ΝΑΝΣΥ ΔΑΝΕΛΗ " Είμαστε μόνοι."

Μαρκ Σαγκάλ - Πάνω από την πόλη

Ήμαστε μόνοι,
και μας έδερνε αλύπητα ο χιονιάς.
Στο έρημο τοπίο που βαδίζαμε
ήθελα να σφιχτείς επάνω μου σαν το παλτό
τα πονεμένα μάτια σου κοιτάζοντας
να στείλω το λυγμό μου στους ανέμους.

Κι ήμαστε τόσο μόνοι
που ήθελα τα χέρια μας ν΄απλώσουμε
κλωνάρια
και να δεθούμε εκεί στην ερημιά
δίκορμο δέντρο σφιχταγκαλιασμένο.

Πόσο ν΄αντέξει όμως κι ένα δέντρο;
Τάχα κι αυτό δεν θα παγώνει
όταν το μαστιγώνει ο βοριάς;

Τοπίο λευκό με φόντο γκρίζο ουρανό
είμαστε ακόμα τόσο μόνοι.

Κάποτε, όταν πάμε εκείνη την εκδρομή
θ΄ανηφορίσουμε
πάνω απ΄τις βουνοκορφές.
Είναι εκεί ψηλά μια πολιτεία από σύννεφα.

Στο λέω γιατί
κανείς δεν μπορεί να ζητήσει τίποτα
από ένα σύννεφο.

Παίζει κρυφτό κυνηγητό
κι όλο αλλάζει φορεσιές.
Αν το νταντέψεις γίνεται παιδί
αν του γελάσεις μάνα
λύκος αν του θυμώσεις

Αν το ικετέψεις γίνεται θεός.

Κι εμείς που τόσο ικετέψαμε
κι είμαστε ακόμα μόνοι
να γίνουμε ένα σύννεφο.
 Νάνσυ Δανέλη