Κωνσταντίνος Μπασούρης "Το άλφα της λήθης"

Στου χρόνου το διηνεκές
έψαχναν το όνομά της -
ήταν ένα, ήταν πολλά, ήταν όλα.
Στις σκιές ανάμεσα
αναζητούσαν τη μορφή της
ν' αντικρίσουν.
Μια αναζήτηση ξεχωριστή,
μοναδική για τον καθένα.
Ταξίδι με κοινό προορισμό
από μονοπάτια διαφορετικά.

Μα σαν έφτασε η στιγμή
μπροστά της να σταθούν,
κατάματα να την κοιτάξουν,
άφησε τη λευκή εσθήτα της
κατάχαμα να πέσει,
γυμνή κι αμόλυντη,
απόλυτη κι αγνή -
ίδια παρθένα φύση -
το βλέμμα τους απέστρεψαν
ανήμποροι κι αδύναμοι
μπροστά σε τέτοια λάμψη
κι έτρεξαν πίσω
στων σκιών τη θερμή αγκάλη,
ασφαλείς και πλανεμένοι.

Μόνο λίγοι άντεξαν
την εκθαμβωτική απλότητά της,
όπως κι εκείνη άντεξε
τη σκοτεινιά της λήθης,
με το διάβα της τ' αέναο
στο διηνεκές του χρόνου.