Κωνσταντίνος Μπασούρης "Ενός λεπτού φυγή"

"Ενός λεπτού φυγή"


Είναι ένας κόσμος που βυθίζεται στο ψέμα,
που χάνει την ουσία του σ' ανούσια ψιμύθια.
Κάνει πως ενδιαφέρεται, μα φαίνεται στο βλέμμα.
Πόση αλήθεια κρύβεται μέσα στα παραμύθια;

Είναι ένας κόσμος απάνθρωπος, σκληρός,
με κούφια λόγια να κάνει ότι λυπάται,
δίχως όραμα πορεύεται τυφλός,
λέει πως ονειρεύεται, απλώς όμως κοιμάται.

Είναι ένας κόσμος που γέμισε μ' οργή,
ό, τι όμορφο δεν αναπνέει κοντά του.
Είναι και κάποιοι που μοιράζουνε στοργή.
Κοινή συνύπαρξη το φως και η σκιά του.

Κατρακυλά σε μια πορεία που όλο φθίνει,
μία πόλη δίχως χρώμα και απρόσωπη,
ψάχνω κάτι αληθινό αν έχει μείνει
σε μία αλήθεια ρευστή και πολυπρόσωπη.

Η κλεψύδρα έχει γυρίσει και μετρά
κρυμμένα όνειρα στην άμμο που τελειώνει,
κοιτάζω άφωνος στης πόλης τα στενά,
σκυμμένα πρόσωπα πάνω σε μια οθόνη.

Για αυτό τον κόσμο όλα είναι αριθμός,
ένας ψυχρός αλγόριθμος, μηδέν εις το πηλίκο.
Δεν είναι γόνιμος ετούτος ο ρυθμός,
σ' αυτό τον κόσμο δεν ταιριάζω, δεν ανήκω.

Σε δρόμο δύσβατο μονάχος μου βαδίζω,
τα μάτια λίγο κλείνω κι έτσι κάπως δραπετεύω,
σε μία θάλασσα γαλήνια αρμενίζω,
μες στον ήχο των κυμάτων ταξιδεύω.

Τριγύρω θόρυβος, μα μέσα μου σιγή,
απομακρύνομαι, μήπως και βρω γαλήνη,
μικρή γωνιά για τη μικρή μου τη φυγή,
τον κόσμο ολόκληρο μέσα μπορεί και κλείνει.

Είναι ένα μέρος που κρατώ καλά κρυφό,
αδηφάγα βλέμματα ποτέ να μην το δούνε.
Εκεί με οδηγεί ένα μονοπάτι μυστικό,
όλοι οι αδιάκριτοι ποτέ να μην το βρούνε.

Είναι ένα μέρος, που κρατώ σαν φυλαχτό,
μικρό μου καταφύγιο που μόνος μου πηγαίνω,
απ' τις αδυναμίες μου για να προφυλαχτώ,
ακόμα κι όταν δύσκολα νιώθω πως ανασαίνω.

Είναι ένα μέρος, που όταν μέσα εκεί βρεθώ,
ασπίδα γύρω γίνεται για να με προστατεύει
από των σκέψεων τον σκοτεινό βυθό
κι όταν η φλόγα, η εσώτερη, θεριεύει.

Σ' αυτό το μέρος όσο φεύγω, θα γυρνώ,
κάθε που νιώθω την ανάγκη να ξεχνιέμαι,
κάθε που θέλω έστω για λίγο να χαθώ,
σε δρόμους άγνωστους καθώς περιπλανιέμαι.

Κι όταν οι δρόμοι οδηγούνε σε κενό,
τα μονοπάτια όταν βγάζουν σ' αδιέξοδο,
όταν στο χείλος του γκρεμού ακροβατώ,
σ' αυτό το μέρος πάντα βρίσκω τη διέξοδο.

Ένα λεπτό μονάχα είναι αρκετό
της μικρής φυγής μου σωτήριο ταξίδι,
σ' ένα μέρος απροσπέλαστο, κλειστό,
γι' αυτή την πόρτα δεν υπάρχει αντικλείδι.

Εκεί θα βρίσκομαι κοντά σ' ό, τι αγαπώ,
εκεί θα βρίσκω ό, τι για χρόνια έχω χάσει,
σε μία νύχτα να μπορώ να θυμηθώ
όσα στου χρόνου τη ροή έχω ξεχάσει.

Εκεί θα βρίσκομαι κοντά σ' ό, τι αγαπώ,
σ' ό, τι απαρνήθηκα κι ας έχει ατροφήσει,
σε μία νύχτα να μπορώ να ενωθώ
με όσα στου χρόνου την ορμή έχω αφήσει.

Κωνσταντίνος Μπασούρης 

H φωτογραφία δημιουργήθηκε με ΑΙ