μου τό ‘πανε πως μ’ αγαπάς και πως κανείς δεν ξέρει,
οτι τα μάτια σου σφαλάς η μέρα σαν χαράξει
κι ότι στ’ αυτιά λάσπη βαστάς κανείς να μην ταράξει
το λάλημα του αηδονιού πού ‘χεις φυλακισμένο
στα στήθια σου να δέρνεται και νά ‘ναι ζουρλαμένο.
Μου τό ‘πε τ’ άστρο της αυγής και της νυχτιάς τ’ αγέρι
εμένα πως δεν με ξεχνάς και πως με θέλεις ταίρι.
Και το μικρό, μικρούλικο της γης το σκουληκάκι
μου μήνυσε πως θα καείς σαν της Λαμπρής κεράκι
αν στων χειλιών μου την φωτιά ξένο φιλί αχνίσει
κι αν μες στα στήθια η καρδιά γι’ άλλονε αηδονίσει.
Μού ΄δειξε την δενδρογαλιά και τ’ αρμακιού κονάκι
κι εσένα απ’ το δοντάκι τους να πίνεις το φαρμάκι.
Σοφία Πόταρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου