ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Painting : Σέργιος κοκκορης

Χριστέ μου εσύ

Τα πόδια σου γυμνά,
γυμνά και ματωμένα.
Το ακάνθινο στεφάνι
να στάζει Θεανθρώπινο αίμα.
Ουράνιος και γλυκός,
του μίσους ο παντοτινός εχθρός,
να γίνεις ο αμνός της θυσίας,
της σκληρότητας το αντίδοτο,
η μέγιστη αγνότητα της πεμπτουσίας.

Το δάκρυ να τρέξει αστέρια,
στην καρδιά να πετάξουν περιστέρια,
να φύγει ο πόνος και το σκοτάδι,
ήλιος Πάνλαμπρος, ουράνιο του φωτός σημάδι.
Και να εκεί δα, στα γόνατα χάμω,
θα ψάλλουμε έναν ύμνο για το έργο σου το μεγάλο.
Αγάπη, αγάπη, ψυχή φωτεινή,
ελπίδα για τον άνθρωπο, για ότι καλύτερο μπορεί να νιώσει και να ευχηθεί.

Χέρια, Χέρια μαζί, ψηλά και ενωμένα.
Βλέμμα να σκίζει πέτρα, να γίνεται με τον ουρανό ένα.
Ώμοι κυρτοί, ψυχή καρδιά προσηλωμένοι σε εσένα.
Ικεσία δυνατή, σώσε σώσε αυτή την ζωή.
Σε παρακαλώ Χριστέ μου, ρίξε το βλέμμα σου σε αυτή την μορφή.
Και σε κάθε μορφή, σε κάθε καρδιά σε κάθε ζωή που προστρέχει σε ΕΣΕΝΑ.
Το σώμα φθαρτό αλλά η ψυχή δυνατή.
Και αυτή σε παρακαλεί και πέφτει καταγής.
Υπέρλαμπρο αγαθό της πλάσης, δάσκαλος και υποκινητής της αγάπης.
Δάκρυ του πόνου έπεσε πάνω στη γη,
σκέψου, σκέψου την Παναγία σε έναν Σταυρό,
εσένα τον Θεάνθρωπο έχει δει.
Πόνος, κραυγή.
Δώσε φτερά προστασίας,
δώσε δύναμη,
δώσε ελπίδα,
δώσε όλη σου την αγάπη και προστασία.
Ένα βλέμμα σε ικετεύει,
σε παρακαλεί.
ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΕΣΥ,
η μέγιστη αχτίδα της ζωής.
13-4-2020☀️

Πίνακας : Θεανώ Καμπόλη

Προσμένοντας...

Ήταν ένα πέταγμα να εκεί στην αριστερή πλευρά,
εκεί που χτυπάει ξέφρενα από χαρά μια μικρή καρδιά,
που θέλει να ρουφήξει όλο τον ήλιο,
τα χελιδόνια με την ψαλιδωτή ουρά να τα κάνει σκίρτημα της ματιάς ,
της Άνοιξης ύμνο.

Θεανώ μου μικρή,
που αγναντεύεις από το παράθυρο έξω όλο το πρωί,
από όπου έρχονται πλάνες μυρωδιές,
από τα άνθη, τις πορτοκαλιές και τις ολόχρυσες τις λεμονιές,
κάνε λίγο υπομονή και θα ξεχυθείς σαν ήλιος πρωινιάτικος στης φύσης την γιγαντιαία οιστροβοή.

Παιανισμοί και τυμπανοκρουσίες,
τιτιβίσματα και συνομιλίες,
όλα σε υπερβατικές, ονειρεμένες γλαυκοσυναυλίες.
Η φύση καλεί για χορό,
τα χελιδόνια σκιρτούν από χαρά,
είναι Εδώ...

Προσμονή και χτυποκάρδια,
μάγουλα ρόδινα και μαϊστράλια,
θέλουμε όλοι να νιώσουμε σαρωτικά,
να βρεθούμε στης ζωής την πελώρια αγκαλιά.
Να δούμε, να γευτούμε,
με όλες τις αισθήσεις μας αληθινά να ονειρευτούμε...
11-4-2020

Πίνακας : Αντώνης Αλεβιζόπουλος

Σύρσιμο και κλαγγές... (Ειρήνη).

Σύρσιμο και κλαγγές,
βουητά, κελαϊδίσματα και φωνές,
όλα σε έναν σκοπό,
Ορεάδες να κάνουν κύκλο στο χορό.

Πέταλα και καμπανούλες
κάτω από τον τρίποδα τον γυαλιστερό
και η πεδιάδα να λαμπυρίζει από της γης τον ομφαλό.

Λέγουν τα μελλούμενα για την Ειρήνη,
για τα Ηλιόστρατά της τα προικιά,
για τα γέλια, για την αγάπη,
για τους κάμπους με τα άφθονα αγαθά.

Παπαρούνες να γλυκοσαλεύουν,
πορφυροστάλιστα να χορεύουν,
να παίρνουν αχόρταγα το χάδι του Ήλιου
και μετά τα μελλούμενα να προλέγουν.

Φαεινά και ονειροστάλακτα,
δροσερά και αρχοντοστόλιστα τα βουνά,
με τα αετοψιθυρίσματα πάνω στις κορφές από παλιά...
Ειρήνη, Ειρήνη κράζουν δυνατά.
4-4-2020✨

Πίνακας: Dimitra Psilopanagioti

Μια μελωδία από μαντολινάτα...
Μια μελωδία από μαντολινάτα,
να παίζει με τα περίτεχνα κάγκελα στα μπαλκόνια,
να κουδουνίζει γλυκόσυρτα με τα χειροποίητα κεραμίδια στα σπίτια, στα ξύλινα καδρόνια.
Να τρέχει παίζοντας κρυφτό αντιλαλώντας στης παλιάς πόλης τα καντόνια.
Να ξυπνά αισθήσεις, γεύσεις, οσφρήσεις.
Να γαργαλάει αυτιά, να γλυκαίνει με λουλουδάτο μέλι την καρδιά,
να τυραννά το μυαλό,
να το τριβελίζει σε χρόνια παρελθοντικά σε έναν ευγενικό σκοπό.

Να χαϊδεύει τις τοξοτές καμάρες,
να τινάζει ανεπαίσθητα τα φύλλα από το βασιλικό,
να κουδουνίζει στις γλάστρες.
Με τις γάτες να το ρίχνει στο κρυφτό.
Να βρίσκει αντίσταση στις γυαλιστερές από τον ήλιο καμπάνες.
Να στριφογυρίζει τα φύλλα της βοκαμβίλιας,
να παίζει με τα πλακάκια στα δρομάκια,
στα παραθύρια, στις αυλές και τις καμπύλες.
Να γίνεται χαμόγελο, δάκρυ χαράς, γεύση μιας άλλης εποχής νοσταλγικής, παλιάς.
Να μυρίζει αναμνήσεις στα βάθη του χρόνου μεμιάς.

Να ακούγονται οι καντάδες,
να γίνονται φιδογυριστές νότες,
να λειαίνονται στις συστάδες.
Να φτάνουν μέχρι της σμαραγδοπράσινης θάλασσας τα λικνιστά κυματάκια,
να αναμιγνύονται με του Ιονίου τα χρώματα,
τα μεθυστικά από άρωμα Κερκυραϊκά σοκάκια.
Δίπατα αρχοντικά, γιασεμί, μαντζουράνα και μαγικά μπαλκόνια με βασιλικά.
Μια αναγέννηση με γεύση από το παρελθόν
και ηρεμία στην ψυχή και την καρδιά με βλέμμα στο παρόν.
13-9-2017

Πίνακας : Πηνελόπη Καπετανούδη

Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά...

Έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά.
"Χαίρε εσύ Θεά των ουρανών, των αιθέρων, των πουλιών"!
Ήταν βαθύ και σκληρό, ανελέητο και καταιγιστικό αυτό το ψάξιμο 

στον ενδότερό μου εαυτό.
Έχασα αίμα, αίμα ψυχής, η καρδιά έκανε πληγές υπέρτατης αντοχής
και το δάκρυ, σταγόνα σταγόνα έπεσε καταγής.
Πήρα νερό από τις πηγές της Στυγός, όρκος ισχυρός, και κατέβηκα μέχρι τον Άδη

 από την προδοσία, άλλαξα μορφή, έγινα μια οπτασία χωρίς τέλος, χωρίς φως.
Και εκεί στο βαθύ σκοτάδι άκουσα το κροτάλισμα των εχίδνων, 

συφερτός χωρίς κεφάλι, σύρσιμο χωρίς λιμάνι.
Λόγια, λόγια θανατερά, ψέματα καταστροφικά.
Και εκεί που παλλόταν το είναι μου, ψυχή που αιωρείτο σ

την άβυσσο του πουθενά, ήρθε ένας ήχος, ήχος δυνατός, 

δόνηση θεϊκιά, χτύπος σαρωτικός, ξεσηκωτικιά.
Είναι εκεί που βρίσκεις το εγώ και κάνεις το εσύ ως υπέρτατο αγαθό.
Είναι εκεί που καταλαβαίνεις ότι το σκοτάδι

 και το φως είναι το ένα και το αυτό και τα πάντα είναι ένας παλμός.
Ο παλμός της καρδιάς, ο παλμός της ζωής,
που πρέπει να φτάσει στο ναδίρ και να κατακερματιστεί για να δει...
Να δει....
Αχ καρδιά μου χτύπα αληθινά χωρίς φραγή.
Πρέπει πρώτα να γίνει κατακρίμνηση αληθινή.
Και είναι εκεί που γεύεσαι κάποια στιγμή τον ουρανό,
που το δάκρυ σου γίνεται βροχή, βροχή στο κάθε ζωντανό.
Που το απορροφάς εσύ και φαίνονται αντίστροφα και αληθινά, χωρίς ροπή.
Χωρίς ροπή προς το εγώ αλλά στο εμείς.
Ψυχή, καρδιά σε οσφρίζεται δυνατά, σε αισθάνεται με κάθε χτύπο,

 με κάθε αίσθηση, ισχυρά.
Και εσύ Θεά, εσύ η ιέρεια της Λόγου, ο πρώτος σπόρος , γίνεσαι ποίηση, 

γίνεσαι έμμετρος νόμος.
Γιατί ο Λόγος είναι δόνηση, είναι παλμός, είναι ο υπέρτατος ρυθμός.
Είσαι ο χτύπος της καρδιάς και η ψυχή, όπως βγαίνει από την διήθηση 

του νου και της ζωής.
ΕΊΣΑΙ Εσύ....
Χρόνια Πολλά Ποίηση...17-3-2018