Αυλές με βότσαλο και πολύχρωμα λουλούδια,σκαλιστές πόρτες,πέτρινες καμάρες στα σαλόνια,παραδοσιακοί ξύλινοι καναπέδες-κρεβάτια και έντονα χρώματα...Χτισμένο σε βουνοπλαγιά και απέχοντας μόλις 6χλμ από την Πόλη της Ρόδου το χωριό παρουσιάζει σημαντικά δείγματα παραδοσιακής λαϊκού νεοκλασικισμού.Το κέντρο του χωριού είναι ένας λαβύρινθος από στενά δρομάκια,ενώ από πολλά σημεία η θέα προς την θάλασσα και προς την ακτή της Μικράς Ασίας είναι απλά εντυπωσιακή.(Από τις ελάχιστες φορές που δεν κατάφερα να επιλέξω 2-3 φωτογραφίες για να τις συμπεριλάβω στο άλμπουμ της Ρόδου.Ένας παράδεισος για όσους αγαπούν την ησυχία,τα σκαλιστά πορτοπαράθυρα,την αρμονία...Και ένα ξεχωριστό,"δικό του"άλμπουμ το αξίζει!)
Το όνομα του χωριού προέρχεται είτε από το "τρυπημένο" έδαφος λόγω των πολλών εξορύξεων είτε από την ασχολία των κατοίκων του με την κατασκευή κοσκίνων,είτε ακόμα από την πόλη της Λυδίας Κοσκινία από όπου φέρονται να κατάγονται οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού. Στην περιοχή βρέθηκαν ευρήματα του 4ου αι 5ου π.Χ αιώνα σε θαλάμους και τάφους λαξευμένους σε τεχνητά σπήλαια μέσα σε βράχους. Υπάρχει επίσηςμεσαιωνικό οχυρό το οποίο αναφέρεται ήδη από τον 13ο αιώνα. Εκεί κατέφευγαν οι κάτοικοι σε περιπτώσεις ανάγκης. Το 1912, κατά τη διάρκεια του Ιταλο-τουρκικού πολέμου οι κάτοικοι βοήθησαν τους Ιταλούς εναντίον των Τούρκων, ενώ το 1919 συνέβησαν στο χωριό αιματηρά επεισόδια λόγω των αιτημάτων για απελευθέρωση. Το πρώτο σχολείο χτίστηκε το 1880, ενώ οι κάτοικοι ασχολούνταν κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία αλλά και την παραγωγή ασβέστου. Οι Κοσκινιάτες ήταν ονομαστοί ημιονηγοί και επί Ιταλοκρατίας τα Κοσκινού συγκαταλέγονταν ανάμεσα στα εύπορα χωριά του νησιού...
Στην περιοχή βρέθηκαν ευρήματα του 4ου αι 5ου π.Χ αιώνα σε θαλάμους και τάφους λαξευμένους σε τεχνητά σπήλαια μέσα σε βράχους.Υπάρχει επίσης μεσαιωνικό οχυρό το οποίο αναφέρεται ήδη από τον 13ο αιώνα. Εκεί κατέφευγαν οι κάτοικοι σε περιπτώσεις ανάγκης...
Το 1912, κατά τη διάρκεια του Ιταλο-τουρκικού πολέμου οι κάτοικοι βοήθησαν τους Ιταλούς εναντίον των Τούρκων, ενώ το 1919 συνέβησαν στο χωριό αιματηρά επεισόδια λόγω των αιτημάτων για απελευθέρωση.
Το χωριό διατηρεί ένα πανέμορφο πλακόστρωτο κομμάτι στο κέντρο του,γεμάτο πολύχρωμα παλιά σπίτια,εντυπωσιακούς πυλιώνες (αυλόθυρες από πωρόλιθο) και λουλούδια.Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του σπιτιού είναι ο τοίχος με τα ζωγραφιστά πιάτα. Παρατηρήστε τα βοτσαλωτά δάπεδα,την καμάρα και τη ναμουσία (χώρο ύπνου) και ρωτήστε για τους συμβολισμούς που μεταφέρουν τα εννιά μαξιλάρια της εγκύου...
Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου
θα ‘ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του
είδους.Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος
θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους,
μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας
με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή
στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους
αιχμηρούς των στημόνες και θ’ αναπνέω
το άρωμά τους.
Κ. Καρυωτάκης
"Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ...
Εδώ είναι πλούσιοι και φτωχοί
Άνθρωποι κι ανθρωπάκια
Εδώ είν’ ο ήλιος κι η βροχή
Αγάπες και φαρμάκια..."Γ.Κανελλόπουλο
Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν
Κατερίνα Γώγου
"Πέρασα μπροστά από τόσες πόρτες
μέσα στο διάδρομο των χαμένων φόβων και των φυλακισμένων ονείρων
άκουσα πίσω απ’ τις πόρτες δέντρα που τα βασάνιζαν
και ποταμούς που προσπαθούσαν να τους δαμάσουν
Πέρασα μπροστά απ’ τη χρυσή πόρτα της γνώσης
μπροστά από πόρτες που έκαιγαν και δεν ανοίγαν
μπροστά από πόρτες που κουράστηκαν να μένουν πολύ καιρό κλειστές
κι από άλλες σαν καθρέφτες απ’ όπου περνούσαν μόνο οι άγγελοι
Υπάρχει όμως μια πόρτα απλή, δίχως σύρτη ούτε μάνταλο
στο βάθος του διαδρόμου, απέναντι απ’ το ρολόι
η πόρτα που οδηγεί πέρα από σένα-
κανένας δεν τη σπρώχνει ποτέ,..."
Ivan Goll
…Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε
να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα παιδιά
της.
Εσύ είμαι εγώ.
Εσύ κι εγώ, είμαστε εμείς.
Σ’ όλα τα σπίτια σ’ όλα τα παράθυρα
δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα
Σ’ ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο παλιό κρασί
νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι
Ο Ελύτης
"Μ’αρέσει να περνάω από σπίτια παλιά...
Εκεί σε κάποια γωνιά κάτι έχω ξεχάσει...
Σε πάρκα και σχολεία που γεμίζουν παιδιά
Έχω αφήσει πολλά,μα όλα έχουν αλλάξει...
Μ’αρέσει όταν τα σύννεφα έχουν φύγει μακριά
Ν’αγγίζω τους πλανήτες με τα χέρια
Μ’αρέσει να κοιτάω ψηλά και να μετράω τα αστέρια..."
Π.Παρασκευάς
"Αν θες το φως,βρες και άνοιξε τα χαμένα παράθυρα..."Χ.Τσαγκάρης
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίσει.
...να μποροῦμε νά χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνί
ἕνα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο το βράδυ
Τάσος Λειβαδίτης
Οι πόρτες κλείνοντας ξαφνικά ένα βράδυ
Μπορεί να μας χωρίσουν παντοτινά
Απ” τους δικούς μας ν” ακούγονται μόνον οι φωνές
Άδειες και μακρινές και τα κλειδιά
Να μη χωράνε πια στις κλειδαριές
Νάνος Βαλαωρίτης
Όταν διαλέγεις το δρόμο της καρδιάς
θα σε πηγαίνει εκεί που θες να πας
Όταν διαλέγεις το δρόμο της καρδιάς
θα σε φωτίζει όπου και να πας
Markos Koumaris - Locomondo
Είμαστε κήπος
όλο λουλούδια
που αν κάποια κόψεις
βγαίνουν τραγούδια
μία μουσική γλυκιά που μας ενώνει
διώχνει το άγχος και μας χαλαρώνει
την πίστη μας στο καλό δυναμώνει
και την φτωχή ψυχή μας την ανυψώνει
Markos Koumaris - Locomondo
Η γέρικη κληματαριά μιλάει μ' ένα σταφύλι
είναι φωνή της ρίζας μου και γνώριμα τα χείλη
Θανάσης Τζούλης
"Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να `ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα ..."
Τα σπίτια φυτρώνουν και αυτά
σαν τα λουλούδια
"Μη χτυπάς
να σ’ανοίξουνε,μη χτυπάς
σ’ ένα σπίτι κλειστό
που κανείς δε σ’ ακούει.
Τώρα μιαν αγάπη ζητάς
και γι’ αυτή ξενυχτάς
κι επιμένεις ακόμη.
Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές
που γυρίζουν ξανά
για τις ίδιες χαρές.
Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,
μια πόρτα για σένα χαμένη.
Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,
δεν είναι για σένα στερνός..."
"Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες,πόρτες κλειστές σ’ ερημωμένα σπίτια..."Γ.Ρίτσος
«Μοιάζει μαρμάρινη στήλη με τα εγχάρακτα
ονόματα ανθρώπων που έπεσαν για την πατρίδα.
Κάθεται χρόνια μπροστά στην πόρτα της.
Μάνος Ελευθερίου
οἱ καγκελόπορτες το βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμό
οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι ἡ ἐξήγηση θα ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δεν θα χρειάζεται πια καμία ἐξήγηση
Τάσος Λειβαδίτης
μ’ έναν πολύ μεγάλο κήπο – όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δένδρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά· είν’ ευμορφότατα)
αλλά για νάχω ζώα. Α νάχω ζώα!
Τουλάχιστον επτά γάτες – η δυο κατάμαυρες,
και δυο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεσι.
Έναν σπουδαίο παπαγάλλο, να τον αγροικώ
να λέγει πράγματα μ’ έμφασι και πεποίθησιν....
...Από σκυλιά, πιστεύω τρία θα μ’ έφθαναν.
Θάθελα και δυο άλογα (καλά είναι τ’ αλογάκια).
Κ’ εξ άπαντος τρία, τέσσαρα απ’ τ’ αξιόλογα
τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια,
να κάθονται οκνά, να χαίροντ’ η κεφαλές των.»
Παλιά γειτονιά
στο δρομάκι το στενό σου,
Η κάθε γωνιά
για μια αγάπη μιλεί.
Αλέκος Σακελλάριος
"Ποίηση είναι το άνοιγμα και κλείσιμο μιας πόρτας, αφήνοντας αυτούς που κοιτάζουν να μαντέψουν τι φάνηκε για μια στιγμή..." Carl Sandberg
Και τώρα, κλείστε ερμητικά τις θύρες. Τελειώσαν
όλα. Να φύγουν κι’ οι στερνοί, να μείνω μοναχή μου.
Όλα δικά μου ήταν εδώ μέσα κι’ όλα μου λείψαν
κ’ έμεινε τόσο απίστευτα μοναχική η ψυχή μου.
Μαρία Πολυδούρη
Άγραφων στίχων βρίσκω μισάνοιχτη την πόρτα.
Σπρώχνω ελαφρά το τρίξιμο να μπω
κι από το βάθος βάθος μου απαντά
μια αγριοφωνάρα
πως έχουνε γραφεί.
Κική Δημουλά
Εκεί θα τα βρεις.
Κάποιο κλειδί
Που θα πάρεις
Μονάχα εσύ που θα πάρεις
Και θα σπρώξεις την πόρτα
Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο
Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως
Μ. Αναγνωστάκης
Τα μικρά παράθυρα κρέμονται
κάπως στραβά στον τοίχο σαν εικονίτσες που σεισμός τις μετακίνησε
από της πίστης το ίσιο.
Κική Δημουλά
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά.
Για ν' αποκαλύπτουν ορίζοντες.
Για να υπόσχονται το "παραπέρα".
Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ' άδεια δωμάτια.
Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στούς λευκούς τοίχους..
Ο Ελύτης
Αν μπορούμε να δούμε καθαρά το θαύμα ενός και μόνο λουλουδιού, θ’ άλλαζε όλη μας η ζωή. - Βούδας
μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας
με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή
στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους
αιχμηρούς των στημόνες και θ’ αναπνέω
το άρωμά τους.
Κ. Καρυωτάκης
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί
Μίλτος Σαχτούρης
Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ...
Εδώ είναι πλούσιοι και φτωχοί
Άνθρωποι κι ανθρωπάκια
Εδώ είν’ ο ήλιος κι η βροχή
Αγάπες και φαρμάκια..."Γ.Κανελλόπουλο
Διαβάτη, είναι τα ίχνη σου ο δρόμος και τίποτα παραπάνω, διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, το δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας. Περπατώντας τον φτιάχνεις το δρόμο και μόλις γυρίσεις το βλέμμα πίσω βλέπεις το μονοπάτι που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις. Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, μόνο ίχνη στη θάλασσα
Αντόνιο Ματσάδο
Ακόμη και στη σκουριά οι λεπτομέρειες ξεχωρίζουν!
Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν
Κατερίνα Γώγου
μέσα στο διάδρομο των χαμένων φόβων και των φυλακισμένων ονείρων
άκουσα πίσω απ’ τις πόρτες δέντρα που τα βασάνιζαν
και ποταμούς που προσπαθούσαν να τους δαμάσουν
Πέρασα μπροστά απ’ τη χρυσή πόρτα της γνώσης
μπροστά από πόρτες που έκαιγαν και δεν ανοίγαν
μπροστά από πόρτες που κουράστηκαν να μένουν πολύ καιρό κλειστές
κι από άλλες σαν καθρέφτες απ’ όπου περνούσαν μόνο οι άγγελοι
Υπάρχει όμως μια πόρτα απλή, δίχως σύρτη ούτε μάνταλο
στο βάθος του διαδρόμου, απέναντι απ’ το ρολόι
η πόρτα που οδηγεί πέρα από σένα-
κανένας δεν τη σπρώχνει ποτέ,..."
Ivan Goll
…βλέπεις ἐκεῖνο το μνημείο
ἐκεῖ πέρα
θ' ἀνοίξουμε την πόρτα
καὶ θὰ μποῦμε:
ἐκεῖ θε να σε πάρω αγκαλιά
κι’ ἀγκαλιασμένοι ἔτσι μια για πάντα
θὰ χαθοῦμε
μεσ' στῆς Δευτέρας Παρουσίας
τα πολύχρωμα
γυαλιά
ἐκεῖ πέρα
θ' ἀνοίξουμε την πόρτα
καὶ θὰ μποῦμε:
ἐκεῖ θε να σε πάρω αγκαλιά
κι’ ἀγκαλιασμένοι ἔτσι μια για πάντα
θὰ χαθοῦμε
μεσ' στῆς Δευτέρας Παρουσίας
τα πολύχρωμα
γυαλιά
Νίκος Εγγονόπουλος
Μ' ένα τραγούδι πάντα ανοίγει ο δρόμος
Νίκος Γκάτσος
Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο,
κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο.
Κάθε άνθρωπος
έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του,
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του.”
Γιάννης Ρίτσος
κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο.
Κάθε άνθρωπος
έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του,
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του.”
Γιάννης Ρίτσος
"Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά..."
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά..."
Τάσος Λειβαδίτης
να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα παιδιά
της.
Εσύ είμαι εγώ.
Εσύ κι εγώ, είμαστε εμείς.
Γ. Ρίτσος
Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω !
Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται...
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ” αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
επειδή σ” αγαπάω και σ” αγαπάω.Ο. Ελύτης
Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω !
Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται...
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ” αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
επειδή σ” αγαπάω και σ” αγαπάω.Ο. Ελύτης
Στον κήπο μού γελούσανε τα ρόδα, οι μενεξέδες
κάτου από πέπλους μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς.
Και πέρασα. Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες
με κοίταζαν, ασάλευτοι. Και στάθηκα σ’ αυτούς.
Κωστής Παλαμάς
κάτου από πέπλους μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς.
Και πέρασα. Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες
με κοίταζαν, ασάλευτοι. Και στάθηκα σ’ αυτούς.
Κωστής Παλαμάς
Σ’ όλα τα σπίτια σ’ όλα τα παράθυρα
δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα
Σ’ ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο παλιό κρασί
νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι
Ο Ελύτης
Εκεί σε κάποια γωνιά κάτι έχω ξεχάσει...
Σε πάρκα και σχολεία που γεμίζουν παιδιά
Έχω αφήσει πολλά,μα όλα έχουν αλλάξει...
Μ’αρέσει όταν τα σύννεφα έχουν φύγει μακριά
Ν’αγγίζω τους πλανήτες με τα χέρια
Μ’αρέσει να κοιτάω ψηλά και να μετράω τα αστέρια..."
Π.Παρασκευάς
| Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα. Μπορεί απ’ έξω εκεί να στέκει ένα δέντρο, ένα δάσος, ένας κήπος, ή μια πόλη μαγική .Μίροσλαβ Χόλουμπ |
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα. Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει. Μπορεί να δεις κάποια μορφή, ή ένα μάτι, ή την εικόνα μιας εικόνας. Μίροσλαβ Χόλουμπ |
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίσει.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά
που θορυβεί
κι αν είναι μόνο
κούφιος άνεμος
κι αν
τίποτα
δεν είναι έξω εκεί,
πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα
Μίροσλαβ Χόλουμπ Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά
που θορυβεί
κι αν είναι μόνο
κούφιος άνεμος
κι αν
τίποτα
δεν είναι έξω εκεί,
πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα
...να μποροῦμε νά χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνί
ἕνα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο το βράδυ
Τάσος Λειβαδίτης
.
Οι πόρτες κλείνοντας ξαφνικά ένα βράδυ
Μπορεί να μας χωρίσουν παντοτινά
Απ” τους δικούς μας ν” ακούγονται μόνον οι φωνές
Άδειες και μακρινές και τα κλειδιά
Να μη χωράνε πια στις κλειδαριές
Νάνος Βαλαωρίτης
Όταν διαλέγεις το δρόμο της καρδιάς
θα σε πηγαίνει εκεί που θες να πας
Όταν διαλέγεις το δρόμο της καρδιάς
θα σε φωτίζει όπου και να πας
Markos Koumaris - Locomondo
Είμαστε κήπος
όλο λουλούδια
που αν κάποια κόψεις
βγαίνουν τραγούδια
μία μουσική γλυκιά που μας ενώνει
διώχνει το άγχος και μας χαλαρώνει
την πίστη μας στο καλό δυναμώνει
και την φτωχή ψυχή μας την ανυψώνει
Markos Koumaris - Locomondo
Η γέρικη κληματαριά μιλάει μ' ένα σταφύλι
είναι φωνή της ρίζας μου και γνώριμα τα χείλη
Θανάσης Τζούλης
Πόρτες λιτές ξυλόγλυπτες
πόρτες καφέ γαλάζιες πράσινες
δίφυλλες πόρτες τρίφυλλες
με το κομμένο χέρι
πόρτες σκεβρές γδαρμένες ξέθωρες
πόρτες καφέ γαλάζιες πράσινες
δίφυλλες πόρτες τρίφυλλες
με το κομμένο χέρι
πόρτες σκεβρές γδαρμένες ξέθωρες
Θανάσης Μαρκόπουλος
Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά.
Ανοίγει την πόρτα σ’ έναν άλλο κόσμο, κατοικημένον από ευτυχισμένους δραπέτες, που μακριά από την παγίδα του «πολιτισμού», ζουν αρμονικά με τη φύση και τον εαυτό τους…»
Χρόνης Μίσσιος
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να `ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα ..."
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
σαν τα λουλούδια
Λίνα Νικολακοπούλου
να σ’ανοίξουνε,μη χτυπάς
σ’ ένα σπίτι κλειστό
που κανείς δε σ’ ακούει.
Τώρα μιαν αγάπη ζητάς
και γι’ αυτή ξενυχτάς
κι επιμένεις ακόμη.
Δρόμοι δεν υπάρχουν φορές
που γυρίζουν ξανά
για τις ίδιες χαρές.
Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή,
μια πόρτα για σένα χαμένη.
Ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός,
δεν είναι για σένα στερνός..."
Μάνος Ελευθερίου
Μια πόρτα στο χρώμα ακριβώς της στάχτης.
Ξύλο ναυαγίου, σκεβρωμένη, γριά πόρτα.
Μ’ ανοιγμένες φλέβες ξερές απ’ τον ήλιο
ίδιες με τα πλοκάμια χταποδιού
και τη χυμένη σκουριά της σάπιας κλειδαριάς.
Μ. Ελευθερίου
Ξύλο ναυαγίου, σκεβρωμένη, γριά πόρτα.
Μ’ ανοιγμένες φλέβες ξερές απ’ τον ήλιο
ίδιες με τα πλοκάμια χταποδιού
και τη χυμένη σκουριά της σάπιας κλειδαριάς.
Μ. Ελευθερίου
«Μοιάζει μαρμάρινη στήλη με τα εγχάρακτα
ονόματα ανθρώπων που έπεσαν για την πατρίδα.
Κάθεται χρόνια μπροστά στην πόρτα της.
Μάνος Ελευθερίου
οἱ καγκελόπορτες το βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμό
οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι ἡ ἐξήγηση θα ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δεν θα χρειάζεται πια καμία ἐξήγηση
Τάσος Λειβαδίτης
Θαμπός ο δρόμος την αυγή, χωρίς σκιές· λαμπρός σαν ήχος κίτρινος πνευστών το μεσημέρι με τον ήλιο. Tα αντικείμενα, τα κτίσματα στιλπνά και η πλάσις όλη με πανηγύρι μοιάζει, χαρούμενη μέσα στο φως, σαν πετεινός που σ’ έναν φράχτη αλαλάζει.
Ανδρέας Εμπειρίκος
Έπεσε ξάφνω η πόρτα μου
και φάνη ο μέγας κόσμος•
μέσα στο λίκνο της χαράς,
έχασα τη φωνή μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος
και φάνη ο μέγας κόσμος•
μέσα στο λίκνο της χαράς,
έχασα τη φωνή μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Γιώργης Παυλόπουλος " Τα αντικλείδια "
«Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για νʼ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.»
«Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για νʼ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.»
Αν μιλούσαν τα φυτά, η γλώσσα τους θα ήταν η ωραιότερη μελωδία και ο μεγαλύτερος ύμνος προς τον Δημιουργό τους. Κάρολος Λινναίος
Κ. Π. Καβάφης - Σπίτι με Κήπον
Ήθελα νάχω ένα σπίτι εξοχικόμ’ έναν πολύ μεγάλο κήπο – όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δένδρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά· είν’ ευμορφότατα)
αλλά για νάχω ζώα. Α νάχω ζώα!
Τουλάχιστον επτά γάτες – η δυο κατάμαυρες,
και δυο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεσι.
Έναν σπουδαίο παπαγάλλο, να τον αγροικώ
να λέγει πράγματα μ’ έμφασι και πεποίθησιν....
Κ. Π. Καβάφης - Σπίτι με Κήπον
...Από σκυλιά, πιστεύω τρία θα μ’ έφθαναν.
Θάθελα και δυο άλογα (καλά είναι τ’ αλογάκια).
Κ’ εξ άπαντος τρία, τέσσαρα απ’ τ’ αξιόλογα
τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια,
να κάθονται οκνά, να χαίροντ’ η κεφαλές των.»
Παλιά γειτονιά
στο δρομάκι το στενό σου,
Η κάθε γωνιά
για μια αγάπη μιλεί.
Αλέκος Σακελλάριος
Για χρόνια χτυπούσα την πόρτα
κι είδα όταν άνοιξε
πώς χτυπούσα από μέσα.
Τζελαλαντίν Ρουμί
κι είδα όταν άνοιξε
πώς χτυπούσα από μέσα.
Τζελαλαντίν Ρουμί
Και τώρα, κλείστε ερμητικά τις θύρες. Τελειώσαν
όλα. Να φύγουν κι’ οι στερνοί, να μείνω μοναχή μου.
Όλα δικά μου ήταν εδώ μέσα κι’ όλα μου λείψαν
κ’ έμεινε τόσο απίστευτα μοναχική η ψυχή μου.
Μαρία Πολυδούρη
Άγραφων στίχων βρίσκω μισάνοιχτη την πόρτα.
Σπρώχνω ελαφρά το τρίξιμο να μπω
κι από το βάθος βάθος μου απαντά
μια αγριοφωνάρα
πως έχουνε γραφεί.
Κική Δημουλά
Τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Εδώ το φως είναι σκληρό
σε δυσκολεύει να το δέσεις μαζί με τις κουρτίνες στην άκρη του παράθυρου
και στο περβάζι ένα λουλούδι
σαν ηλιοτρόπιο γυρίζει στην περσινή Πρωτομαγιά.
Αρης Αλεξάνδρου
Άνοιξε τα παράθυρα
να δεις το σύμπαν ανθισμένο
μ' όλες τις παπαρούνες του αίματός μας
- να μάθεις να χαμογελάς.
Γ. Ρίτσος
.
...κι ὅλες οἱ πόρτες κλειδωμένες ἀπό το μεγάλο χέρι τοῦ Ἅη Νικόλα. Γ Σεφέρης
...κι ὅλες οἱ πόρτες κλειδωμένες ἀπό το μεγάλο χέρι τοῦ Ἅη Νικόλα. Γ Σεφέρης
Εκεί θα τα βρεις.
Κάποιο κλειδί
Που θα πάρεις
Μονάχα εσύ που θα πάρεις
Και θα σπρώξεις την πόρτα
Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο
Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως
Μ. Αναγνωστάκης
Τα μικρά παράθυρα κρέμονται
κάπως στραβά στον τοίχο σαν εικονίτσες που σεισμός τις μετακίνησε
από της πίστης το ίσιο.
Κική Δημουλά
Τα πρώτα ξερά φύλλα,μέσα Αυγούστου.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά.
Για ν' αποκαλύπτουν ορίζοντες.
Για να υπόσχονται το "παραπέρα".
Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ' άδεια δωμάτια.
Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στούς λευκούς τοίχους..
Ο Ελύτης
Αν μπορούμε να δούμε καθαρά το θαύμα ενός και μόνο λουλουδιού, θ’ άλλαζε όλη μας η ζωή. - Βούδας
Το χωριό είναι πολύ γνωστό στους ντόπιους για το τοπικό παραδοσιακό του γλυκό,το μελεκούνι,το οποίο φτιάχνεται από μέλι και σουσάμι.για ειδικές περιστάσεις, όπως είναι οι γάμοι και οι βαπτίσεις,και μοιράζεται σε όλους τους καλεσμένους μετά το μυστήριο.Τα μελεκούνια συμβολίζουν την γλυκιά ζωή και τα συναντάει κανείς μόνο στη Ρόδο.,,
http://www.kathimerini.gr/
πηγές ποιημάτων :
https://itzikas.wordpress.com/
http://users.uoa.gr/
http://www.sarantakos.com/
http://ebooks.edu.gr/
http://www.snhell.gr/
http://latistor.blogspot.gr/
πηγές ποιημάτων :
https://itzikas.wordpress.com/
http://users.uoa.gr/
http://www.sarantakos.com/
http://ebooks.edu.gr/
http://www.snhell.gr/
http://latistor.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου