Κιτρινισμένο, ραβασάκι ζαρωμένο
Χέρι λήθης το’ χει μάσει σαν κουβάρι
Οι σκιές που τρεμοπαίζουν σιωπηλά
Κάποτε ήταν τιτιβίσματα κι’ αισθήματα
Μα κύλησαν του πόνου δάκρυα καυτερά
Κι’ εσ έσβησαν γράμματα, τις λέξεις και μηνύματα
Περιστεράκι χωρίς ταίρι, τρομαγμένο.
Θεέ μου πως γέρασαν λέξεις άγιες ;!
Τα ξυπνητήρια συγκινήσεων που οργιάζουν
Σαν το τραίνο που έχει βγει από τις ράγες
Ξεθωριασμένες πια τους φθόγγους εκτροχιάζουν.
Μου λένε να παρατάω λέξεις νεκρές
Να μη μπερδεύω τα χαράματα με δύση
Μέσα μου όλες ζουν, τις έχω ζωντανές ,
Χρόνια αθάνατα που γίναν αναμνήσεις .
Λευτέρης Σιώμος Κ/02δ.π.ελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου