ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ "Όμως τα πουλιά θα τραγουδάνε "

 

Είπες θα μου μοιάσεις κι έγινες Άνοιξη! Μα εγώ από παιδί του Μάη Νοέμβρης έγινα μελαγχολικός. Τώρα που άσπρισα, με μαύρη την καρδιά... Όλα τα ξόδεψε νιάτα και χρόνια κι ευωδιές για τα παιδιά της ανάγκης τ' αδέσποτα και τους απελπισμένους. Όλα, ψωμί κι αλάτι και λυγμό... Τώρα μονάχος πορεύομαι για το νησί της ευτοπίας! Όταν αμοίβομαι για το αίμα μου και τις αϋπνίες, τα μοιράζω δίκαια από την αρχή... Όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης: "Γυναίκα, κάποιοι έχουν ανάγκη περισσότερη, από εμάς!" Κι ο πατέρας μου άλλος κι αυτός με τις συμβουλές του: "Ποίηση γράφεις, κοροΐδο θα σε πιάνουν οι πονηροί, άσε τις στεριάς τα κύματα άνεργος θα πνιγείς, στο πόστο του Καββαδία! Όμως τα πουλιά θα τραγουδάμε τα λόγια σου..." Σπύρος Ζαχαράτος Αθήνα 7-IV-25