ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ "Η ΠΟΛΗ"

Μεσημέρι ολομόναχο
Η πόλη κουβαλάει στις πλάτες της
φως
που περισσεύει
τέτοιες ώρες
Σέρνεται η ανία στις παρυφές
των κόλπων της
Χαμογελάει ένας ουρανός αμέριμνος
πάνωθέ της
Τα περιστέρια ακίνητα
στις κεραίες των πολυκατοικιών
θαυμάζουν
Μα δεν ξέρω τί

Προχωρώ με μικρά βήματα
ανεκμετάλλευτου αστικού θάρρους
στο κενό
του αυχένα της
Ποιό τραγούδι θα της πήγαινε άραγε;
Μάλλον κανένα
Κωπηλατούν οι έγνοιες της
στις χαλασμένες υδρορροές
παλιών ετοιμόρροπων
σπιτιών
Σπάζω τη θλίψη τους κομμάτια
Δεν έχει νόημα πια η ύπαρξή τους
Ας χαθούν μαζί της

Μπαρμπά -Γιάννη της Χαλκίδας
γιατί την αγάπησες τόσο;
Δος μου τα μολύβια σου
Να φτιασιδώσω
κάπως την πόλη μου
να αλλάξει πρόσωπο
Μη με κοιτάζεις έτσι
Δεν της πρέπει τέτοια ακαλαίσθητη μάσκα
Και το ξέρεις

Προχωρημένο απόγευμα
Πένθιμη η γεύση τούτης της πόλης
Μα την αγαπώ
σαν παιδάκι απορφανισμένο
και καχεκτικό
Οι στίχοι μου χύνονται στα μάτια της
Αντί δακρύων
μου υπενθυμίζεις
Ναι
Έχει ανάγκη μια πόλη
αυτά τα δάκρυα
Όλοι τα χρειαζόμαστε άλλωστε
για μία
παθών τε και παθημάτων
κάθαρσιν....

(Φ.Β. 02302001 ''ΕΓΚΛΕΙΣΤΟ ΦΩΣ'' 2019-20)

Φωτογραφία:  Stathis Vasilis από https://stathis-vasilis.webnode.gr/