Κωνσταντίνος Μπασούρης " Αεροπλάνο"

Αεροπλάνο


Με το βλέμμα ακολουθώ ένα αεροπλάνο,
τρέχει με φόρα και στον ουρανό ανεβαίνει.
Τα χέρια υψώνω και νομίζω ότι το φτάνω,
ποιος ξέρει, άραγε, τώρα πού να πηγαίνει.

Το καινούργιο του ταξίδι ξεκινάει,
μες στα σύννεφα κοντεύει πια να φτάσει.
Από θάλασσες κι από βουνά περνάει,
απ’ τα μάτια μου τώρα το έχω χάσει.

Θα κοιτάζει από ψηλά τις πολιτείες,
στο γαλάζιο τα νησιά μικρές κουκίδες.
Στα φτερά του ταξιδεύουν ιστορίες,
κρυμμένα όνειρα, κρυφές ελπίδες.

Άλλοι ξεκίνησαν και άλλοι θα γυρίσουν,
με κάποιους έφυγε, μα κάποιους έχει αφήσει,
εισιτήριο τον κόσμο να γνωρίσουν
μ’ ένα σακίδιο σ’ Ανατολή και Δύση.

Σαν ρωγμή που διαγράφει τους αιθέρες
η λευκή γραμμή που πίσω του αφήνει.
Φεύγουν κι έρχονται οι νύχτες και οι μέρες,
έχει τον ήλιο, έχει πλάι τη σελήνη.

Από πάνω όλα θα μοιάζουν ζωγραφιά,
θα σχηματίζονται αμέτρητα πορτρέτα
μ’ ένα αόρατο πινέλο στα κρυφά
χιλιάδες χρώματα σε μια μόνο παλέτα.

Πετά τις νύχτες κι έχει βάλει για σημάδι
μακριά τα φώτα όπως τρεμοσβήνουν,
λάμπουν σαν άστρα ζαφειρένια στο σκοτάδι,
σαν πυξίδα τ’ αεροπλάνο κατευθύνουν.

Πόσα αεροπλάνα τόσα χρόνια έχουν περάσει,
πόσα ταξίδια που θα κάναμε παρέα,
ταξιδιώτες που τον δρόμο έχουν χάσει,
«Ήταν η βόλτα μας», θα λέγαμε, «ωραία».


Τα φτερά του έχουν τώρα πια βαρύνει
κι από τα σύννεφα πιο χαμηλά πετάει.
Όσα αντίκρισε, κομμάτι του έχουν γίνει,
με το άρωμα της μνήμης που μεθάει.

Με το βλέμμα ακολουθώ τ’ αεροπλάνο,
αργά πετά κι, όσο πάει, χαμηλώνει.
Τα χέρια απλώνω, είμαι δίπλα και το φτάνω,
το ταξίδι του κάπου εδώ τελειώνει.