Carpe "Κρυφοκοιτώ..."

Η μυρουδιά των ανθών
στραγγαλίζεται.
Στην αιωνιότητα
ξεβράστηκαν άπνοα
τα φιλιά της αποπλάνησης.
Καταπίνω τα συντρίμμια της καρδιάς.
Στα στήθια μου
ο δρόμος στενεύει,
προσπαθώ να βρω μια διέξοδο,
λίγο φως στις μαύρες κάμαρες.
Στη σκόνη των καιρών
μια έωλη προσδοκία
διατρέχει τον συννεφιασμένο ουρανό.
Με ανάσες βαθιές
κρυφοκοιτώ την εικόνα σου
φοβάμαι μη σε ξεχάσω...

Carpe