στην άκρια ενός δρόμου
μ' όλους τους οδοδείχτες
να φωνάζουν δυνατά
το τίποτε της πραγματικότητας.
Πατούσε η Μέμορη το φως
και στο σκυθρωπό της μέρας
μπέρδευα την βοή με την αστραπή.
Ένας ίσκιος πάνω απ' τον ώμο μου
διάβαζε τα παρακαμπτήρια λόγια
στα χέρια μου.
Κουρασμένο το σκοτάδι
έψαχνε όνομα να βαπτίσει
το αίσθημα του πόνου.
Ξέρω σκοτάδι μου
κανείς δεν θέλει να σε κάνει παρέα
μα εσύ μοναχό ποτέ δεν μένεις.
~στέλλα βρακά~
Η φωτογραφία από http://www.syntesia.dk/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου