ΔΩΡΑ ΚΑΡΛΑΤΗΡΑ - 'Ενα παραμύθι για τον δρόμο

painting Deb Anderson

Μια Νύμφη ζούσε στη Μεσόγειο 
όπου καράβια Αλεξανδρινά βάσταζαν το σιτάρι 

Κάμοντας προσπάθειες , έφτιαξε γενιά ολόκληρη, αντρών 

που μέρα νύχτα άνοιγαν τις αγκαλιές στα πηδάλια 

( το ναι λοιπόν η θάλασσα τους είχε κερδίσει)

'Οταν επέστρεφαν, αυτή συμβούλευε τα θηλυκά 

να φτιάχνουν νόστιμο φαί και να πλαγιάζουν δίπλα τους με χάρη 

και τα παιδιά των γιων ζούσαν στο λιμάνι,

παιγνίδι είχαν να αριθμούν άγκυρες 

εκατό, διακόσιες, χίλιες τόσες 

'Όπως και να χει τα ταξίδια συνεχίζονταν 

'Αμα και ήρθε η ώρα, 

το μικρό της θρέμμα σάλπαρε πέρα στη γη των ελαιών 

να φορτώσει καρπούς, βαμβακερά υφάσματα

Ως θάταν, οκτώ μέρες έστεκε το καράβι 

Την τρίτη ανέβηκε στο βουνό 'Αφθαστο , 

όμως έπιασε μπόρα ξαφνική κι έτρεξε κάτω από τους πλάτανους να κρυφτεί 

Εκεί του φάνταξε η κόρη των τεσσάρων ποταμών 

και φούσκωσαν τα νερά και θόλωσαν το νου 

και τράφηκαν τα φρύγανα με πόθο 

'Επειτα, ο αγλαός γιος της Νύμφης

έφτιαξε σπίτι στους πρόποδες , στο εκεί

και έγινε μελισσοκόμος 

Πίσω, στο πατρικό σπίτι το δίπατο , 

τα στήθη που τον βύζαξαν 

δίπλωναν σαν έσκυβαν από το παράθυρο

- μάταια καρτερούσε η μάνα Νύμφη , 

μαντάτο κανένα -

μέχρι που τούτο σφάλισε 

και τάφηκε η Νύμφη στο πλάι του άντρα της

και έκλαψαν οι μέλισσες στην ξένη γη 

και άναψαν τα άστρα να παίξουν τον ρόλο των κεριών 

Δώρα Κ.

---------

και εμείς ζήσαμε καλύτερα 

Αφιερωμένο στον γιο και την  κόρη μου