκεί στη γωνιά,
κοίταξε την άνοιξη που έρχεται
κοίταξε αυτά τα παλικάρια που γνέφουνε με τα δρεπάνια
και τα κορίτσια πίσω τους που δένουν σε δεμάτια τις ακτίνες του ήλιου
κοίταξε μας γνέφουν. Όλα μας γνέφουν. Καλημέρα.

Καλημέρα όλα εσείς κοντινά και μακρινά μου αδέρφια.
Ελάτε να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Πέστε μου, δεν είναι όμορφη;
Σαν τη ζωή και το τραγούδι, αδέρφια μου, την αγαπάω.

Και πιο πολύ.
Καλημέρα ουρανέ, καλημέρα ήλιε, καλημέρα άνοιξη.
Ελάτε λοιπόν να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Καλημέρα ευτυχία.

Δώσ’ μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ’ όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή.
Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.
Tι θα απογίνουμε, αγαπημένη;
…μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω;

Πως θ’ άνοιγα μια πόρτα όταν δε θα ‘τανε για να σε συναντήσω
πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα ‘ναι για να σε βρω.
Ήταν σα να ‘χε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γη.
Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε…
…ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι
και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Kι ήταν σα να ‘χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη.
…έτσι λέει ο Hλίας: «εγώ θα βρω τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα»
κι ας τού χουν κόψει και τα δυο του χέρια.

Kι έτσι κάθε βράδυ η λάμπα έσβηνε τη μέρα μας.
Kι όταν ήτανε να πεθάνουμε αυτοί μας μίλησαν για τη ζωή.
Tότε κι εμείς μπορέσαμε να πεθάνουμε.
Σ’ εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου.

Mα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα.

Ύστερα ερχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ’ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη. Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…

Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Tο παιδί μας, Mαρία, θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους
ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του
παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου, που ξέρουν ν’ αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά…

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε
όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θα ‘ναι δικά μας.
Θα ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Aφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν
στο ήρεμο ψωμί,
στα δίκαια χέρια,
στην αιώνια ελπίδα,
πώς θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
να ‘χουμε πεθάνει..

https://www.neolaia.gr/



Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ'όνειρο. Και το πρωί "καλημέρα" λες, "καλημέρα" σου λένε. Κι η σφαγή συνεχίζεται.”

― Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

https://www.goodreads.com/

Νίκος Παπάζογλου Καλημέρα

Στίχοι: Τάκης Σιμώτας Μουσική: Νίκος Παπάζογλου Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου Μόλις ξυπνήσω το πρωί τα βλέπω όλα μαύρα, θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Τι τρέχω να προλάβω; Πέρασε η μισή ζωή δίχως να καταλάβω. Τασάκι κι αποτσίγαρα, φλιτζάνι κατακάθι, όλα μαζί στον τενεκέ κι απάνω το καπάκι. Μα φτάνω στην εξώπορτα, κοιτάζω τον καθρέφτη κι αντί να ρίξω μια μπουνιά, χαμογελώ στον ψεύτη.

Μενέλαος Λουντέμης - Καλημέρα τριανταφυλλάκι

Καλημέρα!

Καλημέρα τριανταφυλλάκι

που κάπου θα μοσχοβολάς...

Καλημέρα νερό

που κάπου θα τρέχεις

Καλημέρα δάσος

που κάπου θα τραγουδάς

Καλημέρα...

Καλημέρα τζιτζίκια, πεταλούδες, πουλιά,

καλημέρα.

Ένας πρωινός παρακαλεστής

σας στέλνει τα μάτια του

σ' ένα κατάμονο νησί,

μια θαλασσινή κούνια.

Κι είναι, ένα στοματάκι που σας αποζητά.

Είναι δυο μικρά χεράκια, κρεμασμένα

μια αγκαλίτσα δίχως κούκλα

Ω τριανταφυλλάκι

και δάσος

και νερό.

Ο πατέρας δεν έχει πάρα σίδερα.

Δεν έχει παρά βότσαλα... κι αγκάθια.

Ω τριανταφυλλάκι

και δάσος

και νερό...

κυλήστε το παραμύθι σας...

Κυλήστε το..

Κατά το Τρίκερι...

κυλήστε το.

Και φλυαρήστε γύρω στο κλουβί της

που μένει σιωπηλό.

Κι εκείνη, θα γελάσει.

Θα χτυπήσει τα χεράκια της

και θα γελάσει...

Γιατί δεν είναι ούτε πέντε χρονών...

https://alldayschool.blogspot.com/

Καλημέρα Ήλιε - Μάνος Λοΐζος

Ζωγραφική - Αγιογραφία - Δημιουργία Βίντεο Σοφία Αμπερίδου "Ένα τραγούδι γίνεται ξανά δικό μας.. να λάμπει σαν τον ήλιο ..στις καρδιές των ανθρώπων." ~Αφιερωμένο στη Μυρσίνη Λοΐζου~ Μουσική - Μάνος Λοΐζος, Στίχοι - Δημήτρης Χριστοδούλου Τραγουδούν ο Κώστας Σμοκοβίτης, η Αλέκα Αλιμπέρτη & Χορωδία

Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι Θα τον τρελάνουμε τον φίλο, σίγουρα, ναι με το νταούλι και με το ζουρνά, καλημέρα ήλιε, καλημέρα με το νταούλι και με το ζουρνά, καλημέρα ήλιε, καλημέρα Γελά ο ήλιος κι αμολιέται στα στενά Χορεύει πάνω στο νταούλι κι αρχινά Το κόκκινο για τη ροδιά, το πράσινο για τα παιδιά για της Μυρσίνης την ποδιά μια Παναγιά Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι Θα τον κρατήσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι πάνω στις στέγες, μέσα στις καρδιές, καλημέρα ήλιε, καλημέρα πάνω στις στέγες, μέσα στις καρδιές, καλημέρα ήλιε, καλημέρα Γελά ο ήλιος κι αμολιέται...

Αλέξανδρος Πάλλης - Καλημερούδια

Με τι καμάρι περπατεί

την κούκλα της κρατώντας

και με ένα σπάγκο το γατί

ξοπίσω της τραβώντας!

Κοντά στην πόρτα σταματά

πριν πάει πιο παραπέρα,

και τα πουλιά της χαιρετά

με μια της καλημέρα.

Καλημερούδια σας, πουλιά,

καλημερούδια, χήνα…

Την κούκλα λεν Τριανταφυλλιά

και το γατί Ψιψίνα.

Κι αν με ρωτάτε και για πού,

νωρίς τι τάχα βγήκα,

πάω να προφτάσω τον παππού

που με φιλεύει σύκα.

(από το βιβλίο: <Aλέξανδρος Πάλλης>, Κούφια καρύδια, The Liverpool Booksellers Co., Λίβερπουλ 1915)

http://www.snhell.gr/

πηγή

Ζαχαρίας Παπαντωνίου -  Ο παπαγάλος

Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα

ο παπαγάλος, είπε ξαφνικά:

«Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά.

Τί κάθομαι δω πέρα;»

Την πράσινη ζακέτα του φορεί

και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει,

για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη.

Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή,

ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα,

και τους λέει: «καλησπέρα».

Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ.

Τί διαβασμένος, λένε, ο παπαγάλος!

Θα 'ναι σοφός αυτός πολύ μεγάλος,

αφού μπορεί και ανθρώπινα μιλεί.

Απ' τις Ινδίες φερμένος, ποιος το ξέρει

πόσα βιβλία μαζί του να 'χη φέρει,

με τί σοφούς εμίλησε, και πόσα

να ξέρη στων γραμματικών τη γλώσσα!

«Κυρ παπαγάλε, θα 'χωμε την τύχη

ν' ακούσωμε τί λες και πάρα πέρα;»

Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει…

μα τί να πη; Ξανάπε: «καλησπέρα».

[πηγή: Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, Τα χελιδόνια. Ποιήματα για παιδιά, Bιβλιοθήκη Eκπαιδευτικού Oμίλου, Αθήνα 1920, σ. 44]

http://ebooks.edu.gr/

Κώστας Χατζής - Μου Λέει Ο Ήλιος Καλημέρα..!!!

Στίχοι: Σωτια Τσωτου Μουσική: Κώστας Χατζής Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής

Μου λέει ο ήλιος καλημέρα, Τρίτη να είναι η Δευτέρα Κι αν είναι Τρίτη τι πειράζει, το σήμερα με τ' αύριο μοιάζει Θα κάνω όνειρα ξανά, όπως εχθές όπως και πέρσι τι κι αν δεν βγουν αληθινά, να ονειροπολώ μ' αρέσει R Τι σήμερα τι αύριο τι χθες, γέλασε αν θες, κλάψε αν θες αδέλφια είν' ο πόνος κι η χαρά, τι σήμερα τι αύριο τι χθες ζήσε αν θες, πέθανε αν θες, δεν έχει και μεγάλη διαφορά άνοιξη μπαίνει αχ Θεέ μου, χτυπά αλλιώτικα η καρδιά μου ίσως αυτό το καλοκαίρι, κάτι ωραίο να μου φέρει κι αν δε μου φέρει τι μ' αυτό, καινούργια όνειρα θα κάνω ελπίδες έχω ένα σωρό, μου φτάνουν μέχρι να πεθάνω Όποια απόφαση κι αν πάρω, θα την πετάξω σαν τσιγάρο θάρθει η μέρα θα ξανάρθει, κι εγώ θα κάνω τα ίδια λάθη περνά η ζωή περνά ο καιρός, κι όλο με σκάβουν οι ρυτίδες μα δόξα νάχει ο Θεός, μπόλικες έχω τις ελπίδες

ΝΤΙΝΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ

Τι ωραίο να λες

γελαστά «καλημέρα!».

Καλημέρα μανούλα,

καλημέρα πατέρα…

Καλημέρα σκυλάκι

γάτα, κότα και χήνα.

Καλημέρα σας δέντρα,

τριαντάφυλλα, κρίνα.

Καλημέρα στον ήλιο,

στα βουνά πέρα ως πέρα.

Τι ωραίο να ξυπνάς

και να λες «καλημέρα!».

ΝΤΙΝΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Ποιήματα για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας, εκδόσεις Δια βίου.

https://www.musicheaven.gr/

πηγή

Φρανσουάζ Σαγκάν - Καλημέρα Θλίψη (Αποσπάσματα)

Καθίσαμε ως αργά τη νύχτα, μιλώντας για τον έρωτα και τα τερτίπια του.

Για τον πατέρα μου, όλα αυτά ήταν αποκυήματα της φαντασίας. Απέρριπτε

συστηματικά τις έννοιες της πίστης, της σοβαρότητας, της δέσμευσης. Μου

εξηγούσε πως ήταν αυθαίρετες, στείρες.

[…] Αυτή η ιδέα με σαγήνευε: φευγαλέοι έρωτες, βίαιοι και περαστικοί. Δεν

ήμουν σε ηλικία που με μάγευε η πίστη… Την έκτη μέρα, είδα για πρώτη

φορά τον Σιρίλ.

[…] Ήταν ψηλός και στιγμές στιγμές ωραίος, με μια ομορφιά που σε γέμιζε

εμπιστοσύνη. Χωρίς να συμμερίζομαι την απέχθεια του πατέρα μου για την

ασχήμια, πράγμα που μας ανάγκαζε συχνά να συναναστρεφόμαστε

ανόητους ανθρώπους, ένιωθα απέναντι σ’ εκείνους που δεν ήταν

προικισμένοι με φυσική γοητεία ένα είδος συστολής, ένα είδος κενού• η

παραίτησή τους από κάθε προσπάθεια ν’ αρέσουν μου φαινόταν μια

ανάρμοστη αδυναμία… Στις έντεκα και μισή, ο Σιρίλ έφυγε, και τότε

ξεπρόβαλαν στο κακοτράχαλο μονοπάτι ο πατέρας μου και οι γυναίκες του.

[…] Έτρεξα προς τη θάλασσα, βούτηξα, αφήνοντας ένα βαθύ αναστεναγμό

για τις διακοπές, που θα μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά δε θα κάναμε πια.

Υπήρχαν όλα τα στοιχεία του δράματος: ένας γόης, μια φτηνοκοκότα και

μια γυναίκα συγκροτημένη.

[…]Όταν ξαναβρισκόμαστε, ο πατέρας μου κι εγώ γελούμε, μιλούμε για τις

κατακτήσεις μας… Είμαστε ευτυχισμένοι.

[…]. Μόνο που όταν πέφτω στο κρεβάτι μου, τα χαράματα, με μόνο το

θόρυβο των αυτοκινήτων στο Παρίσι, η μνήμη μου, καμιά φορά με

προδίνει: το καλοκαίρι ξαναγυρίζει μαζί μ’ όλες του τις αναμνήσεις. Άννα,

Άννα! Ξαναλέω αυτό τ’ όνομα πολύ σιγά και για πολύ ώρα στο σκοτάδι.

Κάτι ανεβαίνει τότε από μέσα μου, που το υποδέχομαι με τ’ όνομά του και

με τα μάτια κλειστά: Καλημέρα Θλίψη.

https://www.catisart.gr/

ΘΕΑΤΡΟ - Καληνύχτα Μαργαρίτα

Κατοχή. Η Μαργαρίτα, κόρη καλής οικογένειας που έχει ξεπέσει οικονομικά, τελειώνει τις σπουδές της και γυρίζει στην πόλη της. Η οικογένειά της τη βοηθάει να βρει δουλειά και να εκμεταλλευτεί την καλοσύνη και τις ικανότητές της για να ανέβει και πάλι κοινωνικά. Στο πρόσωπό της ο καθένας θέλει να δει να πραγματώνεται ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει πράξη αυτός. Τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα, όταν γίνει μέλος της Εθνικής Αντίστασης, ενώ η οικογένειά της τάχει καλά με το γερμανόφιλο καθεστώς. Οι συνθήκες θα την αναδείξουν σε πραγματική ηρωίδα... Το θεατρικό έργο είναι βασισμένο στο διήγημα του Δημήτρη Χατζή «Μαργαρίτα Περδικάρη»

https://www.rizospastis.gr/

Καληνύχτα, Μαργαρίτα

Μουσική: Κώστας Χατζής
Στίχοι: Σώτια Τσώτου

Μέσα σ’ ένα βράδυ, Μαργαρίτα
μη ζητάς να μάθεις τη ζωή
άιντε καληνύχτα, Μαργαρίτα
θα τα ξαναπούμε το πρωί

Πάρε μιαν ανάσα τελευταία
για να την κρατήσεις στο φιλί
άντε καληνύχτα, Μαργαρίτα
σήμερα κουράστηκες πολύ

Άιντε καληνύχτα, Μαργαρίτα
στο ποτάμι τρέχει το νερό
πάρ’ τα βασανάκια σου και ρίχ' τα
άιντε καληνύχτα, Μαργαρώ

Κοιτά το φεγγάρι, Μαργαρίτα
λάμπει σαν τον ήλιο το μισό
άμα το γυρίσεις απ’ την άλλη
είναι θεοσκότεινο κι αυτό

Πίσω από το γέλιο, Μαργαρίτα
κρύβεται ένα δάκρυ καθαρό
κι ό,τι βλέπεις να λαμποκοπάει
μάλαμα δεν είναι, Μαργαρώ

https://www.translatum.gr/

ΤΑΙΝΙΑ -Καλημέρα Βιετνάμ

1965. Ο υποσμηνίας Έντριαν Κρονάουερ μετατίθεται από την Κρήτη στη Σαϊγκόν, καταμεσής του πολέμου του Βιετνάμ. Αναλαμβάνοντας θέση εκφωνητή στο ραδιόφωνο των ενόπλων δυνάμεων, καταφέρνει να φέρει το χιούμορ μέσα στη μαυρίλα του πολέμου, και γίνεται δημοφιλής ανάμεσα στους φαντάρους. Από την άλλη, υπάρχει στον αέρα η αίσθηση ότι δεν είναι ισάξιος με έναν πεζοναύτη. Εκτός αέρα, προσπαθεί να γνωρίσει Βιετναμέζες, αλλά αυτό που αληθινά θα γνωρίσει είναι το ίδιο το πρόσωπο του πολέμου, το οποίο δεν φαίνεται στο ράδιο.

Σκηνοθεσία:

Barry Levinson

Κύριοι Ρόλοι:

Robin Williams … Adrian Cronauer

Forest Whitaker … Edward Garlick

Tom. T. Tran … Tuan/Phan Duc To

Chintara Sukapatana … Trinh

Bruno Kirby … υπολοχαγός Steven Hauk

Robert Wuhl … Marty Lee Dreiwitz

J.T. Walsh … επιλοχίας Phillip Dickerson

Noble Willingham … στρατηγός Taylor

Richard Edson … Abersold

Richard Portnow … Dan ‘The Man’ Levitan

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mitch Markowitz

Παραγωγή: Larry Brezner, Mark Johnson

Μουσική: Alex North

Φωτογραφία: Peter Sova

Μοντάζ: Stu Linder

Σκηνικά: Roy Walker

Κοστούμια: Keith Denny

https://www.filmy.gr/