ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΆΓΓΕΛΑ ΚΩΣΤΑ

 

Ποιήματα της Άγγελλα Κώστα

Τα ποιήματα της Angela Kosta, «Συγκίνηση...» και «Η Χαμένη Αυτοκρατορία», εκφράζουν βαθιά συναισθήματα νοσταλγίας, αναζήτησης και μετανάστευσης. Στο «Συγκίνηση...», η ποιήτρια βυθίζεται στη μνήμη και στα αισθήματα που κάποτε απαρνήθηκε, για να ανακαλύψει ξανά την ουσία μιας παρουσίας μέσα στον χρόνο. Η ανάμνηση γίνεται γέφυρα προς το παρελθόν, γεμάτη μουσική, εικόνες και συναισθήματα που ξαναγεννιούνται με έναν απλό αναστεναγμό. Στο «Η Χαμένη Αυτοκρατορία», η ποιήτρια περιγράφει την εμπειρία της ξενιτιάς, της απώλειας ταυτότητας και της λαχτάρας για επιστροφή. Μέσα από έντονες εικόνες της θάλασσας, του ανέμου και της ξένης γλώσσας, αποτυπώνει τον πόνο του ξεριζωμού, την αίσθηση του μετεωρισμού μεταξύ δύο πατρίδων και την αιώνια ωδή της περιπέτειας στον κόσμο του μετανάστη. Και τα δύο ποιήματα χαρακτηρίζονται από λυρισμό, δυνατές μεταφορές και μια διαρκή αναζήτηση του «ανήκειν» σε έναν κόσμο γεμάτο απώλειες και αναμνήσεις. Εύχομαι στην Angela πάντα επιτυχίες. Πέτρος Τσερκέζης ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ... Στις σελίδες της ζωής θα σε βρω. αγγίζοντάς σε ελαφρά ψιθυρίζοντας ένα όνομα που δεν θα μου απαντήσει σε έναν πίνακα με χίλια χρώματα στα βλέφαρα που αιωρούνται στο σκοτάδι που λάμπουν από το ίδιο εκτυφλωτικό φως. Να σβήσω τη σκόνη των σιωπηλών αναμνήσεων βγαλμένα από τα μισόκλειστα συρτάρια του χρόνου. Ν’ ακούσω στο πεντάγραμμο τη μουσική του αγαπημένου μας τραγουδιού ή στο χαμόγελο και τη φωνή σου παραμένοντας ίδια με χθες επιζώντας από κάθε μαινόμενη καταιγίδα σέρνεται από βαθιά ταλαιπωρία στις ζεστές, ανήλιαγες μέρες αναζητώντας το φεγγάρι κρυμμένο στα σύννεφα. Κι όμως σήμερα νιώθω τόσο πλούσια από ατελείωτα συναισθήματα που τα αρνήθηκα κάποτε από έναν απλό αναστεναγμό. Παίρνω μια βαθιά ανάσα... Επιτέλους σε βρήκα... Να που είσαι!

** Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ Σαν αιωνόβιο δέντρο ξεριζωμένο από τις φλέβες της μητέρας γης Εγκατέλειψα όνειρα και επιθυμίες. κλειδωμένη σε καρδιά χωρίς κλειδί. Πέρασα τη θάλασσα σαστισμένη γεμάτη με τα δάκρυα μου, σταματημένη στα μανιασμένα κύματα, όπου η ελπίδα συγκρούεται με τον κόσμο μου, μουσκεύοντάς με ως το μεδούλι με τη δροσιά που περιβάλλει τις σκέψεις μου, σκορπισμένες ποιος ξέρει πού ή σε εκείνο το ξένο, μακρινό μέρος. Καθώς απομακρύνομαι από τη μιζέρια. Ξεπερνάω τα σύννεφα της ύπαρξής μου. κολλημένη στην προσευχή για ένα καλύτερο μέλλον. Περιπλανιέμαι στη θάλασσα. Κάποια άλλη βλέπω, αλλά δεν είμαι εγώ. Αναζητώ τον εαυτό μου πικραμένη. χωρίς να μπορώ να τον βρω. Όταν άκουσα μια άλλη γλώσσα τ’ αγκάλιασα όλα χωρίς χέρια ένιωθα σαν να ήμουν αλυσοδεμένη για την άτυχη ζωή μου. Οι κομματιασμένες ρίζες, φτάνουν ως εδώ; αναστεναγμός το κάλεσμα της πατρίδας όπως πολλοί άλλοι. εγώ... κρέμομαι στον αέρα. ανίκανη να πετάξω στο γαλάζιο σε έναν άλλο, άγνωστο ουρανό ενώ θρέφω τους πνεύμονες με τον παγωμένο άνεμο της καταιγίδας. Και δεν μπορώ. να ζεσταθώ ακόμα και από τον ήλιο προδότη του γκρίζου ωκεανού σαν το φεγγάρι που δεν με χαϊδεύει πια. Γι’ αυτό γίνομαι ανίκανη. διψασμένη, πεινασμένη, άθλια. Παραμένω μετανάστρια ανάμεσα σε δύο ακτές, ανάμεσα σε δύο μέρη λαχταρώ να επιστρέψω. Να επιστρέψω από εκεί που ήρθα. και χαλαρώνω λίγο κάτω από τη σκιά των δέντρων που μου άφησε ο προπάππους μου. Περιφέρομαι στο πένθος περιπλανιέμαι στους αιώνες και δεν ξέρω πού πάω. σαν κούκος τραγουδώ και δεν σταματάω, απλά τραγουδάω. Τραγουδάω το τραγούδι του θρήνου.

(Απόδοση από τα Αλβανικά: Πέτρος Τσερκέζης)