Κουβαλάς τέσσερις φορές τη δύναμη, την αντοχή, το βάρος σου, τα βάρη άλλων.
Φέρεις μέσα σου αγκάθια που κανένα "ζιζανιοκτόνο" δεν κατάφερε να τα σκοτώσει,
ιστορίες γεμάτες πίκρα, στερήσεις, απογοήτευση.
Γι’ αυτό και επιστρέφουν τα φαντάσματα, που στοιχειώνουν τα βράδια σου.
Τι κουβαλάς, μια ψυχούλα σε ένα σώμα απορριμματοφόρο, μια ψυχή
που δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να αναπαυθεί και να απολαύσει, που συνεχώς οι βελόνες τρυπούν την καρδιά, που δεν ανέπνευσε ποτέ ζωηρό αέρα, που καταλήφθηκε από όλα τα άσχημα, πριν καλά, καλά νιώσει τι θα πει ζωή,
που δεν τραγούδησε ποτέ ένα τραγούδι και το φαγητό ακόμα
ενίσχυε το φαρμάκι που ανέβαζε η σκέψη στο στόμα.
Μην ψηλαφίζεις το χώμα για να επιβεβαιώσεις την ύπαρξή σου. Ανάβλεψε, χωρίς να συλλογίζεσαι,
άφησε ένα κενό να μην περνάει τίποτα από το χθες στο τώρα, στο αύριο και προχώρα.
Χαμογέλασε στο πέταγμα ενός πουλιού, έχεις ήδη πετάξει όλα τα βάρη, κέρδισε ένα ανάλαφρο, δικό σου εντελώς πέταγμα, ανάκτησε το δικαίωμα στην ομορφιά της ζωής και ζήσε πραγματικά.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Η φωτογραφία δημιουργήθηκε με ΑΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου