Πίνακας - Παύλος Σάμιος.
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Πόσο πεθυμώ τη λάμψη του γέλιου σου,
πόσο λαχταρώ τα λόγια των ματιών σου,
πόσο θαυμάζω το φως της σκέψης σου.
Πόσο αγαπώ την κίνηση του κορμιού σου,
την αβρότητα των χεριών σου,
το ντελικάτο σου περπάτημα.
Αχ, πόσο προσδοκώ το μαγικό σου άγγιγμα,
το φιλί των ακροδακτύλων σου,
την γλυκειά οξύτητα των χειλιών σου,
την μοναδική μελωδία του στεναγμού σου.
Οι λέξεις βρίσκουν την σημασία τους,
όταν τις λέω για σένα.
Σ' αγαπάω βαθιά και δυνατά,
όχι σαν κτήμα μου,
αλλά τρυφερά και θαυμαστικά.
Με σεβασμό και λατρεία
στην ευλογία της παρουσίας σου.
Σ' αγαπάω ατέλειωτα και σε ποθώ ακόρεστα.
Το ατέλειωτα φτάνει στο νήμα της ζωής μου
και το ακόρεστα στο φως του πόθου για λυτρωμό,
απ' το μαύρο της απουσίας σου.
γπζ - Αύγουστος 2018
Από τη νέα ποιητική συλλογή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου