Κάποτε έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που νοσταλγία ανερμήνευτη στης αθωότητας την εποχή θα σε καλέσει Εκεί που που συναντιόνταν η ζωή αμακιγιάριστη με την ουσία της δίχως υπαγορεύσεις πλαστικής τηλεοπτικής ευδαιμονίας Τότε που την ευτυχία της καθημερινότητας την λέγαμε παιχνίδι φιλία και συμπόνια και ας ήταν μαύρο το ψωμί ξυπόλυτα τα πόδια και τα όνειρα ακυβέρνητα δίχως αραξοβόλι ελπίδας Τότε που οι λέξεις διατηρούσαν στιβαρές και ανόθευτες το νόημα τους στην ιεραρχία των αναγκών μιας ζωής λιτής και ανεπιτήδευτης πριν μολυνθεί από τον κυνισμό της απληστίας και την υποκρισία των επερχόμενων καιρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου