ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ " Η ΕΞΟΡΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ"

 Η ΕΞΟΡΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Α! Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

«Βάλε καλύτερα την καρέκλα λίγο πλάγια

και το φως γείρε το λίγο να σκιάζει το γραφείο.

Θα προσπαθήσω τώρα να κάνω τον ανακριτή.

Λοιπόν, βαδίζω πάνω-κάτω

και γδέρνω το μουστάκι μου με τα δόντια.

Έτσι το γρύλισμα ακούγεται πιο επιθετικό και πιο βαρύ.

Εσύ σκύβεις το κεφάλι, έως ότου το πηγούνι

να ακουμπήσει στο στέρνο.

Όχι, όχι έτσι, καημένε μου, ακόμα πιο θλιβερά,

με μισογερμένο κεφάλι και τον δεξί ώμο ανασηκωμένο.

Ναι, ναι, περίπου έτσι, σαν δυτικός οσιομάρτυρας,

σαν άγαλμα σε καθολική εκκλησία.

Κατάλαβες; Υπέροχα συνεχίζουμε.

Χτυπώ το χέρι στο τραπέζι, σου τραβώ τα μαλλιά ,

να έτσι και συ γέρνεις πίσω

και το ξεροκέφαλό σου έρχεται τώρα δεξιά

να ακουμπά στον ώμο.

Υπέροχα, είμαστε σε καλό δρόμο. Τότε εγώ σου λέω..Μα, τί σου λέω;

Πού είναι το διαολεμένο το σενάριο;

Μίλα, πού το καταχώνιασες πάλι;

Ξέρω δεν σου αρέσει όλη ετούτη η υπόθεση,

αλλά είπαμε μιάν αρπαχτή θα κάνουμε, είναι οι ημέρες τέτοιες,

ας το εκμεταλλευτούμε.

Δεν σε αντέχω άλλο, μίλα πού το έκρυψες;

Μην κοιτάς το ταβάνι με γουρλωμένα μάτια.

Σάλεψε, επιτέλους, καημένε μου. Δεν είσαι ακόμα πτώμα, λέμε.

Θεέ και Κύριε συγγραφέα, τούτος εδώ παρέδωσε πριν την ανάκριση.

Τί ανανδρία! Αντικαταστάτης ποιος είναι;»

Β! Ο ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗΣ

«Αγαπητοί μου, στην εξωφρενική στιγμή της μοναξιάς του σύγνεφου

πήρα έναν θεό που μου συνέστησαν οι ειδικοί

για να καρφώσω την ισχυρή μου πεποίθηση

πως ουδείς συνέγραψε την ζωή ονειρευόμενος τον άνθρωπο..

Ομολογώ πως εργαζόμουν σε περιοδεύον τσίρκο

όπου συνάντησα μοναχά έναν βάτραχο,

μιάν λύκαινα κι έναν σταφιδιασμένο γέροντα..»

Γ! Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Στάθηκε στις διαγνώσεις,

κοιτούσε μ’ επιμονή τις άγνωστες μέρες,

έπειτα θυμήθηκε

πως είχε αφήσει την καμπαρντίνα του στο καρφί της εισόδου.

Το ρόπτρο με το λεοντάρι είχε χαθεί.

Ο βρυχηθμός ήταν παρελθόν,

κολυμπούσε στ’ απόνερα της βρόχινης ανάσας..

Κοντοστάθηκε,

ήταν που το καρφί κρατούσε το ξεχασμένο πανωφόρι,

ήταν που έσταζε το ταβάνι βρομόνερα

και που ο ουρανός δεν είχε αστέρια.

Ακούστηκε ο χτύπος,

σαν στιγμιότυπο με ημερομηνία λήξης.

Τακ και τακ στα λιμνάζοντα ήθη..

Ήταν που στο θέατρο τα φώτα είχαν σβήσει

κι ο άνθρωπος κι η αλήθεια του είχαν θαφτεί στο σύστημα..

Η καμπαρντίνα όμως θα κρεμαστεί εκεί που της αξίζει.-

Δ! Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Εραστές ταξιδεμένοι χωρίς έρωτα,

χαραμάδες μες στης σκόνης τ´αφανέρωτα,

μες στην φλέβα της αυριανής εκτέλεσης

πολιτισμένη η εικόνα της προέλευσης.

Φροντισμένα μικροαστικά μου εγκλήματα

σύντομα σαν ιστορίες σ´άγνωστα διηγήματα,

υπεραξία πάντοτε κι ολίγον σχετική

σαν κατάλογος με γραμμή εξόχως κυβερνητική.

Πλαστικά τα χειρουργεία κι η αναμόρφωση

σαν πολιτισμός με την ανάλογη ανόρθωση,

προκομμένη η ραφή στην καμπαρντίνα

της εξουσίας η απόλυτη βιτρίνα.

Είμαι μόνος και μου κόψαν τα φτερά μου

στα υπέροχα και άστεγα όνειρά μου,

κίτρινα τα χέρια μου παλεύουν

επανάσταση στο κόκκινο γυρεύουν.

Ένας άνθρωπος πιο μόνος κι από μόνος

σαν το χρώμα που το μαύρισε ο πόνος,

εξουσία που μου έδωσε η ψυχή μου

σαν αφέντης που περπάτησε μαζί μου,

ένας άνθρωπος πιο μόνος κι από μόνος

σαν το μαύρο που το φόρεσε ο δρόμος,

εξουσία που μου έδωσε η ψυχή μου

σαν δυνάστης που περπάτησε μαζί μου.

Αν γκρεμίζαμε τον κόσμο όλοι μαζί

και τον χτίζαμε ξανά απ´την αρχή..

Angie Raftopoulou

2017