Κοίταξα καταπρόσωπο την πιο πικρή σου αλήθεια
δεκάξι νύχτες έκλαψα μ’ ένα βουβό λυγμό
ώσπου δεν είχα δάκρυα και μου ’μεινε η συνήθεια
κόμπο να δένω τη χαρά, να πνίγω το θυμό.
Ψηλάφισα στα σκοτεινά του έρωτα τα πάθη
βυθίστηκα στις δίνες σου χωρίς ενδοιασμούς
ποια είν’ εκείνη η θάλασσα που σ’ έχει κακομάθει
ν’ αφήνεις πάντα στο κορμί μικρούς κυματισμούς;
Κι όταν ο φόβος με νικά, λευκή γίνεσαι πάχνη
χαράζεις μια λεπτή γραμμή, διάφανη κι υγρή
παίρνει τους δρόμους η ψυχή κι επίμονα σε ψάχνει
μα δεν μπορεί στα κύματα τα ίχνη σου να βρει…
Το παραπάνω ποίημα έχει διακριθεί στον διαγωνισμό Δ. Βικέλας το 2016.
Υπέροχο! Μπράβο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή