ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΥΠΕΡΜΑΧΟΥ " Ατιτλο "

Ποτές,
Δεν έστρωσε η ζωή για μας
Πέταλα από τα ρόδα της.
Μήτε μας ανθοστόλισε,
μ' ανθούς από τ' αγιόκλημα 
τα γιασεμιά τα γιούλια.
Μα ούτε και ξόρκια είχε ποτές,
για το κακό που προσδοκά,
για κάθε στέρφα ελπίδα.
Μονάχοι μας ξορκίζαμε,
τους φόβους και τις έγνοιες.
Για κάθε τι τ' απρόσμενο
Και συνταρακτικό.
Μονάχοι ξεριζώναμε
τ' αγκάθια από το διάβα.
Ξυπόλητοι
Και με τα χέρια ολόγυμνα,
σκαλίζαμε κι οργώναμε
και σπέρναμε τη γη.
Κι ο ιδρώτας μας που έσταζε,
σαν στάλες της βροχής,
την πότιζε κι ανθίζανε
ονείρατα και μύριοι στοχασμοί.
Να ευωδιάζει η στράτα μας.
Να αναστήνεται η ψυχή,
κάθε που θα πεθαίνει.
Κι αναρωτιέμαι συνεχώς.
Πώς να' ναι οι δρόμοι μου άραγε
που εμένα καρτερούν
Πού βρίσκονται τα χνάρια μου
Πού κρύβονται οι εκπλήξεις μου
για ν' αποκαλυφθούν
κι όλες εκείνες οι χαρές
που μου αναλογούν.
Παρ' όλ' αυτά,
πλέκω στεφάνι στη ζωή.
Που μ' άπλωσε τη στράτα.
Μ' ένα φιλί την ακουμπώ
Ίσως κι εξαγνισθώ.

Χριστίνα Υπερμάχου.