ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ " ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ " ΤΡΙΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ

Τα παρακάτω τρία ποιήματα  τα έγραψε ο Θοδωρής Αργυρόπουλος σε πολύ νεαρή ηλικία   από το 1970 ( 15 ετών )  μέχρι το 1972 . Είναι μία Τριλογία με τον τίτλο "Πάνω σε μία ελπίδα"

Α' ΑΝΑΜΟΝΗ

Με το βλέμμα κατά την Ανατολή ώρα πολλή αφημένο

προσμέναμε το μουντό των βουνών

-πρωί στα μάτια του νερού-

με τα χέρια απλωμένα μπροστά και την αγωνία στα δάχτυλα να τρέμει

καθώς η φωνή τ' απελπισμένου

Ώσπου τρέξαν τα δάκρυα και τα μάγουλα πήρανε να καίνε

Με τ' αυτί στο χορτάρι τον ήλιο ποθούσαμε

Ήλιο κανένα να δούμε ή ν' ακούσουμε βολετό δεν εστάθη

Μιας που η πρωτη μας όραση άδειασε και τα μάτια μας ξένα

Τί μόνο - κατά πως διδάσκουν οι παλιοί που ξέρουν να 'ξηγούν" τα σημεία

και στη πλάτη τ' αρνιού να διαβάζουνε τα μελλούμενα -

'κείνοι που 'ναι αγνοί στην καρδιά κι έχουν την ψυχή ακατέργαστη

και παρθένο έχουν μείνει κι αμόλυντοι

'κείνοι μόνο μπορούν καταπρόσωπο να κοιτάζουν το φώς π' από μας ξεμακραίνει

Λόγω π' ακατέργαστα τα σπλάχνα τους και σπιθίζουν

και μπορετό 'ναι ν' ανάψουν κατά πως ανάφτουν

στις εννιά το πρωί οι παπαρούνες και τα χέρσα λιβάδια φλογίζουν

Σκουλίκια τα σπλάχνα μας φάγανε

εμάς που τις χίλιες φωνές δοκιμάσαμε και τη σκέψη μας σαρακώσαν

Τη στερνή κραυγή μας σε λίμνη γκρεμίσαμε που τα νερά ταραχτήκαν

και σπασμένα φανήκανε ν' αρμενίζουνε χώρια

κομμάτια της πρώτης μορφής μας

Το τραχύ σκοτάδι θελήσαμε και τα χείλη συνήθισαν που η λάμψη τα θάμπωνε

Μ' άλλα φώτα την Παρθένα του βλέμματος να πλανέψουμε θέλαμε

μα ' στάθη ακατόρθωτο

Κι όσο η αγωνία μας το χώμα ποτίζει

με κεφάλια γερτά να προβάλλουνε νοιώθουμε μενεξέδες θλιμμένοι

και τα βράχια ξεραίνονται δίχως στάλα αίμα να στάζει στα νερά

Κόκκινο. πράσινο ή αλλοιώτικο δεν έχει σημασία

Σημασία έχει που τα βράχια πεθαίνουν

και που οι σκιές ανηφορίζουν το πρωί

χωρίς μια παλάμη να δίνει βοήθεια απλωμένη μπροστά

χωρίς τα κόκκαλα να τρίζουν μιαίνοντας την άπειρη στιγμή

Τί κόκκαλα δεν έχουν οι σκιές οι βρυκολακιασμένες

Σιωπηρά ακούμε της άμμου το έρημο τερέτισμα

θρυμματισμένοι και αδαείς

................................................................

Κι είναι όταν ο ήλιος προβαίνει

Θεσσαλονίκη, Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ 1970

• 
  

  Β' ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

  
  

  Η ωραία κυρία Αιμιλία έχει καιρό που απ' το δειλινό ως αργά τη νύχτα 
• περιμένει να φανεί κάτι βαθειά στα μάτια της κρυμμένο 
• Ωραία μου κυρία 

  
  

  
  

  Το βράδυ που ξενυχτάς μες τον καθρέφτη 
• λαχταρώντας κάτι παλιό δικό σου και δοσμένο 
• Το βράδυ που συλλογιέσαι το βράδυ, τ' όνομα, τον τρόπο 
• Το βράδυ που μια φωνή μακριά σου και κοντά σου προστάζει 

  
  

  
  

  - προστάζει ή παρακαλεί; - 

  
  

  κάτι, κάτι, κάτι άλλο, κατι τέλος παντων.. κάτι άλλο να βρεθεί 
• 
  

  Το βράδυ που δεν ήταν μόνο βράδυ 
• και  δεν ήταν μόνο όνομα και τρόπος 
• 
  

  Και δεν σου δίνει πιά ήχο νερού ή λαμψης 

  
  

  Ωραία μου κυρία έγινε ανυπόστατο 

  
  

  Χέρια σαν τα φτερά μεσ' στον καθρέφτη 
• κάτι από τη μυρωδιά του όστρακου στην άμμο 

  Θεσσαλονίκη, Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ 1970
• 
  
• 

• 

  Γ ' ΠΟΡΕΙΑ Ή ΠΡΟΤΡΕΠΤΙΚΟΝ

  Απελάτες σκουταροφόροι μεσ' στα σκοτεινά

  
  

  απ' ανεχάραγο της μνήμης μονοπάτι μας οδηγούν

  
  

  Να περιμένουμε μας κούρασε πολύ

  Τον ανθρώπινο πόνο έχοντας κάνει συνοδοιπόρο

  - στην άμμο του μεσημεριού -
  

  κινήσαμε να διασχίσουμε τη Σαχάρα του δικού μας ονείρου.

  
  

  Μαζί του μοιράζοντας τις ελπίδες και τις νοσταλγίες μας

  Φίλοι μας μάς βλέπουν κι απορούν

  
  

  Σύντροφοί μας πεσμένοι καταμεσίς του δρόμου αδύναμοι κι ανέλπιδοι

  με το βλέμμα χυμένο επάνω μας καλούν σε βοήθεια

  
  

  Οι άλλοι σφίγγουμε τις καρδιές μας και προχωρούμε

  ρίχνοντας πίσω μας την αρχαία συγκίνηση
  

  πριχού για τα καλά νυχτώσει
  

  Πως πήραμε αυτό το δρόμο κι ότι είναι δύσκολος πολύ το ξέρουμε

  
  

  και πως για τους άλλους είμαστε όλοι ξεγραμμένοι το νοιώθουμε κι αυτό

  
  

  και πως κάτι πρέπει να υπαρχει στην αντίπερα μεριά το συλλογιόμαστε

  Κι είναι καιρός πολύς που πεθυμήσαμε τραγούδια ανέμων

  στις φυλλωσιές μια ς γνώριμης ακρογιαλιάς
  

  όπου το γέλιο γάργαρο και καθάριο χυνότανε στη θάλασσα

  κι οι ψυχές μας πλημμύριζαν χαρά και Άνοιξη
  

  Κι ο Άδωνις ο πεθαμένος βασιλιάς άλκιμος και παλιγεννημένος

  αναδυόταν με τον ήλιο στα μαλλιά λησμονημένο
  

  και τη σκεψη στην άμμο που καυτή 'ματωνε τις ώρες που το πόδι καταβούλιαζε κάνοντας το βάδισμα δυσκολότερο

  
  

  Με βάρκα τη λαχτάρα του αδοκίμαστου να βγούμε σε χαρούμενο γιαλό

  Γεννιές πολλές απανωτές μπροστά και πίσω μας φωνάζουν

  Να βγούμε από τον πόνο του κορμιού μας

  
  

  νικώντας τον πόνο του κορμιού μας

  
  

  Κόβοντας τα σχοινιά και τις ρίζες των καιρών

  
  

  σηκώνοντας τα πανιά και τις άγκυρες των βράχων

  να ορίσουμε ξανά τη μοίρα μας

  
  

  Κι αν δε μπορέσουμε, κάτι, κάτι δίχως άλλο θα βρεθεί

  
  

  κι οι φίλοι μας θα θαυμάσουν του βουνού τη μουντοσύνη΄

  Άφοβοι θα ψηλαφήσουν τον Πέτρα χαμαιλέοντα το δαίμονα των θαλασσών

  
  

  Ελπίδα καμπάνα κρυστάλλινη θα σημάνει τη λύτρωση

  
  

  Ο Ερμής τις αφρούρητες στιγμές θα φέρει τον ύπνο στους σύντροφούς μας

  στις ατέλειωτες νύχτες της βροχής

  
  

  Αχαλίνωτο το τραγούδι θα κυλήσει στην πλαγιά

  
  

  κελαρυστά τα νερά θα ζωντανέψουν στον κατήφορο

  
  

  Τότε ο ήλιος θα λαμψει την αυγή στων πουλιών τις φτερούγες

  Ο καθρέφτης της ωραίας κυρίας Αιμιλίας θα φωτιστεί
  

  ομορφιά

  κι απ' την άλλη θα δείξει χρόνια πίσω την αρχέγονη
  
  

  Ο Άδωνις που ήταν σάρκα που ήταν γή και όνειρο

  
  

  θα ξαναγίνει Θεός και Εραστής και Βλάστηση

  
  

  Λίγο ακόμα αδελφοί μου

  Λιγο ακόμα
  

  Ν' αγγιξουμε τον αντίπερα γιαλό.
• Θεσσαλονίκη Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ Μάιος - Ιούνιος 1972
• 
  

•