Ετικέτες
- Άρθρα
- Βιβλιοπαρουσίαση
- Γλυπτική
- Διαθεματικότητα
- Εκδηλώσεις
- Επιστήμη
- Ζωγραφική
- Θέατρο
- Θέατρο.
- Ιστορία
- Κινηματογράφος
- Κοινωνία
- Λαογραφία
- Λογοτεχνία
- Μνήμες
- Μουσική
- Μουσική.
- Μυθολογία
- Παιδεία
- Περιβάλλον
- Σαν Σήμερα
- Σύγχρονη Λογοτεχνία
- Ταξιδιωτικές Εντυπώσεις
- Τέχνη
- Τεχνολογία
- Τηλεόραση
- Υγεία
- Φιλοσοφία
- Φωτογραφία
- Ψυχολογία
Κυριακή 31 Αυγούστου 2025
ΛΕΥΤΈΡΗΣ ΣΙΩΜΟΣ "ΔΕΝ ΜΕ ΠΟΘΕΊΣ"
Carpe "Απομυζώ..."
Ξάγρυπνος χαϊδεύω
το αχαλίνωτο βλέμμα
ως την τελευταία του γουλιά .
Η ισχνή γραμμή της ζωής
πετάχτηκε στην ακροθαλασσιά .
Περιμάζεψα την καρδιά
απ' τους έρημους δρόμους,
μια σκιά χτύπησε την πόρτα της .
Αναπλάθω τα κομμάτια του χρόνου,
απομυζώ κάθε κρυφή πτυχή
ενός κορμιού αλώβητου ,
ζωγραφίζω αχτίδες φωτός
σ' ένα άτεγκτο σώμα .
Carpe .
Project Youth and Poetry - Rohan Pramod, India (10 years old)
1. To My Grandma
Σάββατο 30 Αυγούστου 2025
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ "ΜΟΥΣΑ ΜΙΚΡΗ"
Πέταξες μ’ ένα ηχηρό φτεροκόπημα
βιαστικό πουλί της ζωής.
Τάραξες τη σιγαλιά
με μια απρόσμενη κραυγή
και χάραξες στην αμέριμνη σιωπή
μια διάπλατη ρωγμή.
Το καλοκαίρι έγερνε κουρασμένο
στον τελειωμό του
κι εγώ χρύσωνα του ερχομού σου τ’ όνειρο
στην απαντοχή,
με κείνα τα νοσταλγικά πρωινά
και τις βαμμένες δύσες.
Το γέλιο σου πλατύς ουρανός,
σφυγμός και χτύπος της καρδιάς
και τα μάτια σου,
δρόμος μακρύς ανοιχτός
σχισμή στον κλειστό φεγγίτη της προσμονής
για τη χαρά της νιότης.
Άναρχο μεθυστικό ξάφνιασμα
η πεθυμιά του νου
και της ψυχής η λαχτάρα,
καθώς γονάτισα ικέτης στο βωμό σου,
προσευχή ν’ αναπέμψω
και ζωή να σε λατρέψω.Μούσα μικρή,
κόρη του φεγγαριού και γιορτή της νύχτας,
γείρε λιανό κλαδί
στ’ ανέμου την ανάσα,
τραγούδι στα φύλλα ν’ ακουστεί
ο πόθος και το χάδι.
Μούσα μικρή,
κόρη της ανατολής και του μεσημεριού φωτιά,
φτερούγισε περιστέρι
στου ορίζοντα τη φυγή.
Σημάδι γίνε και φωτεινή γραμμή,
ίσαμε κει που στάθηκε το αστέρι.
Γιώργος Αλεξανδρής
Παρασκευή 29 Αυγούστου 2025
ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Τα “μικρά πράγματα” της ζωής μας…"
Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"
"Αχ! το σπιτάκι μου, κι αυτό έχει ψυχή"
"Δεν θέλω τα μεγάλα πράγματα από τη ζωή, αλλά εκείνα τα μικρά που κάνουν τη ζωή μεγάλη" (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα) .
Το ανθρωπογενές περιβάλλον καθορίζει και χρωματίζει με έντονο τρόπο τις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις κάθε ατόμου ξεχωριστά. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η μονάδα-το άτομο αναπτύσσει εκείνους τους μηχανισμούς κι εκείνους τους κώδικες που το βοηθούν όχι μόνον να επιβιώσει υλικά, αλλά και να καλλιεργήσει στάσεις και συμπεριφορές απέναντι σε ερεθίσματα που το ολοκληρώνουν ως πνευματική και ψυχική οντότητα.
Ο τρόπος που προσλαμβάνει, κατανοεί και ερμηνεύει την πραγματικότητα ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και σχετίζεται με το πνευματικό, συναισθηματικό, ηθικό και κοινωνικό υπόβαθρό του.
Αλλά και ο τρόπος που αντιδρά το άτομο απέναντι στα "μικρά" και "μεγάλα" συμβάντα της ζωής του είναι συνάρτηση τόσο του εσωτερικού του κόσμου όσο και του αξιακού του συστήματος που έχει καλλιεργήσει κατά το χρόνο της κοινωνικοποίησής του.
Έτσι υφαίνεται με την πάροδο του χρόνου ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα και γενικά η Ταυτότητα του ανθρώπου.
Μπορεί η γέννηση και ο θάνατος να αποτελούν τα κορυφαία συμβάντα-γεγονότα της ανθρώπινης ζωής αλλά δεν είναι τα μοναδικά που τη διαμορφώνουν. Είναι και κάποια άλλα, όμως, “μικρά και ασήμαντα”(και ίσως λίγο περιφρονημένα...) που μάς τραυματίζουν ή και μάς συγκλονίζουν με την μικρότητα και την ασημαντότητά τους.
"Τέλος εποχής" είπα μέσα μου "κι από αύριο πάλι συντροφιά με την «δημιουργική» μοναξιά μου".
Και δεν είναι ο κόπος της τακτοποίησης του εξοπλισμού της καλοκαιρινής αυλής, ούτε επειδή φεύγω τελευταίος. Εκείνο που με μελαγχολεί είναι ότι πρέπει να περιμένεις ένα χρόνο για να ξαναδείς την αυλή γεμάτη από κόσμο και φωνές.
Μπορεί από μέσα μου να εύχομαι "άντε και του χρόνου πάλι...και να είμαστε όλοι πάλι εδώ. ." Κι αυτό γιατί τα χρόνια περνούν και τα τρίτα ...ήντα μάς προειδοποιούν ότι από εδώ και πέρα δεν θα είναι όλα ίδια τα καλοκαίρια.
Αυτά τα αισθήματα κι αυτές τις σκέψεις πώς να τα χειριστείς με θάρρος και να τα μεταπλάθεις σε ελπίδα για τη ζωή; Χρειάζεται η κατάλληλη φιλοσοφία ζωής για να αντέξεις το ξαφνικό κενό μετά την ανεμελιά του καλοκαιριού με τους δικούς σου ανθρώπους, που εδώ και δεκαετίες συνυπάρχουν για ένα μήνα στην ίδια αυλή με ατελείωτες συζητήσεις επί παντός επιστητού.
Είναι αυτά τα "μικρά πράγματα", που είπα παραπάνω, και που σε ταράζουν και σε υπενθυμίζουν πως ο άνθρωπος είναι δεμένος με κάποια πρόσωπα σε κάποιον χώρο και με κάποια αντικείμενα. Σε αυτά τα αντικείμενα θα πρόσθετα και κάποια δέντρα που ο ίσκιος τους μάς συντροφεύει αγόγγυστα κάθε καλοκαίρι στις καυτές μέρες τους (Πλάτανος, Μουριές, Φλαμουριά...).
Και πώς να τα αποχωριστείς όλα αυτά και να προσαρμοστείς-συμβιβαστείς με το τσιμέντο του διαμερίσματος και την τεχνητή δροσιά του air condition;
Χρειάζεται για όλα αυτά τα "μικρά πράγματα" και τις ξεχωριστές στιγμές της ζωής σου μεγάλη ψυχική δύναμη και αισθηματικές αντιστάσεις για να τα αντέξεις και να τα ξεπεράσεις. Γιατί ο άνθρωπος φτωχαίνει ή πλουτίζει ανάλογα με το πώς αντιμετωπίζει αυτά τα "μικρά πράγματα" της ζωής του και τα συναισθήματα που αυτά τα πράγματα γεννούν.
Αξιοπαρατήρητο δεν είναι μόνον το πώς αυτά τα συναισθήματα (των μικρών πραγμάτων και στιγμών) διαμορφώνουν τον άνθρωπο, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος εκπαιδεύεται στην καλλιέργεια και βίωση τέτοιων συναισθημάτων. Ίσως-ίσως η ανθρώπινη διάσταση να κρύβεται σε αυτά τα συναισθήματα που γεννούν τα "μικρά πράγματα".
Και άντε να διαχειριστείς με ψυχραιμία το κενό και τη μοναξιά που νιώθεις μετά την αποχώρηση από την αυλή του σπιτιού σου των αγαπημένων σου προσώπων. Άντε να ξεπεράσεις τη μελαγχολία από το τέλος της εποχής (καλοκαίρι). Κλείνοντας, όμως, και κλειδώνοντας το σπίτι σου - ποιος ξέρει για πόσο χρόνο- πώς μπορείς να σταθείς ψύχραιμος και απαθής στο βλέμμα του σπιτιού σου που υπόρρητα ρωτά “γιατί;"
Και μην πει κανείς πως τα ντουβάρια, τα τσιμέντα, τα κεραμίδια, τα πορτοπαράθυρα, το πλακόστρωτο της αυλής και τα παρακείμενα δέντρα-λουλούδια δεν έχουν ψυχή και φωνή. Και μην τολμήσει κανείς να πει πως οι σκέψεις και τα συναισθήματά αυτά είναι τα συμπτώματα ή τα προεόρτια μιας ψυχικής ασθένειας. Κάθε άλλο. Είναι η ικανότητα και η ευαισθησία κάποιου να επικοινωνεί και με τα άψυχα και να αφουγκράζεται το παράπονο και τα ερωτήματά τους.
"Αχ! το σπιτάκι μου, κι αυτό είχε ψυχή"
Ποιος δεν συγκινείται ή δεν μελαγχολεί ακούγοντας τον παραπάνω στίχο από το τραγούδι "Δραπετσώνα" του Μίκη Θεοδωράκη; Ένα τραγούδι με αναφορές και πηγή έμπνευσης σε πραγματικά συμβάντα.
Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ κλείνοντας και κλειδώνοντας τη σιδερένια εξώπορτα του σπιτιού μου στο χωριό (γενέθλιο τόπο). Πριν φύγω κοιτάζω και ξανακοιτάζω το σπίτι μου και κάπως αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω-απολογηθώ στο υπόρρητo "Γιατί;" του σπιτιού μου...
Κι ενώ αποχαιρετώ τις οικογένειες της αδελφής και του αδελφού μου και γυρίζω το κλειδί του αυτοκινήτου μου να φύγω κι εγώ τελευταίος, ως είθισται, ακούω ακόμα τα λόγια της Μάνας μου, πνιγμένα στα δάκρυα, όταν ξεπροβοδούσε τα αδέλφια μου μετά τις καλοκαιρινές διακοπές τους στο πατρικό μας σπίτι, στην ΠΙΆΛΕΙΑ Τρικάλων:
"Καλό το καλωσόρισμα, βαρύ το ώρα καλή", που πάει να πει πως όταν καλωσορίζεις κάποιον είναι μία καλή στιγμή, ενώ η ώρα του αποχαιρετισμού είναι βαριά και πικρή.
Ίσως τώρα και σε κάποια ώριμη ηλικία καταλαβαίνω, αιτιολογώ και δικαιολογώ τα δάκρυα του αποχαιρετισμού της Μάνας μου.
Είπαμε, πως τα “μικρά πράγματα” διαμορφώνουν τον άνθρωπο και αναδεικνύουν την ανθρώπινη διάστασή του.
Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/
Anna Keiko "I am a poetess."
ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΑΝΟΥ "Διάλογος με τη ψυχή ν.3"
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΕΝΣΤΑΣΗ για το αποτέλεσμα της Θεατρικής Επιτροπής Επιχορηγήσεων του ΥΠ.ΠΟ. 2025-26 , από την θεατρική ομάδα ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ.ΔΕ ΧΩΡΑ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΣ ΤΟΜ STOPPARD ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚA ΟΜΑΔΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ.
Τετάρτη 27 Αυγούστου 2025
Κωνσταντίνος Μπασούρης "Ηλιαχτίδα στα σύννεφα"
"Ηλιαχτίδα στα σύννεφα"
ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "ΝΙΤΣΕ: Ο φιλόσοφος της “Θέλησης για δύναμη”
&Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"
*Αφιέρωμα στα 125 χρόνια από τον θάνατο του Νίτσε (25 Αυγούστου 1900)
“Οι πεποιθήσεις είναι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι της αλήθειας από τα ψέματα” (Νίτσε)
Σε καιρούς αταξίας και χάους φρόνιμο κρίνεται να θυμόμαστε τη θέση του Νίτσε πως:
«Το Χάος γεννάει την Τάξη»
125 χρόνια μετά τον θάνατο του Νίτσε οι αξιολογήσεις του έργου του και της Σκέψης του εξακολουθούν να διχάζουν.
Άλλοι τον λατρεύουν, άλλοι τον αποθεώνουν, άλλοι τον κατατάσσουν στους μηδενιστές και άλλοι στους σφοδρούς πολέμιους της παραδοσιακής-κίβδηλης Ηθικής και φυσικά του Χριστιανισμού.
Ωστόσο και ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κάποιος για τον ΝΙΤΣΕ και τις ιδέες-θέσεις του ένα είναι το σίγουρο. Κανείς δεν μπορεί να τον αγνοήσει και να τον προσπεράσει. Αυτό από μόνο του συνιστά και τη μέγιστη αναγνώριση του έργου του που επηρέασε καταλυτικά τη φιλοσοφική και όχι μόνον σκέψη της εποχής του και των μετέπειτα χρόνων που ακολούθησαν.
Αξιολογικό κριτήριο για το μέγεθος και τον πλούτο της φιλοσοφικής σκέψης του Νίτσε αποτελεί και το πλήθος των αφιερωμάτων σε αυτόν καθώς και οι αναφορές στην φιλοσοφία του σε ποικίλα άρθρα, μελέτες, πραγματείες. Δεν διανοείται κάποιος να συντάξει ένα κείμενο χωρίς να μπει στον πειρασμό να καταφύγει σε κάποια ιδέα-θέση του που οι περισσότερες ενέχουν θέση γνωμικού.
Μπορεί ο Νίτσε να είναι γνωστός στους περισσότερους είτε από την εμβληματική του φράση-θέση "Ο Θεός απέθανε", είτε από τη θεωρία του για τη "Θέληση για Δύναμη", είτε από την ποιητική μορφή του Ζαρατούστρα ("Υπεράνθρωπος"), είτε από το εμβληματικό του έργο "Τάδε έφη Ζαρατούστρα", είτε από το βιβλίο του "Η γέννηση της Τραγωδίας".
Ωστόσο στο πολυσχιδές φιλοσοφικό του έργο υπάρχουν και άλλες θεωρίες και θέσεις που ακόμη και σήμερα αποτελούν αντικείμενο μελέτης (π. χ "Η αιώνια επιστροφή", η αποδόμηση κάποιων παλιών ειδώλων-προτύπων {"Το λυκόφως των Ειδώλων"...}).
Στον κατάλογο των επικριτών της Νιτσεϊκής Φιλοσοφίας κυριαρχούν όλοι εκείνοι που θεωρούν πως κάποιες ιδέες του και ιδιαίτερα αυτές για τον "Υπεράνθρωπο" επώασαν την ιδεολογία και τις πολιτικές πρακτικές του Χίτλερ (χιτλερικός εθνικισμός). Η θεωρία του, δηλαδή, περί "Αρείας Φυλής" σχετίζεται με τις ιδιότητες-γνωρίσματα του νιτσεϊκού Υπερανθρώπου.
Όσο κι αν αυτή η συσχέτιση συνιστά μία αυθαιρεσία (επιστημονική και μεθοδολογική) και μία συνειδητή πλάνη των κατηγόρων του Νίτσε δεν παύει ωστόσο να τροφοδοτεί τις θεωρίες πως ο εθνικισμός ως ιδεολογία σχετίζεται, άμεσα ή έμμεσα, με τον "Υπεράνθρωπο".
Στην ομάδα των σφοδρών επικριτών του γερμανού φιλοσόφου ανήκουν φυσικά και πολλοί χριστιανοί που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν και να συγχωρέσουν τη θεωρία του περί του "θανάτου του Θεού", έστω κι αν αυτή διατυπώθηκε με σκοπό να απαλλάξει τον άνθρωπο από το φόβο ενός "ανύπαρκτου Θεού".
Κι αυτό γιατί ο Νίτσε σε όλο του το έργο έπλεκε το δοξαστικό και το μεγαλείο του "ελεύθερου ανθρώπου". Ελεύθερου από τις συμβατικές αλήθειες και ηθικές που χειραγωγούν την ανθρώπινη σκέψη και δημιουργούν ανθρώπους-ανδράποδα.
"Ελευθερία είναι να θέλει να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του".
Ο Νίτσε πίστευε στη δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου, του ανθρώπου που συνδυάζει αρμονικά τις μεγάλες αντιθέσεις της φύσης του (ύλη και πνεύμα), τον Διόνυσο με τον Απόλλωνα.
Για τον Νίτσε ο άνθρωπος, όπως και η τραγωδία, είναι το απότοκο της σύνθεσης του απολλώνιου πνεύματος με το διονυσιακό. Στον ελεύθερο άνθρωπο συγκρούονται και φιλιώνουν οι δύο θεοί. Ο Απόλλων με τον Διόνυσο. Η μέθη και το πάθος-θέληση για ζωή (Διόνυσος) με τη φρόνηση, την εγκράτεια, το μέτρο και το φως (Απόλλων).
Για τον Νίτσε, επίσης, ο ελεύθερος άνθρωπος θα πρέπει να έχει ως σταθερό πλοηγό της ζωής του για την υπέρβαση και την κατάκτηση ενός άλλου επιπέδου ζωής τη θέση πως:
"Ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό".
Φλογερός υπέρμαχος της αμφιβολίας-αμφισβήτησης ο Νίτσε δεν δίστασε να προστάξει στους μαθητές του δια φωνής Ζαρατούστρα την αμφισβήτηση στο πρόσωπό του:
“Μόνος φεύγω τώρα, μαθητές μου! Κι εσείς φύγετε τώρα και να είστε μόνοι. Έτσι θέλω να γίνει.
Φύγετε μακριά από μένα και φυλαχτείτε από τον Ζαρατούστρα! Κι ακόμα καλύτερα: ντραπείτε γι αυτόν! Ίσως σας εξαπάτησε.
Ο άνθρωπος της γνώσης πρέπει όχι μόνο να αγαπά τους εχθρούς του, πρέπει και να μισεί τους φίλους του.
Ντροπιάζει κανείς τον δάσκαλό του όταν μένει για πάντα μόνο μαθητής. Και γιατί δε θέλετε να μαδήσετε το στεφάνι μου;
Με σέβεστε: τι θα γίνει, όμως, αν μία μέρα ανατραπεί ο σεβασμός σας; Φυλαχτείτε μη σας καταπλακώσει κανένα άγαλμα!
Λέτε ότι πιστεύετε στον Ζαρaτούστρα; Όμως πόση σημασία έχει ο Ζαρατούστρα! Είστε πιστοί μου, αλλά πόση σημασία έχουν γενικά οι πιστοί!
Δεν είχατε αναζητήσει ακόμα τον εαυτό σας; Τότε με βρήκατε. Έτσι κάνουν όλοι οι πιστοί, γι αυτό αξίζει τόσο λίγο οποιαδήποτε πίστη.
Τώρα σας καλώ να με εγκαταλείψετε και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνον όταν όλοι σας θα με έχετε απαρνηθεί, θα επιστρέψω σ’ εσάς” (Νίτσε “Τάδε έφη Ζαρατούστρα”).
Σφοδρός αντίπαλος κάθε εξουσίας ο Νίτσε δεν έπαυε να τη καυτηριάζει ζητώντας την αποκόλληση του ανθρώπου από αυτήν. Αντίδοτο σε αυτές πρόβαλε την αναζήτηση της αλήθειας. Κι αυτό γιατί αν οι εξουσίες της κάθε εποχής (πολιτικοί, αυθεντίες...) ερμηνεύουν ως αλήθεια ό,τι τους κάνει δυνατούς, τότε και εμείς πρέπει να αντιτάξουμε τη δική μας δύναμη που θα ανατρέψει την υποκρισία και τα ψεύδη των αιώνων.
“Διότι, όταν η αλήθεια έρθει σε σύγκρουση με τα ψεύδη των χιλιετιών, θα προκληθούν δονήσεις, έξαρση σεισμών, δονήσεις, έξαρση σεισμών, μετατόπιση των βουνών και των κοιλάδων, που όμοιές της δεν έχουμε φανταστεί ποτέ”
Από την κριτική του Νίτσε φυσικά δεν ξέφυγε ούτε ο Σωκράτης για τον οποίο έλεγε επιγραμματικά:
“Ο Σωκράτης, πρέπει να το ομολoγήσω, μου είναι τόσο συγγενής, ώστε αγωνίζομαι σχεδόν αδιάκοπα εναντίον του” (“Η γέννηση της Φιλοσοφίας”).
Η παράθεση κάποιων θέσεων του Νίτσε, εν είδει γνωμικών, καταδεικνύει το μέγεθος της επιρροής του μέχρι σήμερα, όχι μόνον στη φιλοσοφική σκέψη, αλλά και στην καθημερινότητά μας.
1. ”Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτός που θέλουν οι άλλοι”
2. “Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις πότε θα φύγεις”
3. “Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω. Κι από τότε που ο άνεμος μού εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους”
4. “Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει τίποτα”
5. “Δεν μπορώ να πιστέψω σε έναν θεό που θέλει να τον υμνούν όλη την ώρα “
6. “Για όσους επιλέγουν τη σκέψη και τη γνώση δεν υπάρχουν χαρούμενες ζωές”
7. “Αυτοί που έχουν ένα “γιατί” για να ζουν, μπορούν να αντέξουν σχεδόν οποιοδήποτε “Πώς””
8. “Αυτός που ζει από τη μάχη με έναν εχθρό, έχει προσωπικό συμφέρον να διατηρήσει τον εχθρό του ζωντανό”
9. “Ο φανατισμός είναι η μόνη μορφή θέλησης που μπορεί να διαπνέει τους αδύναμους και τους ντροπαλούς”.
10. ”Το άτομο πρέπει πάντα να αγωνίζεται για να μη συντριβεί από τη μάζα”
11. “Η αξία ενός ανθρώπου καθορίζεται από το πόση αλήθεια μπορεί να ανεχθεί”
Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/


.jpg)








