 |
| Πίνακας Σαρλότ Λάιτ |
Απόψε η αγάπη σου σμίγει με το απόλυτο.
Το φως του φεγγαριού διαχέεται απαλά μες στο δωμάτιο,
χαϊδεύει τους τοίχους, το τραπέζι,
πλάθει έναν κόσμο άυλο
για να μπορέσει να λάμψει το γαλάζιο κρύσταλλό σου.
Θυμάμαι εκείνο το κοίταγμά σου το ατέλειωτο,
μέσα του ανασαλεύανε χρυσά σπαρτά οι μνήμες.
Κι αυτό που πόθησα ήταν το διάφανο άγγιγμά σου πάνω στην ψυχή,
σαν το πουλί που ακουμπά με τα φτερά το πέλαγος,
μήπως και πάρει κάτι απ΄της θάλασσας το χρώμα.
Θεέ μου, το ξέρω πως το όμορφο το΄χεις φυλάξει
να τρεμίζει μες στη θλίψη μία στιγμή
και η ζωή, ποτάμι που κυλά είναι πληγωμένο.
Κάθε φορά όμως που ανοίγουν τα βιολετιά παράθυρα στο φως,
το κοίταγμά σου το απέραντο αναζητώ.
Κι αν το βλέμμα μου κάποιες φορές φαίνεται σιωπηλό και δακρυσμένο,
θα μένει να ψηλαφίζει το πρόσωπό σου την αυγή,
λευκό πουλί στη θάλασσά σου,
απ΄την αγάπη λυτρωμένο.
Έλυα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου