Πάει καιρός που χάθηκαν τα άστρα του ουρανού..
Άφαντα..Αιματοβαμμένοι ουρανοί..
Ουρανοί και ειρήνη διάτρητοι και κουρελιασμένοι στα βόλια του πολέμου..
Αεροπλάνα και drowns μαζί με τα " χειρουργικά, χτυπήματα " χτυπούν νοσοκομεία,σχολεία και σπίτια .
Η κόκκινη λάσπη εδώ πλάθεται με χώμα και αίμα.
Αίμα αθώων ψυχών, παιδιών,γυναικών,αμάχων.
Στις ρωγμές της λάσπης φυτρώνουν ανεμώνες.
Στον ψυχικό κόσμο τον παιδιών η ειρήνη προβάλλει σαν ένα ερείπιο.
Προ πολλού τα σαθρά δεκανίκια της" ειρηνικής συνυπαρξης" έχουν σπάσει.
Στο βλέμμα των μανάδων και παιδιών έχει τυπωθεί η σιωπηρή κραυγή που στον κουρνιαχτό της αδικίας ρωταει επίμονα:γιατι;;!
Στους άδειους δρόμους, στον θρήνο,τον πόνο περιφέρεται η ντροπή..
Ωρύεται και κράζει..
Την ακούει άραγε κανείς;!
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΣΙΩΜΟΣ
Η φωτογραφία δημιουργήθηκε με ΑΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου