ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ "Στροβιλίζω ντα λόγια"

Με τα σημάδια που άφησαν
οι απλωμένες απουσίες
στου ουρανού τις παλάμες
βρεθήκαμε στην ψηλότερη
κορφή της θυσίας.

Σκιά που στέκεσαι ακίνητη
μην κοιμηθείς,
στις τραχιές πέτρες
ετούτος ο χρόνος τι κι αν
σιώπησε,
τι κι αν το μέσα σου αιμορραγεί
και η χαρά στη θλίψη κατοικεί.

Κι απόψε στον ανασασμό των άστρων
θα ΄ρθουν απρόσκλητες οι λέξεις
να σου θυμίσουν,
πως πάντα θα υπάρχει ένα χέρι
απλωμένο, ένα χέρι στη θέαση
του κόσμου.

Που αγκαλιάζει το σύμπαν
κι όλο τον μικρόκοσμο
που στον χρόνο τρέχει να μάθει
τι κρύβεται πίσω από τις επιφάνειες,
χρυσοπράσινο φύλλο σε άβυσσο
στάλαξε φεγγάρια, αστέρια και ήλιους
τα μάτια μας να υψώσουν στο σύμπαν
στίχους σπαθιά.

Στίχους εμβατήρια, προσκλητήρια,
στην κορφή είναι η γνώση
σ΄έναν κόσμο που δεν ξέρεις
πως η αγάπη από φως γεννιέται
και από ποίηση που το χώμα ραίνει
όταν το πατάς να στέκεσαι όρθιος.
Γρηγορία Πελεκούδα

Η φωτογραφία είναι από https://oneeyeland.com/