ΚΑΡΑΜΠΑΤΟΣ ΠΑΝΟΣ "Τ’ακούς σ’εσένα μιλώ.."

Τ’ακούς σ’εσένα μιλώ

Σ’εσένα τον άμυαλο που πριν σαράντα χρόνια

Γεμάτος από οργή αγωνίστηκες να φέρεις μια ηλιαχτίδα στο σκοτάδι

Ξέροντας ότι ο εχθρός είναι πιο δυνατός

Σ’εσένα που δεν έχει σημασία αν σε διέλυσαν οι ερπύστριες του τέρατος

Αν σκοτώθηκες μέσα στο Πολυτεχνείο ή  σε βρήκε ένα βόλι έξω απ’αυτό

Σ’εσένα που βασανίστηκες, εξορίστηκες.

Σ’εσένα που σήμερα τα παιδιά  σου σε κατηγορούν

ότι φταις που το σκοτάδι έρχεται να μας σκεπάσει ξανά

Να σου πω κάτι, ναι φταις γιατί πίστεψες ότι το θεριό πέθανε και αναπαύτηκες

στις δάφνες της δόξας σου.

Ευκολόπιστε δεν ήταν για σένα οι δάφνες και η δόξα

 άλλοι τα άρπαξαν και εξαργύρωσαν

είναι αυτοί που σήμερα προσπαθούν να ξεπουλήσουν κάθε αξιοπρέπεια που έχει απομένει,

και θα τα καταφέρουν γιατί σήμερα τα παιδιά  σου επιλέγουν πιο εύκολα τις αλυσίδες από την ελευθερία, το βόλεμα από τον αγώνα τον φόβο από την τόλμη.

Αλλά εσύ είσαι τόσο άμυαλος που θα στεκόσουν πάλι μπροστά σε ένα τέρας ξέροντας ότι θα σε διαλύσει ξανά.

 Και το μοναδικό που θα κέρδιζες είναι μια γιορτή κάθε χρόνο.

Πάνος Καραμπάτος Κάποιος που δεν «έτυχε» να είναι ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ