Ο Joseph-Maurice Ravel (7 Μαρτίου 1875 — Παρίσι, 28 Δεκεμβρίου 1937) ήταν Γάλλος μουσικός συνθέτης.
Μαζί με τον Claude Debussy θεωρούνται οι κύριες μορφές του μουσικού ιμπρεσιονισμού. Τα έργα του για πιάνο αποτελούν ιδιαίτερα δημοφιλείς κομμάτια του κλασικού ρεπερτορίου. Πολλά από αυτά όπως τα Jeux d’eau, Miroirs, Le tombeau de Couperin και το Gaspard de la nuit απαιτούν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία από τους εκτελεστές τους. Έχει γράψει επίσης σημαντικά έργα για ορχήστρες όπως το “Δάφνις και Χλόη”.
Το πιο γνωστό του έργο είναι το Boléro (1928), το οποίο ο ίδιος θεωρούσε ασήμαντο και κάποτε το είχε περιγράψει ως «ένα κομμάτι για ορχήστρα χωρίς μουσική».
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας, τα έργα του Ravel είναι κοινό κτήμα από την 1η Ιανουαρίου του 2008 στις περισσότερες χώρες. Στη Γαλλία, λόγω των ανώμαλων επεκτάσεων του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων σχετικά με τους δύο παγκοσμίους πολέμους, δεν θα εισαχθούν στο ίδιο καθεστώς έως το 2015.
Ο Ravel ήταν ένας κακός μαθητής που κατείχε «λαμπρή θέση» στον κατάλογο των αποτυχημένων υποψήφιων του Ινστιτούτου, ήταν γραφτό να οδηγήσει τη μουσική του σε μορφολογική τελειότητα και να διαμορφώσει ένα πολύ προσωπικό στιλ που προσπαθώντας να κρατηθεί όσο πιο πολύ μπορούσε μακριά από ξένες επιδράσεις , ανέβλυζε ελευθερία και πρωτοβουλία και αντανακλούσε την ίδια την προσωπικότητα του σύνθετη.
Γεννημένος ο Maurice Ravel το 1875 στο Σιμπούρ, κοντά στα γαλλοϊσπανικά σύνορα , από πολύ μικρή ηλικία έρχεται στο Παρίσι όπου αρχίζει μαθήματα πιάνο φανερώνοντας εξαιρετική κλίση στη μουσική.
Από την ηλικία των είκοσι χρονών παρουσιάζει τις πρώτες συνθέσεις του «Παβάνα για μια νεκρή Ινφάντη», «Παιχνίδια στο νερό» , κουαρτέτο , «Καθρέφτες» ,σονατίνα , «Εισαγωγή και αλέγκρο» , έργα που τον υποδέχονται ψυχρά.
Στα 1907 με την πρώτη ακρόαση των «Φυσικών ιστοριών » ο Ραβέλ γίνεται επίκεντρο δριμύτατων σχολίων άλλα έχει ήδη γίνει διάσημος.
Εν τω μεταξύ αρχίζοντας να χρησιμοποιεί ισπανικό χρώμα από την ανεξάντλητη ηχητική του παλέτα «ζωγραφίζει» αριστουργήματα όπως η «Ισπανική Ραψωδία» , τα «Ευγενικά Βαλς» και την «Ισπανική ώρα».
Λίγο πριν τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο (1912) ανεβαίνει η εξαίσια χορογραφική του σουίτα «Δάφνις και Χλόη» που τους δυο πρώτους ρόλους κρατούν οι Νιζίνσκι και Καρσάβινα.
Αυτή τη χρονιά ενορχηστρώνεται και το αριστούργημα του «Η μανά μου η χήνα» που έχει πρωτογραφτεί στα 1908 για πιάνο με 4 χεριά.
Μετά τον πόλεμο ανοίγεται εαυτόν μια νέα εποχή που τη σημαδεύουν τα καινούργια του έργα «Βαλς», σονατίνα για βιολί, «Τσιγγάνα », δυο κονσέρτα για πιάνο, «Το παιδί και οι μάγοι», και «Μπολερό».
Πυροδοτεί πάλι την κοινή γνώμη με το να αρνηθεί να πάρει τον τίτλο της Λεγεώνας Τιμής (1920). Ταξιδεύει στις ΗΠΑ (1928), έπειτα στην Αγγλία και κατόπιν από το 1932 γυρίζει σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες για να παρουσιάσει το δημοφιλές κονσέρτο του σε σολ.
Από το 1933 αρχίζει να έχει προβλήματα με την υγεία του που συνεχώς επιδεινώνεται. Πεθαίνοντας τέσσερα χρόνια αργότερα αφήνει ένα θησαυρό από έργα γραμμένα σε ξεχωριστά καλοδουλεμένη αρμονική και μελωδική γλωσσά, με θαυμάσια ενορχήστρωση , μια από τις καλύτερες όλων των εποχών, που φέρνει τη γνησία σφραγίδα της εξαιρετικά γόνιμης και ευαίσθητης ιδιοφυίας του.
Boléro
Δάφνις και Χλόη
Miroirs
Ισπανική Ραψωδία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου