ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΑ "Ελ – Μαρά " Διηγήματα

 

Γεωργία Καλαμποκά : Ελ – Μαρά

Εκδόσεις : Ατέχνως (https://ekdoseis-atexnos.gr/)

Είδος : Συλλογή Διηγημάτων 

Σκίτσο εξωφύλλου : Αλεξάνδρα Βαλαή

Η Γεωργία Καλαμποκά στο δεύτερο πεζογραφικό βιβλίο της ψηλαφίζει το χρόνο, πισωπατά κι αναδεύει μνήμες, έρωτες, οικογενειακές σχέσεις, μικρές και μεγάλες στιγμές, οριακές εμπειρίες.

Αναδύονται όνειρα και εφιάλτες, σπασμένες φράσεις και στεναγμοί, μια κίτρινη τριανταφυλλιά κι ένα μαύρο μαρτάκι, μια τσιγγάνα πριγκίπισσα που έφτιαχνε χαρταετούς, ένας δυσκολοδιάβα(σ)τος έρωτας, ο μονόλογος ενός χορταριασμένου σκαλοπατιού, το παράπονο της άκαρπης συκιάς της Μεγάλης Δευτέρας. Διηγήματα της απώλειας και της ανάγκης. (Από τον πρόλογο της Γιούλης Χρονοπούλου)

*****

Απόσπασμα : Ελ Μαρά (Αλυσόδετος Γυνή)

«Ξέρω», της έλεγα. «Μη φοβάσαι, βλέπω τις αλυσίδες σου, ακόμη και στον ουρανό μαζί σου τις πήρες…». Μα δεν της εξηγούσα, δεν της έλεγα, πως οι πεθαμένοι έχουν μόνο τη νύχτα και το χώμα δικά τους.

Όμως… Εσίμωσε πλέον ο καιρός. Τη γη είναι που τώρα σκιάζομαι. Το Κήτος, αν είναι να ‘ρθει, στο σύνορο στεριάς και θάλασσας, εκεί, με προθυμιά και τυφλωμένη θα με βρει. Μονάχα ένα τσούρμο λέξεις σέρνω˙ χοροπηδώντας σαν τελώνια με ακολουθούν.

Και θα διαβώ το σύνορο. Στον βράχο θ’ αλυσοδεθώ. Περσέας δεν υπάρχει. Ούτε ever after.

*****

Βιογραφικό Γεωργίας Καλαμποκά

Γεννήθηκα στην Λαμία. Μεγάλωσα στο χωριό Βελεσιώτες, Δομοκού.

Η μάνα μου, μου χάρισε απλόχερα ό,τι πλούτο είχε καταφέρει να συνάξει...

Τα τραγούδια και τα παραμύθια του τόπου μας καθώς και τις ιστορίες της από τον εμφύλιο...

Ο πατέρας μου τα στιχάκια του.

Σκωπτικά τις περισότερες φορές, άλλοτε πάλι γεμάτα παράπονο.

Σ΄ εκείνον τον ξηρό κάμπο, σ΄εκείνη την άνυδρη εποχή, κάπου στα σύνορα Θεσσαλίας με τη Ρούμελη, έσμιξαν μέσα μου οι θρύλοι, οι μύθοι και οι αλήθειες.

Σπούδασα τα μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είμαι καθηγήτρια και εργάζομαι στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχω δυο παιδιά την Αλεξάνδρα και τον Τίμο Βαλαή.

Το «Ελ-Μαρά» εκδόσεις «ΑΤΕΧΝΩΣ», που μόλις κυκλοφόρησε, είναι το δεύτερο πεζογραφικό μου έργο.Έχει εκδοθεί επίσης το μυθιστόρημά μου «Εμένα μου το ‘παν τα πουλιά»(εκδόσεις ΕΝΤΟΣ, 2011 και εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ 2018, εξαντλημένο ) , έχω συμμετάσχει στην ποιητική ανθολογία «Γράμματα της ποίησης» (εκδόσεις ΑΤΕΧΝΩΣ ), στη συλλογή ποιημάτων και διηγημάτων «Σκληρός Απρίλης 2020 μ. Χ.και έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή «Τ΄Αγίνωτα» εκδόσεις ΑΤΕΧΝΩΣ, δυο ποιήματα της οποίας μελοποιήθηκαν από τον τροβαδούρο μας Ορφέα Περίδη.

Poems of Shahid Abbas from Pakistan

"Future"

We are universe's future
Needed time to grow
To flourish
To be educated
Not destroyed
You evil ones
Stop your vile urge
To purge all whom you deem unworthy

We are not the spoils of your unhinged animus
Your ego demands these monstrous acts

We are the innocent
We are your future

Kill us
Kill hope

You will see
In the rising flood of change
Our blood
You will hear forever
The silent screams of babies burning in your flames

You will have nowhere to run
You will never more
Be free of evil coursing through your veins...........

©® shahid Abbas

****

"Homeless"

We are homeless
No shelter found under the naked sky
Our army is weak
Defending the indefensible

We are sick
Our elders worry
While kids scurry to and fro and poor widows cry alone

The fields lie fallow in the cold
We feel alone
No welfare state
nor bon vivant political leaders able to help

We are homeless
Thrown from our abode
Our place of refuge
Our very identity lost

We go to pieces as our kids go to seed
Animals and birds die scrounging for a bit
Yet isn't we who created fertile ground for another extinction

People are shameless
We are homeless
But we will forever remember the jokers
Who enjoyed burning us to the ground

©® Shahid Abbas

****

" Precious Gift"

On my birthday today
She gifted me her faithfulness
And made me the king
With such a beautiful ring
We used to stay away
On a different way
She met me
On the map of universe
And called me
Oh dear
I have something to say
I love you
There is no gift precious than this
Giving me happiness and bliss
She is the Royal Stone in my heart
We have a promise not to part..

©® Shahid Abbas

****

Shahid Abbas is a poet and writer, he was born in a village karapla 421 GB, Tandlianwala Faisalabad Pakistan. He is author of " Words From Nature". Also he is a co Author of a haiku book" We Speak In Syllables" and 7 other.

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ "ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ"

Γελούσανε ειρωνικά,
λέγοντας ιστορίες με φαντάσματα
που κανείς τους δεν πιστεύει.
Τους άκουγα χωρίς να μιλώ,
χωρίς διάθεση ν' αποκαλύψω
το δικό μου τρανταχτό επιχείρημα:
Να εξακολουθούμε να 'μαστε μαζί,
όσες φορές
κι αν μ' έχουνε
σκοτώσει.

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Πίνακας : The Old Guitarist, 1903 by Pablo Picasso

Από https://www.pablopicasso.org/

Προκήρυξη Πανελληνίων Μουσικών & Ποιητικών Διαγωνισμών της Χ. Ο. Ν (Χορωδία Ορχήστρα Νέων) —2022

 

Προκήρυξη Πανελληνίων Μουσικών & Ποιητικών Διαγωνισμών της Χ. Ο. Ν (Χορωδία Ορχήστρα Νέων) —2022 

Η ΧΟΡΩΔΙΑ & ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΝΕΩΝ (Χ.Ο.Ν.) προκηρύσσει για το 2022 τους 36ους Πανελλήνιους Μουσικούς & Ποιητικούς Διαγωνισμούς από 1 έως 10 Ιουλίου με σκοπό την αναβάθμιση της Μουσικής και Ποιητικής παιδείας, την ανάδειξη των νέων ταλέντων και καλλιτεχνών. 

Οι κατηγορίες που διαγωνίζονται είναι οι εξής: 

Α) ΠΟΙΗΣΗΣ 

Β) ΣΥΝΘΕΣΗΣ 

Γ) ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ -ΕΓΧΟΡΔΩΝ (πιάνου, κιθάρας, βιολιού κλπ.) 

Δ) ΠΝΕΥΣΤΩΝ (φλάουτο, σαξόφωνο, τρομπέτα κλπ.) 

Ε) ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ (κλασσικού, ελαφρού, δημοτικού κλπ.) 

ΣΤ) ΧΟΡΩΔΙΩΝ (Βυζαντινών, παραδοσιακών, σχολείων, πολ. φορέων, ωδείων κλπ.) 

Η) ΟΡΧΗΣΤΡΩΝ (κλασσικών, σύγχρονων, παραδοσιακών κλπ.) 

ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ ΘΑ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΕΩΣ ΤΕΛΗ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ Χ. Ο. Ν., 

ΔΕΛΦΩΝ 6, ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ, 175 63 

Για περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα:. 210 9835767 και 6944287628 στο E-mail: xonhellas1984@hotmail.com και στην ιστοσελίδα: wwe.xonhellas.gr Σελίδα στο Facebook: Χορωδία Ορχήστρα Νέων — ΧΟΝ 

Μετά τιμής, 

Ο Πρόεδρος της Χ. Ο. Ν. 

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΕΚΚΑΣ 

(Συνθέτης -Μαέστρος) 

Βαλέριος Νατσκέμπια 

(Λυρικός Τενόρος, Λογοτέχνης, Έφορος Ποίησης Χ. Ο. Ν.)

ΜΕΛΗ ΦΩΤΙΑΔΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

"Φόνισσα μάνα πώς μπορείς και ήλιο αντικρίζεις,
πώς αγναντεύεις ουρανό έχεις σταυρώσει τον Χριστό"
Κοράκια τώρα τριγυρνούν και μοιρολόγια λένε,
για μία μάνα άπονη κραυγές την νύχτα καίνε.
Η αγκαλιά σου μισητή και η καρδιά σου πέτρα,
κίβδηλα δάκρυα σκόρπισες σαν δηλητήριο πότιζες.
Λατρεύεις θάνατο εσύ και του κερνάς μικρή ζωή,
τυραννικά στον χάροντα το κάθε σου παιδί.
Η μάνα είναι Κυριακή,είναι η ίδια η προσευχή,
μεταλαβιά και αντίδωρο της σάρκας η πνοή.
Από ψηλά που σε θωρούν τα 3 αγγελούδια,
μαργαριτάρια δάκρυα στάζουν για να θυμάσαι
πόσο πανούργα ήσουνα "μια Μήδεια σωστή"
Στολίστε υφάντρες του ουρανού δώμα να ξαποστάσουν,
της αδικίας το νερό ξανά μην δοκιμάσουν.

~Μέλη Φωτιάδου~

H φωτογραφία είναι από το https://gr.pinterest.com/

ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ "Ανάμεσα στα λόγια σου"

Αγαπώ τα σημειώματα. Εκείνα τα τόσο δα μικρά γράμματα, που δεν έχουν ανάγκη γραμματόσημου για να βρουν τον παραλήπτη. Τα βρίσκει αυτός κάπου στο δρόμο του.

Όχι σε κάποιον απ’ τους μεγάλους δρόμους με όνομα ασήμαντο ή σπουδαίο και προθέσεις και φιλοδοξίες ακόμα μεγαλύτερες. Ούτε σε κάποιον απ’ τους μικρούς, εκείνους τους χωματένιους με τις λούμπες. Ούτε σε τίποτα σοκκάκια ξεχασμένα από καιρούς πειρατικούς.

Τα βρίσκει ανάμεσα στα κουρασμένα του παπούτσια και τα μπερδεμένα δάχτυλά του. Λέω για κείνες τις μικρές διαδρομές της καρδιάς μες στα γνώριμα, τα καθημερινά, τα τετριμμένα.

Είναι παντού. Γι’ αυτό τα λατρεύω.

«Η ζωή συνεχίζεται με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα μπροστά! Με την καρδιά ανοιχτή και τα χέρια απλωμένα. Μ’ ένα φιλί στο μάγουλο, με το άγγιγμα στον ώμο, με την κουβέντα τη ζεστή, την αγκαλιά πριν πέσεις. Η ζωή συνεχίζεται στη γέννηση, στο θάνατο σε κάθε αρχή και τέλος. Έχει αυτή τον τρόπο της πάντα να ξεφυτρώνει και να γιατρεύει απαλά, αυτό που την πληγώνει»1, διάβασα στο χρονολόγιό σου ανήμερα στη γιορτή της ποίησης και χτύπησα την κόκκινη καρδούλα που φωνάζει «τέλεια». Από κάτω σχολίασα, «Ισχύει...» μ’ ένα χαμόγελο παιχνιδιάρικο. Γιατί έτσι είναι. Καλύτερο σημείωμα τέτοια μέρα δεν μπορούσα να βρω. Έπρεπε να στο πω αυτό. Άρπαξα το κινητό μου περήφανη για να σου φωνάξω πως είσαι «ο πιο καλός ο μαθητής»2 κι εγώ η τυχερή δασκάλα σου, που σ’ είδε να προκόβεις.

Δεν το σήκωσες. Σιγά την πρωτοτυπία! Εξάλλου, την ίδια μέρα έχει διεθνώς την τιμητική του κι ο ύπνος. Έβαλα τα γέλια. «Α, ρε Χρήστο! Πειραχτήρι κλασικό εσύ αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω» σκέφτηκα. Είχα σκοπό να στη βγω. Δε θα μου τη γλύτωνες. Ανάρτησες τα ρομαντικά μες στο μαύρο βράδυ κι έχει φτάσει μεσημέρι και δε λες να ερμοξυπνήσεις.

Τι γέλιο που έκανα! Σε καλό μου! Είναι απ’ τις φορές που αναγνωρίζω την αξία της ηχομόνωσης. Σε σώζει απ’ τα περίεργα ώτα, που ακοίμητα περιφρονούν κάθε όριο και τοιχίο. Πήρα, ξαναπήρα εξαντλώντας το μουσικό σήμα που λατρεύεις: all we are is dust in the wind3. «Μ’ έπνιξες στη σκόνη!» φώναξα γελώντας. Σήκωσέ το επιτέλους! Αλλά εσύ, πού τέτοιο πράμα! Μεγάλη πλάκα!

Δεν είχα παρά να σου γράψω ένα μηνυματάκι να ψοφήσεις απ’ το γέλιο, αφιερωμένο εξαιρετικά στη μέρα. Το σχολιαστικό χιούμορ, το ξέρεις δα, είναι ο κοινός μας κώδικας.

«Τι θα γίνει, ρε Χρήστο;» σου έγραψα. «Έχεις σκοπό να γιορτάζεις όλη μέρα το Μορφέα σήμερα; Έπος πολύστιχο θα πλέξω, έτσι που το πας, να δοξάσω την ποίηση». Έδωσα ακολούθως απαλά δια της αφής μου την εντολή να φύγει το αστειάκι μου, γελώντας για το θρίαμβο που σημείωσα. «Επιδόθηκε» έγραψε η οθόνη. Δεν είχα παρά να περιμένω τα γέλια και τα πειράγματά σου.

***

Όταν έμαθα ανήμερα του Ευαγγελισμού πως η Κυρά των Κρίνων σ’ είχε δεχτεί στο μυριστό της Περιβόλι, όπου οδύνη, θλίψη και στεναγμός δεν υπάρχει, έμεινα άναυδη.

Το μήνυμά μου, παιδί μου, δε θα το πάρεις ποτέ. Ψευδής η πληροφορία, που μου έδωσε η κινητή τηλεφωνία. Ή μάλλον, αναληθής. Το αστειάκι μου, ανέκδοτο που πάγωσε.

Το πρώτο που έκανα ήταν να κλειδώσω το μαύρο για πάντα στην κάρτα μνήμης. Φοράς μόνο λευκά πια και κινείσαι με ταχύτητα φωτός στου αιώνος την απεραντοσύνη.

Μετά έπιασα μια σελίδα, λευκότερη κι από σένα, έγραψα επάνω μ’ ανεξίτηλο μελάνι «Η ζωή συνεχίζεται...» αντιγράφοντας την ανάρτησή σου λέξη προς λέξη.

Σαν τελείωσα την επιστολή μου, την έκλεισα σ’ ένα φάκελλο γαλάζιο στο χρώμα τ’ ουρανού. Απ’ έξω έγραψα τ’ όνομά σου, παιδί μου: Χρήστος. Άνοιξα τις ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ σου και το εναπόθεσα εκεί, ανάμεσα στα λόγια σου.

1. Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Αφιερώσεις» του Χρήστου Ηρ. Πέντσιου

2. Στίχος από το τραγούδι «Ο μαθητής» που σύνθεσε ο Γ. Ζαμπέτας σε στίχους του Χαρ. Βασιλειάδη (1968)

3. Στίχος από το τραγούδι των Κάνσας «Dust in the wind» για το άλμπουμ τους Point of Know Return (1977)

Από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων και ποιημάτων της Σοφίας  Δ. Νινιού «Απουσίες και Πορτραίτα»

http://sophianiniou.blogspot.com/

Πρώτη δημοσίευση https://www.logografis.gr/

Ανθούλα Δανιήλ: Λία Σιώμου "Της ζωής και της αγάπης, Ποίηση 1995- 2011" Εκδόσεις Ελευθερουδάκης, 2022 - ΚΡΙΤΙΚΗ

 

Ω, κόρη με τον άνεμο

που σεργιανάς μπαλάντες

στα περιγιάλια του νοτιά

στα μύρα της βροχής

σύρε χορό τις θύμησες

και μέθα με τις χάρες

στο μάγεμα της μουσικής

η ανάσα της ψυχής

Έτσι σαν τους αρχαίους ποιητές επικαλείται τη Μούσα η Ποιήτρια, παίρνει τα σύνεργα και τα φτερά της και γράφει. Είναι η Λία Σιώμου∙ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, έγινε χημικός και μετά συνέχισε στην Αμερική σπουδές ανώτατες κι άλλες κι άλλες. Εργάστηκε σε πολλά πανεπιστήμια. Τι θα σπούδαζε αν ξαναγεννιόταν; Φιλολογία! Γιατί; Γιατί αγαπάει την Αττική, την Ελλάδα όλη, αλλά την Αττική πιο πολύ για τον ήλιο, τη θάλασσα και το φως. Για την τέχνη και τον πολιτισμό που η αττική γη γέννησε. Για τα μυριστικά της χόρτα, τις ρήγανες και τα θυμάρια που σου θυμίζουν πως η αγάπη για τη ζωή και την τέχνη γεννήθηκε εδώ.

Με τη σκέψη αυτή, με τις λύπες και τις χαρές που της έτυχαν, η Σιώμου έγραψε και εξακολουθεί να γράφει. Επτά ποιητικές συλλογές της δείχνουν την αδιάσπαστη συνέχεια της παραγωγής της, αποτέλεσμα της βαθιάς αγάπης της για ποιητική έκφραση. Επιφανείς του χώρου έχουν εκφραστεί θετικά, επαινετικά, ενθουσιαστικά για την ποίησή της, η οποία ξεχειλίζει από συναισθήματα. Επαίνους εκφράζουν ο Αθανάσιος Ζέρβας, ο Θανάσης Νιάρχος, ο Γιώργος Βέης, ο Σαράντος Καργάκος, ο Κυριάκος Ντελόπουλος.

Η Σιώμου είναι μία λυρική ποιήτρια, η οποία δεν στέκεται στις ταμπέλες και δεν παρακολουθεί τα ποιητικά ρεύματα πώς πάνε κι έρχονται, τα κινήματα πως έρχονται και παρέρχονται και εκείνα που παρέρχονται και πάλι επανέρχονται. Ερήμην όλων και όποιων ανανεώσεων η Σιώμου γράφει με την καρδιά της, στον ρυθμό που εκείνη της υπαγορεύει∙ γράφει έτσι όπως νιώθει. Είναι πηγαία ποιήτρια και πριν από την όποια τεχνική –απέκτησε ή όχι- έχει ποιητική διάθεση. Έχει διαβάσει ποιητές και έχει συγκινηθεί.

Όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης Να ’χεις ή όχι γράψει ποιήματα δεν έχει τόσο σημασία όσο να ’χεις παθιαστεί, σκιρτήσει γι’ αυτά που, έτσι κι αλλιώς, οδηγούν στην ποίηση∙ και η Σιώμου ζει για να μεταγράφει σε ποίηση όλα εκείνα για τα οποία σκιρτά και παθιάζεται.

Ο ογκώδης τόμος περιλαμβάνει τις ενότητες: Σπονδή Ονείρου, Εν Γη Ερήμω, Μαγιοστέφανο, Attica, Εις Μνήμην Ουτοπίας, Ερωδιού η Κατοικία, Αλκυονίδες. Κάθε μία από αυτές τις ενότητες ή, καλύτερα, παλαιότερες συλλογές, που σ’ αυτόν τον τόμο επανέρχονται, χωρίζεται σε άλλες μικρότερες, τακτοποιημένες καλλιγραφημένες, συναισθηματικά φορτισμένες.

Στο πρώτο ποίημα της συλλογής η ποιήτρια μας ενημερώνει για τις ενέργειες που έκανε και τι μέλλει να κάνει. Το χρέος της στην αγάπη∙ αυτό θα κάνει. Με μία ελυτική επίδραση – «με του λύχνου νυχτέρι» κατά το «με το λύχνο του άστρου τους ουρανούς επήρα» προβαίνει στις προγραμματικές της δηλώσεις:

«Δε θα δώσω ούτε λίγη/ σημασία στο τίποτα/ στη ζωή μου έταξα/ Και θε να βρω χαρά στο απλό το τριφύλλι/ σε πελάγου πνοή».

Κάπως έτσι και η αρχή έγινε.

Η μακρά ονειροδρόμος εξομολόγηση θα τελειώσει με θλίψη. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις και η ποιήτρια εκεί θα νιώσει την πρώτη της πληγή:

Κυλάνε τα χρόνια κι η ζήση μας χάνεται

και μόνο στη σκέψη το όραμα ζει.

Τραγούδι του γκιώνη το κλάμα στο λιόγερμα

και μητ’ ένα αηδόνι για μας τραγουδεί.

Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το ποίημα «Φεγγαρόσκονη» με τη νοσταλγική περιπλάνηση σ’ έναν κόσμο που δεν ανταποκρίθηκε. Δεν απέχει πολύ από την Σαπφώ που και εκείνη ξαγρυπνά μόνη, κοιτώντας τον ουρανό και το φεγγάρι:

Δε με σεργιάνισες απόψε στο φεγγάρι.

Κι ήταν ολόγιομο κι είχε μια τόση χάρη.

Δε μου τραγούδησες απόψε την μπαλάντα.

κι ήταν η νύχτα μαγική, ήταν γεμάτη άστρα.

Η Σιώμου ενώ πατάει γερά στη γη, πετάει στους ουρανούς κι από εκεί ψηλά επισκοπεί τα ανθρώπινα. Η ποίησή της είναι γεμάτη από χριστιανική αγάπη, αλλά και θλίψη, έστω και αν μεταπλάθει δημιουργικά τον θρησκευτικό μύθο, όπως συμβαίνει στα ποιήματα «Του παραλυτικού», «Πού έδυ σου το κάλλος;» και σε άλλα. Θα ήθελε αλλά δεν μπορεί να διορθώσει τα λάθη. Να τα επισημάνει μόνο μπορεί.

Η Σιώμου εναλλάσσει ποιήματα με πεζά, αλλάζοντας ρυθμούς αφήγησης, ρυθμούς αναπνοής, για να δώσει στο επιφώνημα της ψυχής το ανάπτυγμα το ικανό να αποδώσει κάθε απόχρωση συναισθηματική, κάθε πικρή σκέψη και γεύση, όπου πάσα φενάκη απέπτη, όπως έλεγε ο Ανδρέας Εμπειρίκος:

Περί ποιήσεως, λοιπόν

Ρούχα πλυμένα απλωμένα στο σχοινί

να στεγνώσουν στον άνεμο, στη ζέστη του ήλιου.

Και τ’ άπλυτά μου ποιήματα

εκδοθέντα στη γνώση του αδιάφορου κόσμου.

Για να τα σχολιάσουν γνωστοί και άγνωστοι.

……………………………..

Για να μαδήσουν φτερό φτερό τις επωμίδες αίγλης

από τους δήθεν αδύναμους ώμους μου.

Είναι φανερή η πικρία για κείνο που με τόσο κόπο γέννησες και τόση ευκολία οι άλλοι διαβάζουν ή δεν διαβάζουν ή λένε πως διαβάζουν.

Άλλοτε είναι αναλυτική, δίνει χώρο στις σκέψεις να αναπτυχθούν, άλλοτε γίνεται συνοπτική, επιγραμματική, η ορθολογιστική σκέψη κερδίζει μέσα από την υπόθεση όπως στη στερεομετρία, έστω σημείο χι στο κενό π.χ. ή με τα λόγια της ποιήτριας:

Εξ ορισμού η ουτοπία δεν έχει τόπο να σταθεί.

Απλώς, οι άνθρωποι στηρίζονται πάνω της.

Γιατί, όπως και να το κάνουμε είναι καλύτερα να ζούμε με την αυταπάτη πως υπάρχει κάτι που δεν υπάρχει, παρά με τη σιγουριά της ανυπαρξίας του. Άσε στις αυταπάτες μου, γράφει ο Ούγος Φώσκολος.

Από στερεομετρία ξέρει καλά ο ποιητής: Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της. Και η Σιώμου φαίνεται πως καλά τον έχει καθίσει βαθιά στην καρδιά της. Ποιον; Όλους:

και ιδού άλλο παράδειγμα

Μια πεταλούδα έγειρε /στου νούφαρου το μίσκο

κι ο γλάρος που ταξίδεψε/ στην άκρη τ’ ουρανού

λες κι έσυρε τη σκέψη σου/ στον ελαφρύ του ίσκιο

κάτι λογάκια σου γλυκά / στα τρίσβαθα του νου

Και ποιος δεν ένιωσε εδώ, σ’ αυτούς τους στίχους, το σκούντημα του Διονυσίου Σολωμού;

και μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,

έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια,

που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο…

Κορφολογώντας από τον μέγα θησαυρό, το όνειρο που γράφει ύμνους, το άπειρο και την υπόστασή του, και από εκεί, από το άπειρο, πάλι στο εδώ της Αττικής και της γειτονιάς, στην «Πέλοπος 21», με τα χορτάρια τα απλά «τα μέρη τα παλιά τα χιλιοπατημένα», τα θυμάρια, τις παπαρούνες, τα στάχυα των αγρών, «το κουλούρι το σουσαμωτό φρέσκο απ’ το φούρνο και ζεστό». Η Σιώμου σε όλα τα ποιήματα της υμνεί τη ζωή και τα αγαθά της, τα απλά και καθημερινά και σ’ αυτό μας θυμίζει τον Γιάννη Ρίτσο στην Ποίηση του οποίου και τα πιο ασήμαντα πράγματα εξαγιάζονται. Είναι οι φορείς μιας παράδοσης και αυτήν την παράδοση η ποιήτρια την συνεχίζει.

Τα ποιήματα έχουν τοπόσημο συχνά αμερικανικό:

Long Island, York River,Chesapeake, Singer Island, Palme Beach Florida καιημερομηνίασύνθεσης. Με άλλα λόγια γράφει ποίημα, του δίνει όνομα, τόπο και τον χρόνο, κάνει αυτό που συμβουλεύει ο Γιώργος Σεφέρης:

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο τη μέρα τ᾿ όνομα τον τόπο και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Πού; Στην αγκαλιά της θάλασσας της πανδέγμονος, όπως λέει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αυτής που δέχεται τα πάντα. «Μποτίλια στο πέλαγο» θεωρεί ο Σεφέρης το ποίημα, αυτό που η Σιώμου αναλύει: στους φίλους που το δίνεις με αφιέρωση κι αυτοί δεν το διαβάζουν. Εκείνη όμως δεν το βάζει κάτω:

Τράβα κι εσύ καρδιά κουπί/ στου ονείρου τη χρυσοπηγή./ τράβα κουπί στο ποθητό/ της μοίρας σου ήτανε γραφτό.

Η Λία Σιώμου σπούδασε μια ορθολογιστική επιστήμη, μας το είπε στο αφτί του βιβλίου της. Μέσα της όμως είχε ένα ηφαίστειο που κόχλαζε και εκτίναξε τη λάβα σε ποιήματα.

Όπως είπα και στην αρχή, δεν ακολουθεί θεωρίες και σχολές. Ακολουθεί την καρδιά της, φέρνοντας τη λυρική ποίηση στη πρώτη αρχή της, στα πράγματα που αγγίζει και νιώθει και στα συναισθήματα της που είναι ποταμός ορμητικός.

Το βιβλίο της, τόμος συγκεντρωτικός, υποθέτω, κοσμείται από πολύ ωραίες εικόνες. Ακόμα και η γραμματοσειρά είναι και αυτή «λυρική», οπτική έκφραση της ψυχής της. Δεν θα σταματήσει να δημιουργεί. Γεννήθηκε για αυτό. Την συγχαίρω από καρδιάς και τελειώνω με το παρακάτω τετράστιχο, που ταιριάζει της Αθήνας αλλά και κάθε τόπου:

Πες το τραγούδι που μια κιθάρα

γλυκοτραγούδαγε τις βραδιές

μη και σιγάσει του νου η αντάρα

μη και στερέψουνε πια οι πηγές

Προβλέπω πως οι πηγές δεν θα στερέψουν και θα έχουμε κι άλλους εύχυμους καρπούς.

Ανθούλα Δανιήλ  - 19 Μαρτίου 2022

Πρώτη δημοσίευση εδώ : https://www.periou.gr/

ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ "Χωρισμός"

II

Απλά, με χάρη
Υποκλίθηκε κι
Αποχώρησε

Ο έρωτας
Μ'υπεροψία
Κατέγραψε
Την ήττα

Ύστερα έσκυψε
μάζεψε την καρδιά
και την έβαλε
στην άκρη

Ποίημα & φωτογραφία Σοφία Δ. Νινιού

ΜΑΡΙΑ ΒΙΤΣΑ - ΣΟΥΛΙΩΤΗ "ΦΙΛΑΣΘΕΝΗ ΕΙΡΗΝΗ"

Φιλάσθενη εκ γενετής
θήλασες μαύρο γάλα
χόρτασες με πικρό ψωμί
στη δίψα σου χολή και ξίδι
Κατά ριπάς σε σημαδεύουνε
χαίνουσα πληγή κατάστηθα
κακοφορμίζει χρόνια
Κρέμεσαι σαν ανάμνηση
στη μισογκρεμισμένη σκάλα
Κείτεσαι στα ερείπια
ακέφαλη χαρά
ποιος να σε κλάψει τώρα ;
Μάνα που κοιλοπόνεσες παιδιά
μετέωρη η αγκαλιά
κρύβεσαι ντροπιασμένη
Ειρήνη…
ψέλλισαν τα όνειρα
με μάτια αγριεμένα
Ειρήνη…
η αθωότητα που παραδέρνει άστεγη
Ειρήνη…
η ανέστια προσευχή σε επιτάφιο θρήνο
Ειρήνη...
κι έγιναν τα γράμματα καρφιά
και σφράγισαν τα χείλη

Άνοιξη πάρα λίγο γύρω μας

Μαρία Βίτσα -Σουλιώτη

Η φωτογραφία είναι από https://tomorrownews.gr/

Poems by Nguyen Dinh Tam – Vietnam

 

ASPIRANT

Floating with the clouds

The sea forgets that it is salty

I forgot my white hair

Deep blue, to aspire extend endlessly

***

DURING THE NIGHT

There are birds tonight sleeping

In the middle of non-stop waves

There are eyelashes closing tonight

The heart is still beating evenly

There are words up tonight

Wake up for one love

***

SALT FLAVOUR

Wake up with the sea for a lifetime

Come with me back to sleep

The wave of incarnation on the field dreamed of salty

Sea - and me - and you

Crystallized into salt particles of life

***

WAIT UP MOONLIGHT

The moons are waiting for a moon

The night of the night of the sea was startled

I dreamed of treading on sand

Moon womb, flushed between immense

The magical moment of Heaven and Earth sublime

Loving too much is the face glowing

The generous night gave me the wave

Blame yourself on the two sides of the moon

***

THE WORDS OF THE SEAGULL

Does not have a self-propelled birds their children from high cliffs into the sea

Mommy's darling

Only me seagull

It's time for I must to push me out of the nest

Don't snuggle in my chest

Don't look at the tears in my eyes

You have to jump into the sea

May be in great danger

But you have to live

You will live

And you will live on your own

That's the confident instinct of courage

Are your only living environment

Of our seagulls

In that place there will be fishermen

There are those sailors

Our good friends

They will welcome you like brave warriors

They love you with the love of the sea

Where you have a free sky

Satisfy passion, desire

Come on, my dear you!

Let's start

Plunge

Spread wings

Flapping wings

And I bet my life on the seagulls.

***

NGUYEN DINH TAM’s biography

* Former Lecturer, Head of the Division "Engine - Thermal Equipment" Vietnam Maritime University.

* Member of Vietnam Writers Association.

* Member of Vietnam Overseas Study Association.

* Member of Hai Phong City Writers Association.

* Prize:

+ Year 2015: First prize in the literary contest organized by the Vietnam Writers' Association and Ministry of Communications and Transport organized in 2014-2015 to celebrate the 70th Anniversary of the Ministry of Communications and Transport, with the epic "Wake up with the sea".

+ 2016: First prize in the poetry contest “55 years of Land and People” Ngo Quyen District, Hai Phong City.

+ 2017: Award "Ten years of good poetry" by the Teachers Association of Hai Phong City (2007 - 2017).

+ 2018: Nanum Literary award, Korea (Nanum Literary Award).

+ 2019: Nationwide Poetry Competition Award " Hai Phong - A Rising Aspiration”.

* Published Poetry Artworks:

- Waves in Autumn - Hai Phong Publishing House - 1982

- Love of the sea - Writers' Association Publishing House - 2005

- Wake up with the autumn - Writers Association Publishing House - 2012.

- Wake up with the sea – Maritime Publishing House – 2015

- A time of the sea - Poetry and epic poetry - Writers' Association Publishing House – 2017.

- Purple sunset Lan Chau - Writers' Association Publishing House - 2018

- Words of Seagulls – Writers Association Publishing House – 2021

* Many poetic artworks have been introduced in foreign literary magazines: Korea, Romania, Nepal, Italy, Russia, Pakistan, India, Association of World Witers - AWW, Anthology of Poetry, Asian Literature...

ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ "ΟΤΑΝ ΦΥΣΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ"

Όταν φυσά ο άνεμος μέσα στην κρύα νύχτα
κι αδόξαστα τα σώματα τυλίγονται τις μοίρες.
Όταν με μάτια αδειανά κοιτάμε τα ουράνια
κι απύθμενοι οι λογισμοί με τον Θεό γροικιούνται.
Φορέματα αλαβάστρινα ντύνονται του Άδη οι κόρες
και πετρωμένες οι καρδιές γυρεύουν τη γαλήνη.
Φόρος απλήρωτος,πικρός η δόλια ύπαρξή μας
κι η θλίψη άγρια αντηχεί στο ξέσπασμα του ανέμου.
Και σπάζουνε φριχτά, πνιχτά τ’ αγάλματα εντός μας,
που αιώνια πλάι πλαγιάζουμε μέσα στην ίδια πίκρα
κι οι μέρες όλες δανεικές και λαβωμένες κι άδειες.
Τρέμουνε οι ωκεανοί το οργισμένο κύμα
και οι πύλες όλες άφαντες στου ουρανού το βλέμμα.
Κι αναρωτιούνται τα θεριά γιατί στον κόσμο ήρθαν
και τυραννιούνται άδικα μαζί με τους ανθρώπους.
Κι απάντηση ποτέ καμιά κι η ανάσα μαύρο αίμα
που τους λυγά τα σωθικά και τυραννάει το δάκρυ.
Κι οι μέρες όλες άστατες ξοδεύουνε το φως τους,
διαβαίνουν ύπουλα, κρυφά με κοφτερά μαχαίρια
και δένουνε τα σώματα επάνω στις λεπίδες.

Ιωάννα Αθανασιάδου

Πίνακας  Dance of the Wind and Storm by Thomas Blackshear
Από http://www.greenwichworkshop.com/

ΧΑΡΟΥΛΑ ΦΡΑΓΚΟΥ " Εαρινές προσδοκίες....."

Δεν ζητώ παρά ένα κομμάτι ουρανό
να πιστέψω στο μπλε του Μάρτη
Λίγο πράσινο......
Να ξανοίξουν
το γκρίζο της πάχνης
εαρινές αλλαγές....
Δεν αρκεί το κόκκινο του έρωτα
παράσημο του Φλεβάρη
όταν ακόμη κρατά το λευκό
στο βουνό και σε παγώνει..
.
Τράβηξα την κουρτίνα
της δυσθυμίας μου
Στο χυμένο μωβ της δύσης
μέτρησα απώλειες....
Ευτυχώς άφησε το πορτοκαλί
η Ανατολή και....
μια υπόσχεση ελπίδας
να μου κλείνουν το μάτι...
.
Ελπίζω να μπει κάποια τάξη
στην παλέτα των χρωμάτων
σε λίγο ξημερώνει Άνοιξη !!
.
Χαρ@ Φ. 27/5/2022 ( Ηδύαλγο άγγιγμα)

Η φωτογραφία είναι από το https://www.pinterest.es/

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ "Αντιγραφές και Αναπλάσεις"

Πίνακας : Salvador Dalí - Η εμμονή της μνήμης

Και καθώς βλεφάριζε η αναδρομάρισσα μνήμη
σε νύχτας αναγνώσματα κι αντιγραφές της μέρας
κι ανάδευε λαθέματα, ισχυρισμούς και προσωπεία,
αποθυλάκωνε προσαρμογές, συμβιβασμούς και θέσεις ,
στιγμάτιζε ελαφρότητες, μετανιωμούς και ρήξεις
κι απέφευγε γυρίσματα, παραδοχές και υπερβάσεις
να είναι άρνηση η φυγή στο λάτρεμα των μύθων,
διακόνεμα και θέσπισμα η λύτρωση στη λήθη.

Σπονδή ζωής ο χρόνος και μνημόνευση αρχών,
τα όνειρα πρωτόφαντα στην έπαρση της δημιουργίας,
δοξαστικοί οι σχεδιασμοί στην ανάπλαση της συνήθειας,
να είναι της ιστορίας η δόμηση αξιακή και ακραιφνής
με πίστη και οράματα, της μίμησης αποδρομή κι ανάπλους,
οι σκέψεις συνομίλημα, ο λόγος και οι πράξεις κοινωνία
αγλάισμα της ύπαρξης κι απάνθισμα λειτουργίας,
να είναι το αύριο στάθμισμα χρέους και κληρονομιά.

Μοναχικοί περπατητές σε πολυσύχναστους δρόμους,
σιωπηλοί συνοδοιπόροι σε άσκεπες και γκρίζες εποχές
πεζεύουμε τις μέρες μας στ' απόσκιο της αποχής
και πρόκριτοι μελετητές συμπράξεων και μαρτυριών,
στοιχειώνουμε το παρελθόν, ανιχνεύουμε το μέλλον
και στην επώδυνη μοναξιά της γνώσης και ομολογίας,
στρατεύουμε τη συνείδηση και το δόκιμο προβληματισμό,
την ιστορία κοινή να συντάξουμε με ήθος και σεβασμό.

25-3-2022

ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΠΕΛΙΤΣΟΣ "Η αλειτούργητη Ευαγγελίστρια που έγινε σχολείο"

 

- Στη Μεγάλη Μαντίνεια Αβίας της Δυτ. Μάνης υπάρχει ένα μεταβυζαντινό ναόσχημο κτίριο του 18ου αιώνα, μονοκάμαρο, σταυροειδές με τρούλο, όπου ως το 1961 στεγαζόταν το σχολείο του χωριού. Σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει στο νότιο τοίχο του, ανακαινίστηκε μεταξύ των ετών 1743 (αψμγ΄) και 1753 (αψνγ΄) από τον ιερομόναχο Χρύσανθο και ήταν αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου:

+ ΑΝΑΚΕΝΙCΘΙ ΟΥΤΟC Ο ΘΙΟC ΚΕ ΠΑΝCΕΠΤΟC

ΝΑΟC ΤΗC ΗΠΕΡΑΓΙΑC ΘΕωΤΟΚΟΥ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙCMOC –

EIC αψμγ΄ ΚΕ αψνγ΄ ΕΤΕΛΙΟΘΙ –

Χρύσανθοc ιερομόναχοc

Η ανακαινισμένη Ευαγγελίστρια και στο βάθος ο ναός της Κοίμησης

- Το κτίσμα συνοδεύει ο θρύλος πως κτίστηκε για ναός αλλά μαγαρίστηκε από κάποιο θανατικό και δεν λειτουργήθηκε ποτέ. Το θρύλο αυτό είχα αποδώσει λογοτεχνικά στο παλιό μου διήγημα: "Ο τελευταίος ηγούμενος". Οι κάτοικοι ανέγειραν παραδίπλα άλλον ναό, της Κοίμησης Θεοτόκου, που μέχρι σήμερα αποτελεί την ενορία του χωριού. Ο αλειτούργητος ναός είναι από τα παλιότερα κτίσματα του χωριού.

Το εθνόσημο/θυρεός του Όθωνα. Διακρίνονται τα χαράγματα [ΟΘΩΝ ΒΑΣΙΛΕΥΣ] ΤΗΣ ΕΛΛΑΔ, Π. ΘΕΟΔΩΡΟΠ 1858 [φωτ. Ηλίας Κοτσόβολος]

- Ευάριθμα μαρμάρινα εντοιχίσματα καθώς και υπολείμματα παλιότερης λιθοδομής στη θεμελίωση, δείχνουν πως η ανακαίνιση του 1743 πάτησε σε προϋπάρχον κτίσμα. Στο εσωτερικό του είναι εντοιχισμένος μαρμάρινος θυρεός του βασιλιά Όθωνα, που τότε αποτελούσε εθνόσημο του κράτους, με χαραγμένη τη χρονολογία 1858. Το ίδιο έτος στο δημοτικό σχολείο Μεγ. Μαντίνειας διορίστηκε ο δημοδιδάσκαλος Γεώργιος Κουκέας. Από αυτό συνάγεται πως από τότε χρησιμεύε ως σχολικό κτίριο.

Ιούνιος 1940. Ο δάσκαλος Σταύρος Ταμπουρέας και οι μαθητές με τα απολυτήρια/ενδεικτικά έξω από το Δημοτικό Σχολείο Μεγ. Μαντίνειας που στεγαζόταν στον αλειτούργητο ναό.

Εορτή 28ης Οκτωβρίου 1955. Μαθητές με τον δάσκαλο Νικ. Παπαδόπουλο στο παλιό σχολείο Μεγ. Μαντίνειας, στο κτίριο του αλειτούργητου ναού [αρχείο Τάκη Μανέα]

- Όντως, το κτίριο, με κάποιες μετατροπές, στέγασε το σχολείο του χωριού ως το 1961 που μεταφέρθηκε σε πιο κατάλληλο κτίριο, δωρέα της Αντιγόνης Αβράμη. Στη συνέχεια το παλιό σχολειό/ναός για πολλά χρόνια ήταν σε εγκατάλειψη, κάποια στιγμή υπέστη και μια λαθρανασκαφή, ώσπου ανακαινίστηκε με πρωτοβουλία του τοπικού Εξωραϊστικού Συλλόγου, αποκαλύφθηκαν κάποιες αγιογραφίες στην κόγχη του ιερού κι αποτελεί πλέον ένα τοπικό μνημείο.

Το παλιό σχολείο/ναός σε εγκατάλειψη την δεκ. '70 [φωτ. Κλεάνθης Καπετανάκης] και την δεκ. '80 [φωτ. Ηλίας Γεωργουλέας], πριν ανακαινιστεί.

Τοιχογραφίες που αποκαλύφθηκαν στην κόγχη του ιερού βήματος μετά την ανακαίνιση του αλειτούργητου ναού/παλιού σχολείου [φωτ. Κλεάνθης Καπετανάκης]

* Πηγές:

- Σταύρος Γ. Καπετανάκης "Οι Μαντίνειες της Μάνης", Αθήνα 1996.

- Λιάνα Σ. Καπετανάκη "Iστορία και εικόνες από τον πρώην Δήμο Αβίας (με τον φακό του Κλεάνθη Γ. Kαπετανάκη)", Αθήνα 2016 (e-book) και Εταιρεία Λακωνικών Σπουδών 2021.

- Θ. Μπελίτσος "Εν Αβία", Ν. Σμύρνη 2016.

- Θ. Μπελίτσος "Ο τελευταίος ηγούμενος" [διήγημα] από τη συλλογή "Κυνηγός ονείρων", Ν. Σμύρνη 2014, σελ. 32-45.

*Θ. Μπελίτσος, 25.3.2022

Από https://belitsosquarks.blogspot.com/

"Εγώ δεν είμαι ποιητής" Ποίημα του ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ μεταφρασμένο στα Γαλλικά από την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΟΛΑΡΗ

 

Κώστας Βασιλάκος - Εγώ δεν είμαι ποιητής

Τα λουλούδια είναι αγάπη ,
τα πουλιά είναι μουσική και ο έρωτας
της ψυχής το φως , έλεγε.
Στο κέντρο αυτός και τ’ αδέσποτα
του έγνεφαν μυστικά έξω απ’ τον κύκλο.
Στη θάλασσα ράβδιζε τα κύματα
για τις χαμένες ζωές των ναυαγισμένων.
Τον έβλεπα να μαλώνει με τον χρόνο
για τα σκουριασμένα τρένα της ελπίδας.
Μοίραζε το πλεόνασμα της στέρησης
στις αόρατες σκιές των πεζοδρομίων.
Και όταν έπεφτε η νυχτιά, ανηφόριζε
κατά το λόφο να μιλήσει στον Θεό.
- Την ημέρα δεν τον βλέπω μονολογούσε ,
κρύβεται από ντροπή για την κατάντια του Ανθρώπου,
μόνο στα σκοτάδια μου φανερώνεται.
Όλοι για σαλεμένο τον είχαν,
μα εγώ τον αποκαλούσα ποιητή
και κάθε φορά για προσβολή το έπαιρνε,
και πάντα με θυμό μου αποκρινόταν.
- Οι ποιητές πουλάνε την ψυχής τους,
εγώ την προσφέρω.
Στο μνήμα του σκάλισα μόνο μια λέξη… ΠΟΙΗΤΗΣ .
Από τότε πάει καιρός πολύς …
ίδιες «βραδιές», «παρουσιάσεις» και «ομιλητές».
Σε μια κρίση εαυτού αποφάσισα ν’ αποκαλυφθώ.
- Κυρίες και Κύριοι ζητώ συγγνώμη,
εγώ δεν είμαι ποιητής , αλήθεια σας λέω .

Κώστας Βασιλάκος 

                              🍁

 Moi Je ne suis pas un poète

Les fleurs, c’est l’amour,
les oiseaux, c’est la musique et l’eros
c’est la lumière de la vie, disait-il.
Au centre c’était lui et les animaux errants
lui faisaient signe en secret hors du cycle.
Dans la mer il frappait les vagues avec un bâton
pour les vies perdues des naufragés.
Je le regardais se disputer avec le temps
pour les trains rouillés de l’espoir.
Il faisait partager le surplus de la privation
aux ombres invisibles des trottoirs.
Et la nuit tombée, il montait
sur la colline pour parler à Dieu.
Pendant le jour je ne le vois pas, se disait-il
il se cache par honte pour la décadence de l’Homme,
il n’apparaît que dans mes ténèbres.
Tous le considéraient comme un fou,
mais moi je l’appelais poète
et chaque fois il le prenait comme une insulte,
et me répondait toujours en colère:
- Les poètes vendent leur âme,
moi, je l’offre.
Sur sa tombe je sculptai un seul mot…POETE.
ça fait longtemps depuis…
Mêmes “soirées”, “présentations”et “orateurs”.
Pendant une crise intérieure je décidai de me révéler.
- Mesdames et Messieurs je vous prie de me pardoner,
moi je ne suis pas poète, je vous dis la vérité.

Traduit en français par Paraskevi V. Molari

Από την υπό έκδοση Δίγλωσση ποιητική συλλογή ΠΙΑΣΜΈΝΟΙ ΑΠΌ ΤΟ ΧΕΡΙ

του Κώστα Βασιλάκου σε μετάφραση στην γαλλική από την Παρασκευή Β. Μόλαρη.

Κώστας Βασιλάκος / Βιογραφικό σημείωμα

Ο Κώστας Βασιλάκος γεννήθηκε στο Πολυδένδρι Αττικής , όπου ζει μέχρι σήμερα.

Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Επίσης έκανε σπουδές στην Ψυχολογία των Ομάδων και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού

Εργάστηκε σε Διευθυντικές θέσεις για περισσότερα από 35 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα .

Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών ( Ε.Ε.Λ ) και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ).

Ποιήματά του βραβεύτηκαν στον Παγκόσμιο διαγωνισμό NOSSIDE , στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό της Π.Ε.Λ , στους Δελφικούς αγώνες ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ) , στον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ) και στην Αμφικτυονία Ελληνισμού .

Επίσης η ποιητική του συλλογή « Λόγια δραπέτες» τιμήθηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ) με το βραβείο ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΓΕΡΗ.

Έργα του που έχουν εκδοθεί:
Σκέψεις θραύσματα (ποίηση , εκδ. « Άνεμος Εκδοτική» , 2012),
Περι-Διαβαίνοντας( διηγήματα, εκδ. Αγγελάκη ,2013),
Λόγια δραπέτες (ποίηση, εκδ. «Άνεμος Εκδοτική» , 2015),
Ανάμεσα σε δυο στιγμές ( ποίηση , Εκδ. Σοκόλη , 2017 ).
Το Ω των Ωκεανών (ποίηση , Εκδ. Σοκόλη , 2019).
Το αριστερό μισό του Ήτα ( ποίηση, Εκδ. Αγγελάκη , 2021).

Η Παρασκευή Β. Μόλαρη είναι πτυχιούχος Αγγλικής και Ελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και πτυχιούχος του Τμήματος Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών Μάστερ ΙΙ από το Πανεπιστήμιο Paul Valéry Montpellier III . Τμήμα Νεοελληνικών σπουδών στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία και Ιστορία της Εκπαίδευσης. Έχει παρουσιάσει και μεταφράσει πλήθος ποιημάτων σύγχρονων Ελλήνων ποιητών και τα οποία χρησιμοποιούνται ως διδακτικό υλικό στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ως συνεργάτης του επιστημονικού περιοδικού ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ έχει δημοσιεύσεις μεταφραστικές της εργασίες και παρουσιάσεις, καθώς και στο Δίκτυο Πολιτικής Ανωτάτης Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών.

ΛΙΝΑ ΒΑΤΑΝΤΖΗ "Ιχνογραφήματα"

Windflowers  by John William Waterhouse

Θα τρέχω σε αμμουδιές,

θα περπατώ σε δάση

και θα επιστρέφω στην πόλη,

για να σταθώ μπροστά σου

με μια πρόβλεψη,

με μια συμβουλή

και μια υπόσχεση

ώστε πια η Γη

μαζί μας θα γίνει

αυτόφωτη.

O πίνακας είναι από https://www.wikiart.org/

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΥΡΓΙΩΤΗΣ "25η Μαρτἰου 1821 άγγελμα Σωτηρίας του ανθρώπινου γένους και Ελευθερίας του Ελληνισμού."

Αγάλλεται και πανηγυρίζει η Ορθοδοξία και σύμπας ο Ελληνισμός. Ξημερώνει η 25η Μαρτίου. Ημέρα που σηματοδοτεί την Ελευθερία του ανθρώπου. Ελευθερώνεται ο άνθρωπος από τα δεσμά της αμαρτίας και ο Έλληνας αποκτά την Λευτεριά του. Τον ευαγγελισμό της Υπεραγίας Θεοτόκου και την έναρξη του αγώνα του 21 για την Ελευθερία πανηγυρίζει ο ελληνισμός πανταχού της γης.

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ με εντολή του Θεού Πατρός μεταφέρει στην Παναγία μας το χαρμόσυνο μήνυμα: θα γίνει η μητέρα του Θεού, του Χριστού μας, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Στην άσημη πόλη της Ναζαρέτ στην 15χρονη, τότε, Μαρία έρχεται η στιγμή της εκπλήρωσης της υπόσχεσης του Θεού προς το ανθρώπινο γένος. Τη στιγμή της εξόδου των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο ο Πλαστουργός μας έδινε ένα μήνυμα λυτρώσεως του πεπτωκότος ανθρώπου (πρωτευαγγέλιο). Απευθυνόμενος προς τον αρχαίκακο διάβολο με την μορφή του όφεως είπε «Και έχθραν θύσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματος σου και ανά μέσον του σπέρματος αυτής, αυτός σού τηρήσει την κεφαλήν και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν»(Γέν. Γ΄, 15). Ο μονογενής μου Υιός θα συντρίψει το κράτος της διαβολικής αμαρτίας και του σκότους. Θα γεννηθεί από παρθένο. Θα νικήσει το φως, η Ζωή και η Αλήθεια. Την υπόσχεση αυτή εκπληρώνει ο Θεός μας. Ο Πλάστης μας πάντα εκπληρώνει τις υποσχέσεις του. Ψεύτης ο Θεός, μη γένοιτο!! Ο Αρχάγγελος μεταφέρει στην ταπεινή δούλη του Θεού τη χαρμόσυνη είδηση ότι θα γίνει η μητέρα του Υιού του Θεού, με θαυματουργικό τρόπο. Η Πάναγνος παρθένος Μαρία αποδέχεται με περισσή ταπεινοφροσύνη την είδηση λέγουσα «Ιδού η Δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Απλά και ταπεινά. Χωρίς εγωισμούς και επάρσεις. Το προαιώνιο θέλημα και σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους τίθεται σε εφαρμογή. Ο Υιός του Θεού λαμβάνει σάρκα και οστά και δια των αγνών αιμάτων της Παναγίας μας γεννιέται ως άνθρωπος στο σπήλαιο των αλόγων και αρχίζει το «έργο της Θείας οικονομίας ». Ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος τέλειος, χωρίς αμαρτία, υιός της αειπαρθένου Παναγίας. Οποία τιμή για το γυναικείο φύλο. Ταυτόχρονα, είναι και Θεός, τέλειος και αληθινός.

Με το «Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου» του Αρχαγγέλου έρχεται η ευχάριστη είδηση στο ανθρώπινο γένος, ο καλούμενος ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Χαιρετισμός που εξέπληξε την μικρή Μαρία, η οποία δίστασε με την παρουσία του Αρχαγγέλου, φοβούμενη μήπως είναι κάποια διαβολική ενέργεια αυτό που βλέπει, κάποιος πειρασμός που την απομακρύνει από τον Θεό. Όμως, τα λόγια που ακολούθησαν την καθησύχασαν, παρά το απρόσμενο άγγελμα και την εύλογη απορία που της προκάλεσαν: «και πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω ;». Ο Αρχάγγελος, που δεν μπορούσε κι εκείνος να εξηγήσει το μυστήριο, μόνο της απαντά ότι θα πραγματοποιηθεί το υπέρ νουν άγγελμα με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι». Όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις.

Η επιλογή της Παναγιάς δεν ήταν τυχαία. Τέκνο γονέων υπερηλίκων που γεννήθηκε κατόπιν πολλών προσευχών και το οποίο το είχαν τάξει οι υπέργηροι γονείς του να το αφιερώσουν στο Θεό. Ήταν η πλέον αγνή, η πλέον ταπεινή και άδολη κόρη. Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει τέτοια γυναίκα στον κόσμο. Αυτή επέλεξε ο Θεός για να φέρει στον κόσμο τον μονογενή Υιό Του, για να σώσει από την αμαρτία το ανθρώπινο γένος με τον σταυρικό του θάνατο και την τριήμερη Ανάστασή Του..

Την ημέρα αυτή, την 25η Μαρτίου, επέλεξαν και οι πρόγονοί μας το 1821 για να στείλουν και αυτοί ένα ευχάριστο μήνυμα στους σκλαβωμένους λαούς της οικουμένης. Είπαν το ¨Χαίρε, ω χαίρε Λευτεριά¨. Τετρακόσια χρόνια ολόκληρα υποδουλωμένοι και σκλαβωμένοι στον τούρκο δυνάστη. Τετρακόσια χρόνια ο ελληνισμός να έχει στο σβέρκο του τον Οθωμανό. Να υποφέρει τα πάνδεινα. Είναι δούλος, είναι σκλάβος και δεν διαφεντεύει τον τόπο του μήτε την τιμή της οικογενείας του ούτε και τη ζωή του. Δεν μπορεί να μάθει στοιχειώδη γράμματα, τη γλώσσα του αυτή που δημιούργησε πολιτισμό τεράστιο και απέδωσε έννοιες υψηλές όπως δημοκρατία και ελευθερία ή έστησε Παρθενώνες και κατέκτησε τον κόσμο με τον εκπολιτιστή Μακεδόνα Μέγα Αλέξανδρο. Δεν είναι δυνατό να λατρεύσει τον ένα και αληθινό Θεό. Δέχεται πιέσεις να αλλαξοπιστήσει, αρνείται να υποκύψει. Έτσι έχουμε ένα μεγάλο αριθμό, ένα σύννεφο επωνύμων και ανωνύμων Αγίων. Τους Νεομάρτυρας όπως τους ονόμασε η Αγία μας Εκκλησία.

Καταφεύγει στο κρυφό σχολειό για να μάθει λίγα γράμματα. Να μη λησμονήσει την Ιστορία του, τη Σαλαμίνα, τις Θερμοπύλες, τον Μέγα Αλέξανδρο και πολλά άλλα. Εκεί στο τρεμάμενο φως του καντηλιού, κατά τον ποιητή, μαθαίνει τι είχε, τι έχει, τι έπρεπε να έχει και παραμένει Έλληνας. Ολίγα κολλυβογράμματα σπουδάζει από την οκτώηχο και το ψαλτήρι. Γαλουχείται και στα νάματα της Ορθοδοξίας. Υπάρχουν, δυστυχώς, λίγοι βέβαια αρνητές του κρυφού σχολείου, οι θαυμαστές της θεωρίας ότι οι πόντιοι και οι μικρασιάτες δεν σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους, απλά εξ αιτίας του συνωστισμού πέθαναν από ασφυξία. Αυτοί αρνούνται την ύπαρξη του κρυφού σχολείου. Είναι ελάχιστοι, για να μας κάνουν και εμάς αρνητές της ιστορικής αληθείας.

Πολλά τα βάσανα και σκληρή η ζωή των υπόδουλων Ελλήνων. Μέσα τους σιγοκαίει ο πόθος της Ελευθερίας. Η ελπίδα της απελευθέρωσης. Το διεθνές περιβάλλον σφόδρα εχθρικό, ο Μέτερνιχ με την Ιερά Συμμαχία μεγάλο εμπόδιο. Ο Έλληνας γαλουχημένος με την ελπίδα ότι «πάλι δικά μας θάναι» δεν κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα, oοργανώνεται και επαναστατεί. Έχουμε τοπικές εξεγέρσεις που πνίγονται στο αίμα, αλλά τροφοδοτούν με πίστη την ελπίδα για λευτεριά. Πάμπολλες είναι οι απόπειρες αυτές. Τα αίματα και τα σώματα των θυσιασθέντων γίνονται λίπασμα για να θρέψουν τον πόθο για λευτεριά. Οι αρματολοί και οι κλέφτρες, τα δημοτικά τραγούδια και ο θούριος του Ρήγα Φεραίου ¨ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά μονάχοι σαν λιοντάρια στις πέτρες στα βουνά. Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή¨ δίνουν κουράγιο και δύναμη στο σκλαβωμένο ελληνικό γένος. Η Φιλική εταιρεία βοηθάει την προετοιμασία για τη μεγάλη στιγμή. Οργανώνει, συντονίζει, κατευθύνει. Εργάζεται μεθοδικά και μυστικά. Ο τύραννος καραδοκεί. Δεν θέλει να χάσει την Ελλάδα, την θέλει σκλάβα και υπόδουλη, όπως και άλλους λαούς. Θέλει την κραταιά, όπως πίστευε, οθωμανική αυτοκρατορία ακέραια να διαφυλάξει. Ο σκλαβωμένος Έλληνας ποθεί την Λευτεριά του και κανείς δεν μπορεί να του τη στερήσει. Είναι αποφασισμένος να χύσει το αίμα του και να προσφέρει, ακόμη, και τη ζωή του για την πατρίδα, την πίστη και την ελευθερία.

Η ημέρα η ποθητή, η αγία και ευλογημένη έφθασε. Είναι η 25η Μαρτίου 1821. Στα Καλάβρυτα ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει τη σημαία της επανάστασης και το πανηγύρι της παλιγγενεσίας αρχίζει. Για του Χριστού την πίστη την Αγία και για της Ελλάδος την ελευθερία γίνεται ο αγώνας. Άρχισε ο γενικός ξεσηκωμός με την πίστη στον Χριστό την ημέρα του Ευαγγελισμού. Το «χαίρε Κεχαριτωμένη» συμπλέει με το «χαίρε, ω χαίρε λευτεριά».

Ο μεγάλος αγωνιστής και ήρωας του 21 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά βροντοφωνάζει «Ο θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδας και δεν παίρνει την υπογραφή Του πίσω» . Μη γένοιτο. Ισχυρίζονται κάποιοι ότι ο ξεσηκωμός των Ελλήνων επηρεάστηκε από τη λεγόμενη γαλλική επανάσταση. Αλήθεια, οι φίλοι μας οι γάλλοι ποιόν κατακτητή και αλλοεθνή και αλλόθρησκο δυνάστη θέλανε να διώξουν και οι επαναστατούντες δήλωσαν ότι αυτό γίνεται για «του Χριστού την πίστη την αγία»; Δεν βρήκα πουθενά κάτι τέτοιο. Απλά η γαλλική επανάσταση χρονικά προηγήθηκε.

Στον αγώνα αυτό όλοι έδωσαν δυνατό και βροντερό παρών. Νέοι, γέροι, πλούσιοι, πτωχοί, γραμματιζούμενοι και αγράμματοι, γυναίκες και άνδρες. Όλοι τη λευτεριά των ήθελαν. Κληρικοί και λαϊκοί, νησιώτες και στεριανοί συναγωνίζονταν ποίος θα προσφέρει τα πιο πολλά. Τον καλύτερο εαυτό του, το είναι του, το αίμα του και τη ζωή του. Πολλοί κληρικοί, απλοί ιερείς, μητροπολίτες και πατριάρχες ποτίζουν με το αίμα τους το δένδρο της ελευθερίας. Υπάρχουν ήρωες κληρικοί ως ο Παπαφλέσσας, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Ησαΐας Σαλώνων, ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε, όπως και λαϊκοί, πχ, Πλαπούτας, Κανάρης, Μακρυγιάννης για να αναφέρουμε ελάχιστους. Δεν είναι δυνατό στα πλαίσια ενός άρθρου να αναφερθούνε όλα τα ονόματα. Η λαϊκή μούσα με τα δημοτικά τραγούδια, η παράδοση και η Ιστορία έχει καταγράψει πάμπολλα, όλα πιστεύω όχι. Όλοι τους επώνυμοι ή ανώνυμοι συμβάλανε να ελευθερωθεί η πατρίδα μας. Βοηθήσανε και πολλοί ξένοι την προσπάθεια αυτή, παρακινούμενοι από αγάπη προς την Ελλάδα, τον πολιτισμό της και την τεράστια προσφορά της στο παγκόσμιο πνεύμα.

Μεθυσμένοι μέσα στον νικηφόρο αγώνα των πρώτων χρόνων, ξεχάσανε μάλλον ότι η απελευθέρωση του τόπου δεν πραγματοποιήθηκε και αρχίσανε οι καπεταναίοι να φιλονικούν και να αντιμάχονται μεταξύ τους, να πολεμά ο ένας εναντίον του άλλου. Το αιώνιο σαράκι της φυλής. Ο εγωισμός και η φιλοπρωτία. Ο δυνάστης βρήκε ευκαιρία και ανακατέλαβε πολλά φρούρια. Σελίδα μελανή, προφανώς και πολύ διδακτική. Μπορούμε να προσφέρουμε, παντού, χωρίς να φαινόμαστε ότι είμαστε πρώτοι. Η ουσία μετράει και όχι ο τύπος, το φαίνεσθαι.

Ο Θεός, πράγματι, έβαλε την υπογραφή του, κατά την ρήση Κολοκοτρώνη και η πατρίδα μας ελευθερώθηκε. Όχι ολόκληρη. Χρειάστηκαν και άλλοι αγώνες και άλλοι πόλεμοι και ήρωες για να δημιουργηθούν τα σημερινά σύνορα της πατρίδας μας.

Θα ήθελα να κλείσω με τους στίχους του ποιητή «μεθύστε με το αθάνατο κρασί του ‘21» και θα πρόσθετα ο ελάχιστος «και με το αθάνατο κρασί της Ορθοδοξίας».

«Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου».

«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιάς και φυλακή».

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Η φωτογραφία είναι από https://www.ipaidia.gr/