θείου μου Σταύρου Λαϊνά)
Τα δάκρυα του ουρανού
γεννιούνται
στα μάτια ενός
σιωπηλού ήλιου,
διψάει η σιωπή
για διάλογο
με το πρόσωπο
του βλέμματος
της εφήμερης χοϊκής οντότητας
Ένας Άγγελος
κρατά στα χέρια του
ένα γκρίζο δαχτυλίδι
δίνοντας να το φορέσει
στο δάχτυλό, του ο πόνος ,
ένας ανείπωτος
της ψυχής θρήνος
που όμως κυοφορεί
την ελπίδα με χρυσά φτερά
να πετά αμέριμνη
πάνω από της ματαιότητας το
ακίνητο σώμα της…ύπαρξης!
ΠΕΤΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΥΔΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου