Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά " Ήσουν και εσύ παιδί! "

Ήσουν και εσύ παιδί!

Φόνισσα στα δεκατέσσερα ,γιατί;

Τα παιδικά χρόνια, που υπολόγιζες ανάλογα με τις ανάγκες σου, πέρασαν. Τότε δεν ήξερες τίποτα από αυτά που σου έμαθε η ζωή. Ήξερες ίσως, τι είναι καλό, ποιος σε αγαπά ,τι δεν είναι καλό και σε διακατείχε η ζήλια όπως συμβαίνει στα παιδάκια. Η ζήλια βέβαια έχει μέτρο και εδώ στην περίπτωση τη δική σου, ίσως ήταν προκλητικά μεγάλη. Ποιος όμως να σε βοηθούσε να καταλάβεις ότι αυτοί που σε μεγάλωναν δεν μπορούσαν να σε βοηθήσουν όσο έπρεπε; Μπορεί μεγαλώνοντας να γινόσουν χειρότερη, να αντιλαμβανόσουν πράγματα που με το μυαλό σου δεν ενέκρινες, αλλά πάλι λαθεμένες ,άστοχες κινήσεις βοήθειας σε οδήγησαν να περιχαρακώνεσαι και μόνο να παρακολουθείς και να παρατηρείς με τις ανώριμες ματιές σου τα τεκταινόμενα.

Έτσι, όπως συμβαίνει σε πολλές παρόμοιες καταστάσεις το μυαλό σου, άρχισε να σκέφτεται πώς θα καθαρίσει από μπροστά σου ό,τι σε ενοχλούσε.

Και τι σε ενοχλούσε; Η έλλειψη αγκαλιάς, αγάπης, ενδιαφέροντος. Έτσι, σχηματίζω μια εικόνα του παρατημένου παιδιού, που δεν του αρέσει το περιβάλλον της οικογένειας, μεγαλώνει η φαντασία, μπροστά στις φοβίες που γεννά ο φόβος τής παραίτησης και έχεις τα μικρά σου προβλήματα που ξαφνικά ,σαν τον ετοιμόρροπο ,σε αποσαθρωμένο κατηφορικό έδαφος βράχο, κατρακυλάς! Σαν εσένα, πόσα παιδιά άραγε υποφέρουν από τις εμμονικές σκέψεις του τύπου: «Γιατί δεν με αγαπούν, γιατί δεν αφιερώνουν χρόνο για μένα;"

Ο βράχος λοιπόν κατρακύλησε και δε βρέθηκε κανένας να φροντίσει την αποκατάσταση τού χώρου, αφήνοντάς τον ανοιχτό και έρημο, να δέχεται μόνο κάποια σκουπίδια ,κάποιων περαστικών. Έτσι μεγάλωνες, και οι σκέψεις σου ,αδιόρθωτες κάλπαζαν σαν ξεκαπίστρωτα άλογα στον ανοιχτό κάμπο, χωρίς σταματημό. Χρεμέτιζαν, κάποιοι τα άκουγαν μα δεν έδιναν σημασία. Βλέπεις ο ωχαδερφισμός είναι σημείο των καιρών, πολυσύχναστο μεν ,επικίνδυνο και επιζήμιο για πολλούς από την άλλη. Γιατί όλα αυτά που μάζευες ,όλα τα χρόνια, σάπιζαν και προκαλούσαν φαινόμενα άσχημα, αδιόρθωτα σε μια πολυσύχναστη ποικιλόμορφη κοινωνία, σε μια κοινωνία του εγωτισμού και του συμφέροντος. Και ναι μεν προσπερνούσες τις προκλήσεις των ετερόκλητων αλλά τα όσα με το μυαλό σου στερήθηκες και έπλασες, σε κατάντησαν ράκος ψυχικό, που ήθελε μόνο το κακό. Και έσπερνες ανέμους γνωρίζοντας- και γι’ αυτό κρατούσες στοιχεία-τις θύελλες που θα ακολουθήσουν. Ανάμεσα σε όλα ίσως δεν βρήκες το κουράγιο να ομολογήσεις την αρχή του κακού, και συνέχισες μια πορεία παράλληλη που δεν τέμνονταν πουθενά και ίσως αυτό σου έδινε δύναμη να λες: «Μπορώ να τους κάνω όλους αυτούς να με θυμούνται και να τρέμουν».

Προχώρησες, δοκίμασες σχέσεις διάφορες που πάλι δεν σε ικανοποιούσαν, γιατί μέσα σου το μικρόβιο της ζήλιας απλώνονταν σαν το νερό σε ξερότοπο που τρέχει, τρέχει, αλλά δεν αρδεύεται εύκολα το χώμα, που άνοιξε βαθιές χαρακιές από την αναβροχιά.

Έφτασες μόλις στα μέσα της τρίτης δεκαετίας της ζωής σου, να κάνεις τόσα όσα θα έκανε ένα άτομο εύστροφο, σαράντα και πλέον ετών γεμάτο γνώσεις. Αξιοπερίεργο! Αλήθεια, ποιος, ποιοι δασκαλεύουν εφήβους να καταστραφούν; Μήπως, αποβλέποντας εις ίδιον όφελος, παραβλέπουν τις συνέπειες; Και να, φτάνει η ώρα του λυτρωμού. Τέλος. Τέλος στης φυλακής τα σίδερα. Τώρα ,έχεις να σκεφτείς πώς κατρακύλησε ο βράχος; Τι δύναμη έχει κάποιο αφηνιασμένο άλογο; Πότε φτάνει η αρχή του τέλους των κακών ανομολόγητων, μέχρι χθες, πράξεων; Αν υπήρχε αγάπη, κατανόηση, αν έβρισκες το κουράγιο να μιλήσεις, να προλάβεις να μιλήσεις αντί να αδικήσεις, να αφαιρέσεις ζωές, πρόσεξε, αθώων και αδύναμων παιδιών, ποια θα ήταν η σημερινή σου θέση;

Στα μάτια της κοινωνίας έγινες η αδίστακτη φόνισσα. Τώρα γλίτωσες από το κυνηγητό των ανθρώπων. Είσαι στη φυλακή. Μάλλον αυτό περίμενες, τη σταύρωση, γιατί μεγάλωσες, έφυγε η εφηβεία και ωρίμασες στα δύσκολα. Σαν εσένα όμως υπάρχουν ίσως κι άλλοι προέφηβοι που αναζητούν αγάπη και είναι οδυνηρό να πέσουν στην πλεκτάνη των συμφερόντων. Εσύ έκανες ό,τι έκανες. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Δεν έχεις άλλο "έργο», τελείωσε η αποστολή σου, να φονεύεις με τον τρόπο σου. Τώρα να εύχεσαι εκεί που βρίσκεσαι ο Θεός να σε λυτρώσει όπως Εκείνος γνωρίζει. Εμείς, όλοι εμείς, σε κρίναμε και σε κατακρίναμε. Αλλά ποιοι εμείς; Ποιος φτιάχνει την κοινωνία και ποιος τη χαλάει; Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις θα δοθούν ,αν δοθούν, εν καιρώ.

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Φιλόλογος(συντ.),αρθρογράφος, συγγραφέας, ποιήτρια, κριτικός λογοτεχνίας

Η φωτογραφία δημιουργήθηκε με ΑΙ