Αν δεν μπορώ κάποιες φορές
να συνυπάρχω αγεληδόν
δεν νομίζω να με εντάσσεις
στα απολωλά σου Κύριε.
Κι αν με κουράζει η αγέλη
κι η κατ' επανάληψιν
νωθρή μονοτονία της
είναι γιατί κρατάει πάντα σταθερό
το ίσο της κατακραυγής
για κάθε απολωλός
Ενώ θα μπορούσε να θρηνεί
με ενός λεπτού σιγή
την κάθε μια απώλεια.
Μια επίμονη φυγή
με σπρώχνει να πορευτώ
στον βαθύτερο εαυτό μου
Να χαθώ να εξαφανιστώ
Να βυθιστώ
στο απροσμέτρητο βάθος
της ύπαρξης μου
Να αναρριχηθώ ύστερα
στο ανάλογο της ύψος
Να αναμετρηθώ μαζί της
Να κρυφτώ σ' ένα κοχύλι της
ν' ακούω τους παφλασμούς της
Ν' αφήνομαι στο κύμα της
όταν με χαϊδεύει στοργικά
για να με αποκοιμίσει
Να δίνω τη μάχη μου
κάθε που πνίγει με
ή που με κτυπάει αλύπητα
για να με αφυπνίσει
Θα με βρεις στις όχθες της
Πότε σαν ξεβρασμένη ναυαγό
και πότε
σαν θριαμβευτή της νίκης μου
Να κάθομαι κάτω απ ' τον ίσκιο της
και την προέκτασή της
Να χαίρομαι το θρόϊσμα
και το τιτίβισμά της
Αναρωτιέμαι πόσοι πνιγμοί ακόμα
θα με ξαναγεννήσουν Κύριε
Πριν φθίνουμε μαζί
προτού φυλλορροήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου