ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ

"Ποτέ δεν υπήρξε ουρανός πιο γεμάτος από χρώματα όπως αυτός. Το φως έσβηνε μέσα σε μια λάμψη από πυρπολημένα λάβαρα. Και μετά ξαφνικά μαυρίλα, πλήρης εκμηδένιση του φωτός. Ένας θάνατος, που θα τον ακολουθήσει η ανάσταση. Ύστερα από τα πιο εξαιρετικά πράσινα χρώματα της δύσης, όλος ο ουρανός έμοιαζε με λίμνη από βρύα που βυθιζόταν, ξαφνικά η μόνη απόχρωση που διακρινόταν ήταν το σκουριασμένο καφετί των φαγωμένων σκαλοπατιών, ένα παλιό καλογερίστικο καφετί, μια μυστηριωδώς γυαλισμένη με κερί πατίνα που διεγείρει τον αμφιβληστροειδή. Τα ερείπια βυθίζονται, όχι μέσα στη νύχτα, αλλά μέσα στο χρόνο, μέσα στο γλιστερό πηγάδι του παρελθόντος απ' όπου κάθε μέρα το φως προσπαθεί μάταια να τα περισώσει. ...

Η Ελευσίνα είναι σπουδαία μέσα στο σκότος της. Ένα μαλακό μεγαλείο, μια ζεστή οικειότητα που εμπνέει, μια ανθρώπινη, εντελώς πολύ ανθρώπινη, αμεσότητα. Είναι η πλήρης αντίθεση με το ινδικό ή θιβετιανό μυστήριο. Συστελλόμενος στις φυσικές του ανθρώπινες διαστάσεις εκείνος ο άνθρωπος δημιούργησε εδώ την ελληνική στάση απέναντι στο μυστήριο. Εδώ αντιλαμβάνεσαι ότι ο ναός του πνεύματος είναι μια κατοικία κατασκευασμένη από τον άνθρωπο."

[Χένρι Μίλλερ, Ο Κολοσσός του Μαρουσιού και Πρώτες εντυπώσεις από την Ελλάδα, πρόλ. Αλέξανδρος Αργυρίου, μτφ. Ιωάννα Καρατζαφέρη, Μεταίχμιο, Αθήνα 2003, σ. 345-346] ( Από Μαρία Βασιλοπούλου)

Ποτέ δεν υπήρξε ουρανός πιο γεμάτος από χρώματα όπως αυτός.

Το φως έσβηνε μέσα σε μια λάμψη από πυρπολημένα λάβαρα.

Και μετά ξαφνικά μαυρίλα

πλήρης εκμηδένιση του φωτός.

Ένας θάνατος, που θα τον ακολουθήσει η ανάσταση.

Ύστερα από τα πιο εξαιρετικά πράσινα χρώματα της δύσης, όλος ο ουρανός έμοιαζε με λίμνη από βρύα που βυθιζόταν

 ξαφνικά η μόνη απόχρωση που διακρινόταν ήταν το σκουριασμένο καφετί των φαγωμένων σκαλοπατιών

Τα ερείπια βυθίζονται, όχι μέσα στη νύχτα, αλλά μέσα στο χρόνο, μέσα στο γλιστερό πηγάδι του παρελθόντος απ' όπου κάθε μέρα το φως προσπαθεί μάταια να τα περισώσει. 

Η Ελευσίνα είναι σπουδαία μέσα στο σκότος της

Ένα μαλακό μεγαλείο, μια ζεστή οικειότητα που εμπνέει, μια ανθρώπινη, εντελώς πολύ ανθρώπινη, αμεσότητα.

Ο άνθρωπος δημιούργησε εδώ την ελληνική στάση απέναντι στο μυστήριο.