epikouros sofista " Ατιτλο "

Στις αστικές διαδρομές των άξενων πόλεων με τις χαμένες μνήμες
και στους πολύβουους δρόμους της θλίψης των άστεγων ονείρων 
μιας λαβωμένης ανθρωπιάς που αιμορραγεί τις ενοχές της
σε αυτό το άνυδρο τοπίο της ψυχικής μας μοναξιάς
πάντα θα βρίσκεται ένα χάδι μια τρυφερή στιγμή σε ένα βλέμμα
μέσα του να ριζώσει η ελπίδα της συμπόνιας 
για να πιστέψουμε ξανά πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμη 
και ας είναι αυτό μια πλάνη όπως και τόσες άλλες
που συντηρούν το νόημα της ζωής στο μοίρασμα της