Ώχρα... Ωχρό
Το χρώμα του σώματος!
Ωραίο δεν είναι να κοιτάς έναν Κούρο
σε μια γυάλινη βιτρίνα Μουσείου;
Να θαυμάζεις τον Ρωμαλέο πολεμιστή
με την γυαλιστερή σάρκα και τις φλέβες
στο σώμα του να πετάγονται με απροθυμία;
Να θέλει να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον;
Ωραία δεν είναι τα μαλλιά του, οι συσπάσεις του προσώπου του, η άκαμπτη στάση του, το ανέκφραστο βλέμμα των ματιών του;
Μην προσπαθήσεις να αλλάξεις
τίποτα απολύτως σ έναν άνδρα,
δεν θα τα καταφέρεις,
όσα χρόνια και αν περάσουν.
Γεύσου τον όπως είναι,
με τα καλά και τα άσχημά του,
με την πολυδιάστατη προσωπικότητά του,
με την αλμύρα του και με τα χούγια του,
προπάντων με την καρδιά σου.
Έτσι δεν θα μοιάζει με Κούρο της αρχαϊκής εποχής
αλλά με θεριστή της σύγχρονης.
Θεός και έρωτας.
Ανήρ και εγωισμός.
Αρσενικό και δύναμη.
Πολεμιστής και γενναίος.
Όλα αλληλένδετα σε μια βιτρίνα
μοιάζουν να σε μιμούνται.
Θέλουν να κινηθούν
να κάνουν μια συστροφή κοντά σου.
Να τρέξουν να σε φτάσουν.
Να κάνουν σεξ μαζί σου,
αλλά δεν μπορούν.
Γιατί είναι από μάρμαρο,
είδωλα μιας άλλης εποχής.
Ραγισμένη η καρδιά σου
το ξέρω πολύ καλά,
αλλά έχεις ένα προνόμιο,
μια διαφορά, ένα συν.
Είσαι ακόμη εδώ!
Ζωντανός ανήρ.
Και ας μην είσαι μια μίμηση ή
μια εξιδανίκευση μιας αρχαιότητας.
Είσαι εν ζωή.
Αγαπημένος.
Δικός μου.
Ο Κούρος μου.
Της καρδιάς γλυπτό...
Απόσταγμα, παρηγοριά, βιτρίνα.
Και λίθινο κάστρο μαζί.
Αντιστάσου...
Στα Δαιδαλικά γλυπτά!
Κρύψου από τον άκαρπο αιώνα.
Σπάσε τον μαύρο χάροντα.
Και χάρισέ μου ένα
μόνο σου,
γήινο χαμόγελο,
κι ένα δροσερό φιλί
Ερωτά μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου