Μετά από μια όμορφη και ξεκούραστη σε όλο το μήκος της διαδρομή ( Σαλαμίνα-Μάνη ...ένα "δόξα τω Θεώ" δρόμος ) φτάσαμε σ' έναν πολύ αγαπημένο προορισμό... "Εκεί, λοιπόν, στο νότο που η αγάπη και το θεάρεστο έργο κάποιων μοναχών ΔΕΝ κάνει κρότο", στους Άνω Δολούς της Μεσσηνιακής Μάνης, είναι ένα μικρό μοναστήρι το οποίο αποτελεί μετόχι της Μονής Αρχαγγέλων της Βόρειας Σερβίας: το Ιερόν Κάθισμα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Μια Μονή η οποία δεν ενθουσιάζει τόσο για τον υλικό της πλούτο ή την αρχιτεκτονική της, όσο για την αγαλλίαση που νιώθει η ψυχή απ' την πρώτη κιόλας στιγμή που διασταυρώνεται η ματιά σου με αυτήν των μοναχών ...για την ευλογία που νιώθεις σαν έρχεσαι άμεσα σε επαφή με τη σεμνότητα, το "αγκάλιασμα" και αυτό το διάχυτο άρωμα αγάπης και ευσέβειας που αποπνέουν οι τέσσερις μοναχοί της Μονής αυτής και αναφέρομαι στον γέροντα Γαβριήλ Κοβιλιάτη, τον ιερομόναχο Νεκτάριο και δύο ακόμα μοναχούς, τους πατέρες Αλέξιο και Σιλουανό...📍
.[...]
Κοντά στους πρόποδες του Ταΰγετου, έχουν μετατρέψει τον ευρύτερο χώρο της μονής σε οικολογικό παράδεισο και κιβωτό διάσωσης σπάνιων φυτών και ζώων. Σε μια περιοχή, έκτασης περίπου 11 στρεμμάτων, κοντά στο μοναστήρι, οι μοναχοί καλλιεργούν περίπου 600 ελαιόδεντρα, όλα ποικιλίες της μεσσηνιακής γης, αλλά και κάποιες σπάνιες ελιές, όπως η λευκοελιά της Αλεξανδρούπολης της οποίας οι καρποί έχουν λευκό χρώμα. Στο κτήμα τους έχουν δημιουργήσει και την "ελιά της Ευρώπης", με ελαιόδεντρα από διάφορες χώρες. Ιδιαίτερη είναι η φροντίδα που δείχνουν στο δέντρο της ελιάς και στις περίπου 60 καταγεγραμμένες ποικιλίες του. Παράλληλα, ντόπια δέντρα και φυτά, όπως: το σκόρδο της Μάνης που είναι πολύ σπάνιο και νόστιμο καθώς και οι κερασιές του Ταϋγέτου και οι δαμασκηνιές, επιστρέφουν και πάλι.
Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος... "Αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες στην αρχή. Ξεκινήσαμε μόνοι. Με ένα παλιό Ι.Χ. κουβαλούσαμε τα μπιτόνια με το νερό Με τη βοήθεια του Θεού παλέψαμε και τα καταφέραμε Εμείς με το νερό και την αγάπη έχουμε αναστήσει δέντρα που ήταν κούτσουρα ", δηλώνει χαρακτηριστικά ο ιερομόναχος Νεκτάριος.
Εκτός, όμως, απ’ όλα αυτά, ο χώρος αποτελεί και καταφύγιο με παλιές ράτσες ζώων. Εκτρέφουν σκυριανά αλογάκια και μανιάτικα γαϊδουράκια που τελούν υπό εξαφάνιση. Η διάσωση του σκυριανού αλόγου τράβηξε από την αρχή το ενδιαφέρον των τεσσάρων μοναχών... "Η προσπάθειά μας γίνεται και για να διασωθεί το είδος αλλά και για να μπορεί η Μονή να προσφέρει παρηγορία και έργο σε γονείς που έχουν παιδιά με σύνδρομο Down... "Δωρεάν θα προσφέρουμε ιπποθεραπεία. Θα έρθουν έξι ειδικοί ιπποθεραπευτές από τη Δυτική Ευρώπη που θα εκπαιδεύσουν γι’ αυτόν τον σκοπό τα αλογάκια", λέει ο γέροντας Γαβριήλ, ο οποίος δεν αρέσκεται σε τυμπανοκρουσίες - και το εννοώ - για το έργο που γίνεται εκεί απ τον ίδιο και τους άλλους τρεις μοναχούς, ενώ ιδιαίτερη είναι η φροντίδα που δείχνουν οι μοναχοί στο δέντρο της ελιάς και στις περίπου 60 καταγεγραμμένες ποικιλίες του.
.[...]
γέροντας Γαβριήλ Κοβιλιάτης
“Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο” μια φράση του Θίοντορ Ντοστογιέφσκι που αποτέλεσε έναυσμα και στη συνέχεια τρόπο ζωής για τον γέροντα Γαβριήλ Κοβιλιάτη, κατά κόσμον Φίλιππο Άδωνη Γιαννόπουλο. Με πνεύμα φιλοκαλικό, με αγάπη και έμπρακτη διακονία προς τον συνάνθρωπο ο κος Γιαννόπουλος αποτέλεσε φωτεινό αστέρα, το φως των γνώσεων του οποίου εξύμνησε την Ρωμιοσύνη και τον πλούτο του Ελληνικού πολιτισμού, τόσο στο πρόσωπο της Ευρώπης όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, πρεσβεύοντας πάντα το ήθος της Ορθοδοξίας μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Γεννηθείς στην Καλαμάτα το 1940 και διακατεχόμενος από μια εσωτερική επιθυμία διακονίας προς τον συνάνθρωπο, που του εμφύσησε η θεία και ανάδοχός του Αντιγόνη Δίζη, μια λαμπρή προσωπικότητα ήθους και παιδείας, ο Φίλιππος Γιαννόπουλος ξεκινά την Ακαδημαϊκή του πορεία σπουδάζοντας Ιατρική στο πανεπιστήμιο της Κολωνίας όπου και ολοκληρώνει το προδίπλωμα της επιστήμης αυτής. Στη συνέχεια η προσοχή και το ενδιαφέρον του στρέφεται προς την Βυζαντινή Ιστορία και την Αρχαιολογία όπου και ολοκληρώνει τον κύκλο των σπουδών του με Άριστα λαμβάνοντας την ύψιστη διάκριση για την διδακτορική του διατριβή με θέμα ΄Διδυμότειχο – Η ιστορία ενός Βυζαντινού οχυρού’. Παράλληλα διορίζεται ως βοηθός του διακεκριμένου ιστορικού της Βυζαντινολογίας B. Rubin. Στην ευρεία γκάμα των ενδιαφερόντων του προστίθεται η μελέτη της επιστήμης της Θρησκειολογίας δίπλα στον Γάλλο καθηγητή Mircea Eliade όπου εμπλουτίζονται οι γνώσεις του επάνω στο ζήτημα των θρησκειών. Ακολούθως η Ακαδημαϊκή του πορεία τον μεταφέρει στην Αγγλία όπου κάνει κτήμα του την Αγγλική γλώσσα και παρακολουθεί εξειδικευμένα μαθήματα Ιστορίας και Αρχαιολογίας.
"Ο άνθρωπος είναι ο κρίκος μεταξύ περιβάλλοντος και Θεού. Η σιωπή του μοναστικού βίου, λοιπόν, δεν είναι απουσία λόγου αλλά στάση ακρόασης του Λόγου.", επισημαίνει ο γέροντας Γαβριήλ. Αυτή τη σοφία του Δημιουργού αναζητεί και υπηρετεί με τους αδελφούς μοναχούς στην αλληλουχία που διαρκώς ανακαλύπτουν στον άνθρωπο και στο περιβάλλον... "Εργάζεσθαι και φυλάττειν τον παράδεισο"
πηγές:
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ -ΚΕΙΜΕΝΑ : ΜΙΝΑ ΤΣΙΛΙΒΙΓΚΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου