ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ "ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ανθρωπάκια"

Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από εμάς, μεγαλώνοντας, πόσες φορές δεν έχουμε απογοητευτεί ή εκπλαγεί από ανθρώπους που θεωρούσαμε ότι τους γνωρίζαμε με αποτέλεσμα να φτάσουμε στα όριά μας και να χάσουμε την ψυχραιμία μας; Πάρα πολλές φορές απαντώ. Δεν υπήρξαν φορές που έχουμε πει ΟΧΙ, είναι η τελευταία φορά και το πάθημά μας έγινε μάθημα; Αρκετές απαντώ. Τι φταίει όμως και δεν προχωράμε παρακάτω και μένουμε έγκλειστοι στο καβούκι μας και επανεξετάζουμε τα άτομα αυτά που υπάρχουν στη ζωή μας καθώς και τον λόγο που αυτά υπάρχουν σε αυτήν;

Με τη πάροδο των χρόνων, βάζουμε κάποιους ανθρώπους σε κουτιά επειδή κατά τη δική μας κρίση θεωρούμε, πως ταιριάζουν και αρνούμαστε να τους βγάλουμε έξω από αυτά. Η ενέργειά αυτή αφορά τις ανθρώπινες αξίες και αφού ο άνθρωπος τις μαθαίνει κατά το πέρασμα του από τη ζωή κατόπιν πορεύεται με αυτές και αρνείται να τις πειράξει αλλά ούτε και να τις πειράξουν άλλοι. Πράττει ορθά; Βεβαίως!

Όμως…….

Έχει αποδειχθεί πως εμείς οι άνθρωποι δε ταιριάζουμε με όλους. Κάποιοι από εμάς δένονται περισσότερο, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι καθόλου. Είναι όμως και κάποιοι που είναι για δέσιμο! Υπάρχουν άνθρωποι δυνατοί, αδύναμοι, εκμεταλλευτές και θύματα που συνθέτουν το σύνολο των στοιχείων τα οποία συνδυάζονται και ολοκληρώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Στη ζωή υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και οι άνθρωποι ή ανθρωπάκια. Όσο διαβαίνουμε το κακοτράχαλο μονοπάτι της ζωής συναντάμε και τις δύο αυτές κατηγορίες. Η μνήμη μας δε, διατηρεί εξ ίσου καλά και τις δύο παραπάνω κατηγορίες.

Οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, είναι καλοί, φιλότιμοι και όχι κατ’ ανάγκη όμορφοι. Λάμπουν από μέσα και τη λάμψη αυτή την βγάζουν έξω και φωτίζουν τη ζωή μας κι εμείς απλά χαιρόμαστε να βλέπουμε αυτή τη λάμψη! Είναι αυτοί που γνωρίζουν να ανοίγουν τον κόσμο τους, την ψυχή τους και να μας βάζουν μέσα. Είναι αυτοί που έχουν συνέπεια στο λόγο τους, στη στάση τους, στη συμπεριφορά τους, είναι αυτοί που χαμογελούν και στη μέρα βροχής μα και στη μέρα καύσωνα. Είναι αυτοί που δεν κουράζονται να λένε καλημέρα και να χαιρετίζουν τη νέα ημέρα ως μέρα γιορτής. Είναι αυτοί που βλέπουν θετικά τη ζωή καθώς και τους άλλους και δεν αναλώνονται με το τι έκανε και τι δεν έκανε ο γείτονας, ο γνωστός, ο φίλος, κυρίως όμως δεν φθονούν, ο φθόνος άλλωστε δεν εμπεριέχεται στα πλούσια προσόντα που διαθέτουν! Αναμφίβολα έχουν και τις δύσκολες στιγμές τους και μπορεί να πονέσουν, να βαρεθούν, να θυμώσουν. Γνωρίζουν όμως πως όλα είναι μέρος της ζωής και πως είναι περαστικά. Έχουν μία δροσερή αύρα η οποία μας παρακινεί να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αυτούς, τους μεταξωτούς, τους ωραίους και αληθινούς τους θέλουμε στη ζωή μας, πλάι μας, διότι ομορφαίνουν αυτήν και είναι ευλογία να τους έχουμε. Θα μας σταθούν και θα τους σταθούμε εξ ίσου. Θα μοιράσουμε μαζί τους τα όνειρα, τους στόχους, τις προσδοκίες, τα βιώματα. Το χαμόγελό μας θα είναι ένα όπως και τα δάκρυα μας με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουμε ποια είναι δικά μας και ποια δικά τους.

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, αυτοί της δεύτερης κατηγορίας….

Ανθρωπάκια, ανθρωποειδή, ανθρωπάρια, σκουληκαντέρες. Είναι ελεεινά τυπάκια τα οποία παριστάνουν τους ανθρώπους που στη πορεία έχασαν τον εαυτό τους και αντικατέστησαν τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά που τους προίκισε ο Πλάστης, όπως η καλοσύνη, η ειλικρίνεια, η συμπόνοια, το ενδιαφέρον για τον διπλανό με «άλλα»……… Είναι εκείνα τα τυπάκια που πιστεύουν πως με τα «άλλα» θα έχουν τη δυνατότητα να προοδεύσουν πιο πολύ και ενίοτε το καταφέρνουν.

Είναι άνθρωποι οι οποίοι προκειμένου να πετύχουν τα δικά τους οφέλη χρησιμοποιούν άλλους ανθρώπους εκμεταλλευόμενοι αυτούς. Άνθρωποι κομπλεξικοί, μικρόψυχοι, κενοί, αδίστακτοι, χαζοί που θεωρούν ότι είναι έξυπνοι και το μόνο που τους ενδιαφέρει και αξίζει γι’ αυτούς είναι ο εαυτούλης τους και αν κάποιος σταθεί εμπόδιο στο διάβα τους, δεν θα έχουν κανέναν απολύτως δισταγμό και καμία επιφύλαξη να τον χαζέψουν, να τον τσαλαπατήσουν, να τον τσακίσουν, να τον υπονομεύσουν, να τον διαβάλλουν και να τον αποτελειώσουν οδηγώντας τον στη φυγή και στην εξόντωση παριστάνοντας μάλιστα ότι το κάνουν για κάποιο δήθεν καλό σκοπό που έχουν μέσα στο θλιβερό και ταραγμένο τους μυαλό. Είναι άχρηστοι άνθρωποι που το μόνο που κάνουν είναι να παρασιτούν σε βάρος των άλλων.

Ζουν για να επιβεβαιώνονται, για να την λένε στους άλλους, να κριτικάρουν τους πάντες, να ειρωνεύονται, να το παίζουν μόνιμα έξυπνοι και πολλά ακόμα να………

Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας σπάνια βλέπουν τον άλλον κατάματα, κι όποτε το κάνουν η ματιά τους διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα. Κοιτούν υπολογιστικά, ψυχρά, κοιτούν στιγμιαία και κατόπιν στρέφονται αλλού καθότι γι’ αυτούς η επαφή είναι καυτή.

Δεν είναι απλώς σκουληκαντέρες, αλλά είναι ελεεινές και τρισάθλιες σκουληκαντέρες που τρώνε ζωντανό από ευχαρίστηση και μόνο όποιον δεν γεμίζει το μάτι τους και το δυστύχημα είναι πως το μάτι τέτοιων σκουληκαντέρων δεν γεμίζει ποτέ.

Μου είναι αδύνατον να αντέξω τις μικρότητες των ανθρώπων. Μου είναι αδύνατον να αντέξω εκείνα τα κοντόφθαλμα, τα «αμόρφωτα» και χωρίς καλλιέργεια ανθρωποειδή που φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν. Μου είναι αδύνατον να αντέξω τα χέρια των ανθρωποειδών που τα απλώνουν παντού, ξανά και ξανά. Να ξέρουν όμως ότι τα απλωμένα χέρια κόβονται εύκολα! Δεν αντέχω, θυμώνω και απορώ με εκείνους που δεν έχουν να ασχοληθούν με κάτι και βρίσκουν ξένες υποθέσεις να ανακατέψουν.

Οι επιλογές στον άνθρωπο, τα συναισθήματα του και οτιδήποτε άλλο αποφασίζει να πράξει ή έχει πράξει είναι προσωπική του υπόθεση και αφορούν αυτόν και μόνο αυτόν. Δεν θέλει ούτε δικηγόρους ούτε δραγάτες. Αγάπη ναι, φίλους ναι, συμπαραστάτες επίσης. Υπάρχουν άνθρωποι που θα του πουν και μια κουβέντα παραπάνω, αυτός βέβαια θα τους ακούσει γιατί γνωρίζει ότι νοιάζονται αληθινά γι’ αυτόν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως απαραίτητα θα ακολουθήσει τις προτροπές τους ή τις συμβουλές τους, οι οποίες δεν αποτελούν δέσμευση, είναι όμως βέβαιο πως θα τους ακούσει προσεχτικά.

Την μίζερη ζωή των κακιασμένων και κατσιασμένων ανθρωποειδών που ασχολούνται με ξένες υποθέσεις, τα ψυχολογικά τους θέματα, τα κενά της άκαπνης ζωής τους και τα μπερδέματα που τόσο τους αρέσουν δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να τα λύσουμε εμείς. Εμείς απλά θα τους κάνουμε στην άκρη και θα τους στείλουμε να κρυφτούν στο σκοτεινό λαγούμι τους επειδή την ανθρώπινη αξία την αγνοούν παντελώς και αφού δεν την έχουν μάθει όταν έπρεπε, τώρα γι’ αυτούς δεν υπάρχει ελπίδα. Ας αράξουν επομένως στη σκοτεινή τους τρύπα και να ασχοληθούν με ότι τους παίρνει κι ότι δεν φτάνει το φτωχό τους μυαλό να το αφήσουν στην άκρη. Κι αν τα ανθρωπάκια αυτά θέλουν να ποντάρουν στα απόπατά τους είναι ελεύθερα να το κάνουν, άλλωστε η ζωή του κάθε ανθρώπου ανεξάρτητα σε ποια κατηγορία ανήκει, είναι καθαρά προσωπική. Να μην τραβούν όμως άλλους μαζί τους. Δεν τους φταίνε σε τίποτα να τους ποτίζουν από τη μπόχα τους.

Δεν αξίζει ο άνθρωπος να ασχολείται με την κατάντια τους που ως δεύτερη φύση τους έχουν την υποκρισία, την εγωπάθεια, την αχαριστία, τον φιλοτομαρισμό και κυκλοφορούν χωρίς ίχνος ντροπής. Είναι χάσιμο χρόνου, το μόνο δε, που τους αξίζει, είναι να τους σπρώξουμε πιο βαθιά στον βόθρο των αποπάτων τους.

Τις σκουληκαντέρες αυτές, που τη λέξη «άνθρωπος» τη γνωρίζουν μόνο ως κατηγοριοποίηση, να τους δείξουμε απλά την πόρτα εξόδου και να τους διώξουμε δια παντός από τη ζωή μας. Δεν γνωρίζουν και δεν υπάρχει περίπτωση να μάθουν ποτέ πως το να είναι κάποιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ κερδίζεται και δεν παραχωρείται γονιδιακά. Να τους απομακρύνουμε επομένως πριν μας δηλητηριάσουν με την κακία που κρύβουν μέσα τους. Μακριά από τα σκοτάδια τους, δεν μας αρέσουν και προπαντός δεν μας ταιριάζουν.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι παιδί του φωτός, αγαπά το φως μα πάνω απ’ όλα αγαπά να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και όχι ανθρωπάκι.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αρκετά περίεργες. Οι πιο πολλές από αυτές διακατέχονται από ψευτιά και συμφέρον. Υπάρχουν βέβαια και οι γνήσιες, οι αληθινές και ανιδιοτελείς. Είναι αυτές που δοκιμάσθηκαν σε βάθος χρόνου και άντεξαν. Προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι είναι μαζί μας, προσφέροντάς μας την ομπρέλα τους για να προφυλαχθούμε από τις μπόρες. Δεν μας βλέπουν ως υποψήφιο θύμα αλλά μας βλέπουν για αυτό που είμαστε, με τα καλά μας και τα κακά μας, εμάς που μπορούν να στηριχθούν πάνω μας, εμάς που δεν έχουμε να τους προσφέρουμε τίποτα άλλο παρά μόνο τη λάμψη μας και κυρίως την ομορφιά της ψυχής μας η αξία της οποίας είναι κατά πολύ περισσότερο από όσο κοστίζουν στο σύνολό τους τα υλικά αγαθά. Είναι αυτή η ομορφιά που γράφει μέσα στη ψυχή μας και είναι αμετακίνητη και ανεπηρέαστη από εξωτερικούς παράγοντες. Είναι το υλικό εκείνο που θεμελιώνει το ανθρώπινο κάστρο μας.

Το διάστημα από την γέννησή μας μέχρι τον θάνατο μας λέγεται ζωή η οποία είναι σύντομη και γεμάτη όχι μόνο από ευχάριστες εκπλήξεις αλλά και από πολλές δυσάρεστες καθώς και απογοητεύσεις. Όταν όμως οι απογοητεύσεις μας προέρχονται από κάποιον άνθρωπο, όση πίκρα κι αν νιώσουμε δεν πρέπει να χάσουμε το ηθικό μας και να αφήσουμε τον εαυτό μας να «πέσει κάτω». Πρέπει να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε δίπλα μας. Χωρίς καμιά αμφιβολία, υπάρχουν άνθρωποι πολύ καλύτεροι από εκείνους που μας απογοήτευσαν και μας πίκραναν. Είναι αυτοί οι οποίοι λένε ότι «θα είμαι δίπλα σου» και το αποδεικνύουν λόγω και έργω. Είναι αυτοί οι οποίοι αξίζει να είναι δίπλα μας και να είναι η στάση μας στο ταξίδι της ζωής.