Από τη στιγμή που γεννηθήκαμε είχαμε διαλέξει το « ναι » και το « όχι ». Από την πρώτη μέρα, κοιτάζαμε τον κόσμο και βυθιζόμασταν σε έκσταση.
Ξαπλωμένοι, δεν βολευόμαστε. Καθιστοί, δεν αναπαυόμαστε. Όρθιοι δεν συμβιβαζόμαστε. Να περπατήσουμε κουραζόμαστε. Να μείνουμε ακίνητοι, αδύνατο. Τι να κάνουμε για να γεμίσουμε την κάθε άδεια στιγμή ;
Όλα τα δοκιμάσαμε με τα χέρια κρεμασμένα και τη ματιά στυλωμένη μακριά – τα δοκιμάσαμε όλα στα όρια της προσδοκίας – Όχι όλα με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω.
Κάθε φορά που κοιτάζουμε τον εαυτό μας λέμε « Εμείς ποιοι είμαστε ; » « Τι είναι όλο αυτό γύρω μας ; » « Γιατί μας στοιχίζουν όλα τούτα ; » και ότι βλέπαμε, αυτό που βλέπουμε, μας πληγώνει. Ο ανεξήγητος όλο μυστήρια κόσμος μας πληγώνει χωρίς να περιμένουμε τίποτα.
Η κοινωνία μας πληγώνει μ’ ένα κοφτό σφύριγμα που πρέπει να το φωνάξουμε υπέρμετρα και αυθόρμητα. Σε ποιον ; Σε μας. Στους άλλους. Ρωτάμε. Εμείς τον εαυτό μας ρωτάμε, υποταγμένο και νικημένο από μας, πριν καν τον γνωρίσουμε.
Εμείς που δεν προλάβαμε να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Εμείς και κανένας άλλος στα μάτια των άλλων και του κόσμου.
Η πείνα στον κόσμο. Η πείνα στον κόσμο είναι αρκετή. Υπάρχουν λαοί που πεθαίνουν απ’ την πείνα. Υπάρχουν λαοί πλούσιοι που δεν ξέρουν ούτε που βρίσκεται το σπίτι της πείνας.
Σε κάθε ερώτηση πρέπει να αισθάνεσαι αυτό που λες, να αισθάνεσαι τι σε αντιπροσωπεύει, το συναίσθημα να αφυπνίζεται μέσα σου, όταν αισθάνεσαι αυτό που λες. Κάθε ερώτηση είναι μια άρνηση κι ας μην το ξέρεις εσύ πως είναι άρνηση. Κάθε ερώτηση που παραλείψαμε δεν είναι απλή, αλλά είναι μια λύση σ’ αυτό που έχει συμβεί.
Είναι μια ερώτηση εν βρασμώ ψυχής που ζητάει ταυτότητα. Μια ανάκριση που την κάνεις σε κάθε σου κίνηση. Είσαι η ημέρα, η ώρα, το δευτερόλεπτο της καθαρής συνείδησης σε αναστολή που ζητάς εξηγήσεις σε αίθουσες αναμονής. Είσαι σύνθημα και παρασύνθημα το ίδιο χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, χωρίς κοιλιά χωρίς καρδιά, χωρίς φύλο, χωρίς κεφάλι.
Υπάρχουν στιγμές που τα ερωτήματα για έναν απλό άνθρωπο είναι ασήκωτα. Αυτά τα ερωτήματα είναι ακόμα πιο ύποπτα αν δεν προφθάσουμε να τα σβήσουμε. Είναι όχι βιαστικά όσο πρακτικά μιας στιγμής αφηρημένης που μπορεί να στοιχίσει πολλές ανθρώπινες ζωές, μέσα από μια οριστική εξέταση ενός δευτερολέπτου.
Αυτό το θλιβερό ερωτηματολόγιο της απελπισμένης άρνησης σε μια θανατερή σιωπή, αυτή η ανάκριση μιας ομολογίας ενάντια στο ρέμα του ανέμου, είναι το νέο ξεκίνημα στη ζωή μας και όσο κρατάει η ανάκριση ανάλογα με την κράση του καθενός, τόσο η καρδιά μας ανοίγει διάπλατα για να επουλώσει τις ερωτήσεις που πληγώνουν τα θεμέλια της δημιουργίας.
Όπου να 'ναι ξημερώνει στο νέο ξεκίνημα. Θα βλέπουμε, θα υποβλέπουμε και θα επιβλέπουμε τα πάντα. Όλα είναι λυπημένα, σβησμένα, όλα διαλυμένα, πνιγμένα στο νερό κι εδώ κι εκεί, μονάχα κάποιο φως, με δάκρυα λευκά τ’ ουρανού, που τρυπάει τούτη την παράλογη κατάσταση.
Όμως ανάμεσα στη κοινή λογική και στην αλήθεια, διακρίνουμε μια απειλή που μας καταδιώκει πάνω απ’ το υπόστεγο της ζωής. Ένα μούδιασμα του μυαλού και της ψυχής που φέρει όλα τα σημάδια της απουσίας, η οποία νωθρή – δεν είχε πια λόγο να εκδηλωθεί, σ’ ένα επιφώνημα αληθινής αγάπης στο πρελούδιο μιας ομολογίας.
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής.Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής –Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών από τα τέλη του 19 ου αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου