Αν στη ματιά σου…
ραγισμένοι ήλιοι δύσαν
λες και κάποιο
σύννεφο είδαν
και φοβήθηκαν,
τη δύση τρόμαξαν
και αυτόχειρες γίναν
όλα με γέλιο τα ξορκίζεις…
αν της ψυχής σου
οι λύχνοι οι φωτεινοί
κρυφτήκαν…
από ανέμους ξαφνικούς,
φοβήθηκαν και σβήσαν
όλα με γέλιο τα ξορκίζεις
σα να θες να τα φοβίσεις…
αν το όνειρο χάθηκε
με πάχνη σκεπάστηκε
σαν φεγγάρι που…
στη νύχτα τρόμαξε
και χάθηκε
όλα με γέλιο τα ξορκίζεις
σαν να θες να τα φοβίσεις
η θλίψη στη λήθη
ο φόβος να χαθεί.
κι αν ο κόσμος
σου φανεί
μικρός πολύ
τα όνειρα σου δε χωρά
όλα σκοτεινά…
πάντα κάπου εκεί
μια στάλα φως θα τρεμοσβήνει
στη νύχτα θα παραπαίει
στη σκέψη σου θα σιγοκαίει
απάγκιο ακριβό
κρησφύγετο μοναδικό
στο κόσμο σου
να γίνει
μη το λησμονήσεις….
Μ.Γ. …
Μιχάλης Γεωργούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου