ανυπαρξία του....
κρατώντας το στόμα της αλήθειας κλειστό σφιχτά, που όμως μιλά!
το ακούω πολλές φορές ερχόμενο από μακριά ,θορυβώδες...
το οσμίζομαι από τους λιβανωτούς που προσπαθούν να σκεπάζουν την βαριά μυρωδιά που αφήνουν οι κλειστοί άδειοι χώροι
το βλέπω περιστοιχιζόμενο από αυλές γλοιωδών μηδενικών....
το βλέπω να κάθεται σοβαρό ....κρύβοντας δήθεν στην σιωπή του την σοφία-κενό του....που αρνείται να την κοινωνήσει .......
κι άλλοτε πάλι σκαρφαλωμένη μαϊμού στο ψηλότερο κλαδί να κομπάζει....
ποτέ του δεν με άγγιξε...
ποτέ του δεν με απασχόλησε,ούτε καν σε επίπεδο περιέργειας...
ποτέ δε στάθηκα να το οικτίρω
ποτέ δεν άλλαξα δρόμο ,μη το τρακάρω
σχεδόν πάντα το προσπερνώ ,σφυρίζοντας
μόνο που καμμιά φορά κλείνω την μύτη μου...
γιατί πολλές φορές οι χαλασμένες ψυχές αναδίδουν αφόρητη δυσωδία.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου