ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ "Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα"

Με περίεργο βλέμμα
με κοιτούν τους κοιτάζω
στρίβω λίγο πιο κάτω
και τραβάω πιο κάτω
στοιχειωμένοι οι δρόμοι
της γενέτειράς μου,

περπατώ και κλωτσάω
τα πεσμένα φύλλα
κοιτάζω ψηλά στο κενό
μόνο τ΄αστέρια έμειναν ίδια
κι ένα καπνισμένο σύννεφο
να κρυφοαναστενάζει ακίνητο,

σε τι να χρησιμεύει άραγε;
αφού ο ήλιος πίνει σιγή αέναη
από δροσοσταλίδες
και οι βεράντες των σπιτιών
δεν είναι αλάνες παιχνιδιών
και το όνειρο δεν αποτυπώνεται;

Κλαψουρίζουν τα έντομα
δεν υπάρχει τίποτα να κλάψουν
τόσοι και τόσοι ανόητοι ξεχασμένοι
πάντα θα υπάρχουν,
από επάρσεις γιατί είχαν όνομα
δίχως φλόγα λιγότερο αθώο
και φλυαρούν για ιστορία
που δεν έζησαν,
με μάταιο κομπασμό.

Νύχτωσε και το φεγγάρι με κοιτά
με αθώα καλοσύνη,
σαν ξημερώσει το ασήμι του
θα υψωθεί με θρίαμβο να κάνει
την περιστροφή του γύρω από τη γη
αχ αυτή η ζωή είναι ένα όνειρο,
φόρεσα ένα γαρύφαλλο στο πέτο
έκανα μεταβολή επί τόπου
κι έκλεισα το μάτι στο σύμπαν.

Γρηγορία Πελεκούδα