Τα χέρια μου κρύα
άγγιζαν τα δικά σου χέρια
ο ήλιος είχε χαθεί από μέσα σου
σκοτεινιά μόνο
και το χώμα βαθειά ρήμαζε
τις ρίζες της ζωής
και το δάκρυ έσταζε φαρμακερή
πίκρα για τις χαμένες ημέρες
και το αίμα στράγγιζε
το στόμα από
τις λέξεις
φτωχιές πια
να ειπωθούν
κουρέλα σιωπής
και το ανάθεμα
γεμάτο οργή
και το φόρεμα άσπρο
σαν νυφικό
που ξέχασε
να φορεθεί
και τα μάτια μαύρα
σαν τα δικά μου
σφραγισμένα όμως
σε παντοτινή λήθη
Μαρίνα του Ελύτη
Μαρίνα της ψυχής μου
ματωμένο σπαθί
του Αρχαγγέλου
Μαρίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου