Claude Monet - Poppy Field in Argenteuil
Η άνοιξη!
Ποιος θα μας πει τι θέλει;
Παίζει το άρωμα του κρίνου
σαν μυροβόλο θυμίαμα
με τον καρπό στο ράμφος του πουλιού
ενώ τα λυγερόκορμα χρυσόσπαθα σπαρτά
λικνίζονται στο θρόισμα τ’ ανέμου
και η νύχτα φαντάζει απέραντη
στ’ άγγιγμα του ουρανού
κι’ οι φλέβες μόνες τους τραγουδούν
τον ύμνο των ονείρων!
Η Άνοιξη!
Ποιος θα μας πει τι θέλει;
Γράμμα κλειστό το θρόισμα τ’ ανέμου
με υπομονή στο άνοιγμα του ρόδου,
η αύρα π’ αλητεύει καθώς απλώνει
ίδιο πουλί τις φτερούγες
να ψάλει τον ύμνο της αγάπης
με μια αγκαλιά σπαρτά
το τραγούδι για την έφοδο
που θα διώξει τη σιωπή!
Ερήμωση π’ ακολουθεί πάντα
τον διάττοντα αυτόν αστέρα
μες την έναστρη νυχτιά
καρτερώντας να βρει το ταίρι
που θα σμίξει απαλά σιμά του
σβήνοντας την καύτρα του ήλιου
μες το δροσερό ρυάκι του έρωτα!
Η Άνοιξη!
Να ήταν παντοτινή!
«Ευδαίμων Συριανός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου