Η αντηλιά που λαγάρισε το γέλιο σου
στα κλώνια του καιρού αφομοίωσε
στο θυμάρι της πέτρας και στο θρόισμα
του ψιθύρου της αρχαίας βελανιδιάς
τους χρησμούς της
Τώρα οι τροχιές του ήλιου γέρνουν
τα χείλη των τόξων τους λαξεύοντας
απαλά των φιλιών τις ακτίνες
σε φρυάγματα δίψας χειλιών
που ανασαίνουν ολοένα βαθύτερα
στων συννέφων το γνέμα
τη λαχτάρα υγρή των βροχών τους
Οι αυγές και οι μέρες επωάζουν
σε κουκούλια αινιγμάτων μετάξινα
νυχτέρια ψυχών πεταλούδων
σε σπαράγματα πορφυρά ανθών
αιμάτων και ρόδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου